Ruzie over speelgoedwapens: Blijf ontspannen en toon houding

Michael Restin

26/2/2025

Vertaling: machinaal vertaald

Of het nu tijdens carnaval is, tijdens de Nerf-fase of bij een lasergame evenement - bijna elk kind krijgt wel eens een speelgoedwapen in handen. In het begin had ik hier problemen mee, maar nu kijk ik relatief ontspannen tegen het thema aan.

Als ik als kind aan carnaval denk, is het eerste wat me te binnen schiet een klein, vies zilveren speelgoedpistool. Het was relatief zwaar, de greep was stevig en de loop was open. Vergeleken met de cowboyrevolvers van tegenwoordig zag het er behoorlijk dreigend uit. Ze zijn meestal van plastic en de loop is zichtbaar afgesloten met een rode stop.

Het kon me echter niet echt schelen wat er aan de voorkant gebeurde. Want aan de achterkant kon je de slagplaten vastklemmen en met een beetje geluk de trekker overhalen om hem af te laten gaan. Het lawaai, de rondvliegende vonken en de kleine, zwavelachtige rookwolkjes in de lucht staan in mijn geheugen gegrift. Net als ouders die dachten dat dit fascinerende ding slecht speelgoed was.

Ik kon niet begrijpen waarom dat zo was. In mijn gedachten ging het niet om leven en dood of angst en dreiging. Gewoon het plezier van het moment. En het feit dat ik als kind dit kleine vuurwerk kon afsteken.

We werden waarschijnlijk berispt als we ooit op elkaar richtten. En als we dat al deden, was het gewoon een soort fangirling op afstand. "Ik heb je!" - "Nee, ik had je eerst!" Onschuldige tijden. Lang geleden, een paar decennia later, zag ik mijn eigen kind voor het eerst een speelgoedpistool hanteren. Net zo opgewonden, net zo verrukt en, zoals verwacht, zonder een zweem van innerlijk conflict. Alleen ik had dat.

Je eigen houding vinden

In het begin had ik een verdedigingsreflex. Ik wilde mijn kroost niet in Rambo-stijl door de buurt zien racen, ik wilde geen munitiedepot in de kinderkamer creëren en ik wilde voor altijd bij de bouwstenen blijven.

Wees ontwapenend eerlijk

Ik geloof niet in categorische verboden. Alles wat kinderen boeit, komt vroeg of laat toch in hun handen terecht. En dan is het beter als ze op zijn minst een klein moreel arsenaal bij zich hebben. In principe denk ik dat ik twee dingen over mijn gedrag heb waargenomen. Mijn reactie is negatiever naarmate het speelgoed meer op een echt wapen lijkt. En om eerlijk te zijn, ook als het te nieuw voor me is om er positieve herinneringen aan te verbinden.

Het eerste punt is begrijpelijk, het tweede zou geen argument moeten zijn. Een kind kan al relatief vroeg begrijpen dat wapens er in het echt bedreigend uitzien en leed veroorzaken. En dat is al een win-winsituatie. Net als wanneer ik begrip toon voor het feit dat ermee spelen leuk is. Zo'n bekentenis en interesse in het thema zorgen ervoor dat de fronten niet onnodig verharden. Dat is belangrijk, want alleen dan kan er samen een oplossing worden gevonden.

Grenzen stellen en steun bieden

De nerfs liggen nu al een paar jaar stof te verzamelen in een la. In plaats daarvan verschuiven vragen over oorlog en vrede steeds meer naar het digitale domein. Als het gesprek op het schoolplein niet meer over Pokémon gaat, maar over headshots, verschuift het perspectief en kan bijna geen enkel gezin zijn pacifistische basislijn handhaven. Alles wat met lichamelijke activiteit wordt geassocieerd, krijgt meteen een positief tintje.

Michael Restin

Senior Editor

Michael.Restin@digitecgalaxus.ch

Eenvoudige schrijver, vader van twee kinderen. Is graag in beweging, beweegt zich door het dagelijkse gezinsleven, jongleert met verschillende ballen en laat af en toe iets vallen. Een bal. Of een opmerking. Of allebei.

---

Opinie

Dit is een subjectieve mening van de redactie. Het weerspiegelt niet noodzakelijkerwijs het standpunt van het bedrijf.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren