Getest "Stellar Blade": een briljant vuurwerk van actie in een unieke sciencefictionomgeving

Ik heb nog maar een paar gezondheidspunten over. Dit komt verdomd dichtbij. Mijn tegenstander begint aan te vallen en rent op me af. Het is een afzichtelijk, enorm monster met een draaiende kettingzaag als hoofd. Ik weet de aanval met een perfecte timing af te slaan en stuur het beest weg. Dit is mijn kans. Ik ren op de kop van de kettingzaag af, ram mijn zwaard in zijn rug en snijd zijn lichaam in tweeën. Mijn hartslag gaat tekeer, mijn handen zweten. Het is me gelukt.

Zulke zenuwslopende gevechten maak ik regelmatig mee in "Stellar Blade". Met de bovenmenselijke hoofdpersoon Eve slacht ik me in schaarse jurkjes en met stijlvolle moves een weg door hordes buitenaardse monsters. De spectaculair geënsceneerde PS5 exclusieve game heeft veel meer te bieden dan alleen geweld en blote huid dankzij de vele inspiratiebronnen.

Een esthetische sci-fi wereld met een melancholische sfeer

Ik hou van de sci-fi wereld die Shift Up heeft gecreëerd in "Stellar Blade". Het spel creëert een speciale melancholische sfeer en fascineert me door de grote stilistische contrasten.

In de verre toekomst leeft de mensheid - of wat er van over is - niet meer op aarde. In plaats daarvan hebben de overblijfselen van de menselijke beschaving zich gevestigd in een ruimtekolonie. De reden hiervoor zijn de mensenetende monsters, Naytiba's genaamd, die zich over de aarde hebben verspreid. Een klein deel van de mensheid is achtergebleven en heeft zich verschanst in de laatst overgebleven stad op aarde, Xion.

De hoofdpersoon Eve wordt door de kolonie naar de aarde gestuurd als onderdeel van een leger van bovenmenselijke krijgers. Het doel: de blauwe planeet bevrijden van de monsterlijke invasie.

Eve wordt op haar reis door de post-apocalyptische wereld vergezeld door Adam en Lily, twee inwoners van Xion. De dialogen en interacties tussen de drie hoofdpersonen zijn soms wat houterig en voelen geforceerd aan. Afgezien van een paar plotwendingen blaast het verhaal me ook niet omver. Maar dat stoort me niet. De sterke punten van "Stellar Blade" zitten niet in het verhaal, maar in de worldbuilding.

De desolate sciencefictionwereld van "Stellar Blade" kan het best worden vergeleken met de culthit "Nier: Automata". Ook in dit spel dwaalt een schaars geklede hoofdpersoon, gewapend met een zwaard en vergezeld door een drone, door een post-apocalyptische sci-fi wereld waarin ze talloze absurde vijanden tegenkomt. Vergeleken met "Nier: Automata" gaat de wereld van "Stellar Blade" echter nog een stapje verder op het gebied van esthetiek en sfeer.

De game neemt me mee door verzengend hete woestijnen, de vervallen overblijfselen van een voormalige megastad en de smalle horrorgangen van ondergrondse bunkers. Ondanks het brede scala aan omgevingen lijkt de wereld in "Stellar Blade" uit één mal te zijn gegoten. Een melancholische stemming overvalt me terwijl ik op verkenning ga. De spelomgevingen zien er tegelijkertijd hopeloos en prachtig uit. Technisch gezien maakt het spel indruk met veel detail in de levels, uitstekende belichting en een hoge mate van zichtbaarheid. Een paar modderige texturen hier en daar doen niets af aan het uitstekende totaalplaatje.

Ik ben voortdurend verrast door de creatieve en ongebruikelijke omgevingen waarmee het spel me confronteert. De spelomgevingen zitten boordevol sfeer en geschiedenis. Bij elke beurt leer ik meer over de wereld. Soms door herinneringen aan gevallen soldaten die zijn opgeslagen op geheugensticks en soms door terloopse gesprekken met Adam en Lily, die me vergezellen via een op afstand bestuurbare drone.

Mooie mensen en lelijke monsters

Naast de esthetisch mooie spelomgevingen scoort het spel met prachtige personagemodellen die eruitzien als een mengeling van verschillende inspiratiebronnen.

De drie hoofdrolspelers Eve, Adam en Lily zien er onberispelijk uit en zouden allemaal kunnen worden ingehuurd als anime-supermodellen. Geen wonder, want Eve's uiterlijk is gemodelleerd naar het echte Koreaanse model Shin Jae-eun. De inwoners van Xion hebben ook een spannend visueel ontwerp en doen me denken aan personages uit het "Borderlands" of "Cyberpunk" universum. Veel van hen zien eruit als cyborgs en hebben talloze mechanische aanpassingen aan hun lichaam.

De kleine details zijn bijzonder indrukwekkend. In close-ups zie ik bultjes op de huid, kleine haartjes en realistische metalen texturen.

In de loop van het spel speel ik steeds nieuwe kostuums vrij voor Eve, die meestal nauwsluitend zijn of veel blote huid laten zien. Hier moet ik vaak denken aan Nintendo's heks "Bayonetta" - Game Director Hyung-Tae Kim noemt de Gamecube-klassieker "P.N.03" als inspiratiebron voor het karakterontwerp van Eve.

"Stellar Blade" gaat een paar stappen verder dan de twee games als het gaat om de overdreven geseksualiseerde weergave van het hoofdpersonage. De provocerende outfits zorgden voor veel discussie in de aanloop naar de release. De latente erotiek die door het hele spel en in dialogen met NPC's doorklinkt, is een kwestie van smaak. Ik vind sommige ultrastrakke kostuums en het opvallende gewiebel met Eve's lichaamsdelen een beetje te "in your face". Maar het stoorde me niet. Gedeeltelijk omdat Eve's wulpse verschijning een spannende functie vervult in het visuele ontwerp van het spel.

De prachtige weergave van Eve's lichaam vormt een interessant contrast met de ongelooflijk groteske Naytiba monsters die ik slacht in "Stellar Blade". Met hun bleke huid en rode ingewanden doen de lelijke wezens denken aan de Demogorgon uit "Stranger Things". Ze zien eruit als vreemde lichamen in de ultra-esthetische wereld van "Stellar Blade".

De Naytiba's zijn er in vele vormen. Soms vecht ik tegen rotte zombiewezens, soms tegen gigantische, gemuteerde insecten of lelijke tentakelachtige monsters met duizenden tanden. Als Eve, in haar huiddichte outfit, een van deze monsters in modder verandert tegen een prachtige achtergrond, smelten deze tegenstrijdige elementen samen tot een harmonieus totaalbeeld.

Gevechtssysteem geïnspireerd op Soulslikes

Het gevechtssysteem in "Stellar Blade" is geïnspireerd op Soulslikes. Ik snij vijanden met Eve's gloeiende zwaard en gebruik snelle en zwakke of langzame en sterke aanvallen. Ik moet vijandelijke aanvallen met het zwaard pareren of ontwijken. Met een perfecte timing in de verdediging vul ik energie aan voor verwoestende speciale aanvallen. Vergeleken met veel andere soulslikes hoef ik me geen zorgen te maken over Eve's uithoudingsvermogen - ik kan zo lang rondrennen en ontwijken als ik wil. Toch is voorzichtigheid geboden in de strijd. Als ik een aanval te laat of te vroeg blokkeer, wordt mijn schild aangetast en maak ik mezelf kwetsbaar.

In de loop van het spel speel ik een tijdelijke gevechtsmodus vrij, die ik activeer door op de twee analoge sticks te klikken. Net als Kratos met de "Spartan Rage" modus in "God of War", verandert Eve voor een paar seconden in een allesvernietigende superkrijger. Geweldig! Het Souls-achtige gevechtssysteem wordt afgerond met afstandswapens. Deze zijn over het algemeen een beetje te krachtig. Als ik genoeg munitie heb, kan ik me gemakkelijk een weg naar de overwinning schieten, zelfs tegen sterke eindbaasvijanden. Maar de shootouts zijn altijd leuk.

Eve's vaardigheden kunnen worden uitgebreid met verschillende vaardigheidsbomen en modificatiesleuven voor haar gevechtspantser. Ik ben gemotiveerd om de vaardigheden vrij te spelen omdat ze me een merkbaar voordeel geven in de strijd. Het spel biedt een moeilijke moeilijkheidsgraad en een optionele "verhaalmodus" die de gevechten vertraagt en vereenvoudigt. Maar zelfs op de normale moeilijkheidsgraad zouden de meeste spelers geen grote problemen moeten hebben met "Stellar Blade" - met uitzondering van het ultra moeilijke laatste level.

