Ida heeft niets bij zich behalve de oude, versleten koffer met harde schaal van haar moeder, een paar lievelingskleren en haar MacBook als ze van huis vertrekt. Het is waarschijnlijk een afscheid voor altijd van het kleine stadje waar ze tot nu toe haar hele leven heeft doorgebracht. Ida is echt slecht in afscheid nemen; twee maanden geleden heeft ze de begrafenis van haar moeder niet eens gehaald. Op het station kiest ze de trein die het verste weg gaat - ze wil echt niet naar haar zus Tilda in Hamburg - en belandt op het eiland Rügen. Zonder plan, maar met een grote brok woede, verdriet en schuldgevoel in haar maag, zwerft ze rond op het Baltische eiland. Uiteindelijk ontmoet ze Knut, de plaatselijke kroegbaas, en zijn vrouw Marianne, die Ida zonder omhaal in huis nemen. Met z'n drieën ontbijten ze elke ochtend met gebakken broodjes, Ida brengt dan de dag door met Marianne, ze wandelen samen door het bos of spelen skippybal, 's avonds werkt Ida met Knut in de Robbe. En ze leert Leif kennen, die net zo gewond is als zij. Opeens is alles een beetje gemakkelijker, draaglijker in Ida's leven. Totdat haar wereld kort daarna weer op zijn kop staat.
Na haar veelgeprezen debuut '22 Bahnen' vertelt Caroline Wahl nu het verhaal van hoe Ida met het leven omgaat in haar onmiskenbare geluid. Een aangrijpende, intense en toch immens troostende roman over dochters, zussen en moeders, over vermeende schuld en vergeving - van jezelf en van anderen.