Al met al is het gevechtssysteem zeer geslaagd. "Stellar Blade" vindt het wiel niet opnieuw uit. In plaats daarvan gebruikt het systemen van bekende genragrootheden en smelt die samen tot een geheel eigen mix. Ik ben vooral onder de indruk van de spectaculair opgevoerde eindbaasgevechten. Maar zelfs het afslachten van kleinere Naytibas blijft leuk na wat aanvoelt als de duizendste keer.

"Stellar Blade" muteert in een wilde mix van genres

Het levelontwerp in "Stellar Blade" is ook gebaseerd op ideeën uit andere games. Ik breng het grootste deel van mijn speeltijd door in relatief lineaire, maar spannend ontworpen levels waarin veel te ontdekken valt. Verborgen gebieden met spannende lore-informatie, zeldzame voorwerpen en verzamelobjecten motiveren me om elke vierkante millimeter grondig te verkennen. Een praktische scanfunctie op Adams op afstand bestuurbare drone helpt me om de omgevingen te verkennen.

Kampvuren zijn ook royaal verspreid over de levels, waar ik kan rusten en mijn inventaris kan aanvullen, namelijk drankjes en munitie. Zoals gebruikelijk in Soulachtige spellen, respawnen alle vijanden in het level nadat ik een kampvuur heb geactiveerd. De kampen dienen ook als checkpoints waar ik na het sterven een nieuwe poging begin.

Naast deze Souls-achtige levelsecties verraste "Stellar Blade" me tijdens mijn 22 uur speeltijd keer op keer met compleet onverwachte spelsituaties. In sommige levels moet ik het bijvoorbeeld zonder zwaard doen en me een weg vechten door donkere gangen vol lelijke zombie-naytiba's gewapend met mijn "rail gun" - "Dead Space" doet je de groeten. Andere delen van het spel doen me denken aan de beste scènes uit de "Uncharted"-games met klimsecties en instortende gebouwen.

De game slaagt meestal goed in deze uitstapjes naar vreemde genres. Minder succesvol zijn een aantal frustrerende vaardigheidspassages waarin ik uitdagende platformparcoursen moet afleggen met een onnauwkeurige springbesturing. Ook de twee grotere, open gebieden die Eve tijdens haar avontuur verkent, vind ik matig spannend. Hoewel er een paar spannende geheimen te ontdekken zijn, voelen de uitgestrekte spelwerelden leeg en onnodig groot aan.

De meeste zijmissies die ik in Xion kan doen zijn ook matig spannend. Deze brengen me vaak naar de twee open spelgebieden en werken in de trant van: ga naar locatie X en breng me item Y terug. Jammer, hier had meer in kunnen zitten.

De muziek, oh mijn God, de muziek!

Ik moet vooral de soundtrack van het spel prijzen, die het midden houdt tussen K-pop en electro. Parallellen met "Nier: Automata" zijn hier ook duidelijk merkbaar - geen wonder, want gamedirecteur Kim Hyung-Tae is een zelfverklaarde fan van het werk van Yoko Taro.

De muziek benadrukt perfect de sfeer van het spel.

De muziek benadrukt perfect de unieke sfeer van het spel. Terwijl ik de spelwereld verken, word ik begeleid door aangenaam rustige ambientnummers met pianoklanken, waarop een zachte vrouwenstem melancholische melodieën zingt. In gevechten tegen de Naytiba escaleert de achtergrondmuziek met hardere elektronische geluiden en hectischer zang. Waarschuwing, gevaar van pakkende melodieën:

Tijdens eindbaasgevechten word ik verrast door totaal onverwachte genremixen. Soms pompt epische orkestrale muziek adrenaline door mijn lichaam en soms verwent het spel me met knotsgekke rockopera en hiphopbeats. Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat de soundtrack van een game me zo enthousiast maakte.

"Stellar Blade" verschijnt op 26 april voor de PS5. Het spel is mij door Sony ter beschikking gesteld voor testdoeleinden.