De hallucinatie levels zijn tenminste visueel spannend.Activision

In de «Black Ops 6» campagne waren er ook een aantal levels waarin hallucinaties werden gebruikt. Deze delen werden echter met voorzichtigheid gebruikt. In «Black Ops 7» word ik constant geconfronteerd met gedrochten. Zo verliest het geheel aan betekenis.

Gecombineerd met de futuristische setting en de vele humanoïde robottegenstanders voelt de campagne aan als een willekeurig bij elkaar gegooide en conceptloze verzameling clichématige videogame-tegenstanders.

Ik zie deze walgelijke dingen (zombies?) heel vaak. Veel te vaak. Ik haat ze.

«Endgame»: het ware gezicht van de campagne

Na het uitspelen van de campagne «» beloont de game me met een laatste hoofdstuk dat ik theoretisch oneindig kan spelen: de «endgame».

In deze PvE-modus maken 32 spelers en ik een open wereld (Avalon) rond het hoofdkwartier van het «Guild» onveilig en doden we de laatste overblijfselen van de tech-schurken en hun killer-robots. Zombies, geesten en andere vertegenwoordigers uit het 0815 cabinet of horrors zijn er natuurlijk ook weer bij.

Een «eindeloos» campagnehoofdstuk? Dat was niet nodig geweest.

Ik herken veel gebieden uit het verhaal in de open wereld. Nu begrijp ik waarom veel sequenties uit de campagne aanvoelen als generieke multiplayer - omdat ze eigenlijk deel uitmaken van een grotere multiplayer map. In de «endgame» laat de campagne zijn ware gedaante zien.

Maar tot mijn verbazing werkt het geheel veel beter zonder het onnodige korset van een verhaal. Ik ren, vlieg en rijd rond op de kaart, voltooi missies, verzamel ervaringspunten, verhoog het niveau van mijn personage en speel nieuwe vaardigheden vrij. Het gebied is verdeeld in vier zones, waarin steeds sterkere vijanden en uitdagingen wachten.

Een eindspelronde duurt 50 minuten. Voordat de tijd om is, moet ik het oorlogsgebied per helikopter ontvluchten via aangewezen evacuatiezones. Als ik sterf tijdens mijn reis naar Avalon, verlies ik alles wat ik heb verzameld.

Ik kan me goed voorstellen dat dit speltype zijn fans zal vinden. Ik vind de repetitieve missies echter al na een paar rondes te saai.

De missies zijn net zo fantasieloos als in de campagne.

AI-rommel als beloning

Voordat ik bij de multiplayermodi kom, moet ik vermelden dat Activision in de campagne en endgame vertrouwt op overduidelijke AI-content - namelijk in de vrij te spelen Calling Cards. Deze zien eruit als AI-gegenereerde «tekeningen» in de stijl van de legendarische Studio Ghibli, die enige tijd geleden razend populair waren op sociale media. Er zijn ook illustraties die in de verte doen denken aan de «Fallout» stripstijl.

Activision heeft inmiddels een officiële verklaring gepubliceerd waarin het bedrijf bevestigt dat het in principe AI gebruikt. Activision geeft geen commentaar op de vraag of er in dit specifieke geval AI is gebruikt.

Welke andere inhoud denk je dat er machines zijn gebruikt in plaats van mensen?

Multiplayer en zombies: «Call of Duty» op zijn best

Na alle negatieve indrukken kan ik alles op alles zetten voor de multiplayermodi: Deze zijn ook zeer geslaagd in «Black Ops 7». Geen wonder, want er is niets fundamenteel veranderd ten opzichte van «Black Ops 6». In plaats daarvan probeert Activision punten te scoren met kwantiteit. En dat lukt.

Er zijn al veel kaarten beschikbaar bij de lancering - 19 in totaal op het moment van schrijven. En de meeste zijn verdomd goed. Multiplayer-studio Treyarch concentreert zich op oude sterke punten en richt zich op het beproefde «driebaansontwerp» voor de nieuwe maps, waarin de paden van de spelers langs drie banen worden geleid waarin ze met elkaar botsen en op elkaar schieten. De grootte van de kaarten is goed, de ontwerpen zijn gevarieerd en er is geen level dat ik liever zou overslaan - een allround geslaagde start.

«Black Ops 7» biedt bij de lancering meer maps dan welke Call of Duty «» dan ook.Activision

Het maakt niet uit welke map, ik ben dol op de snelle besturing. De vloeiende «Omnimovement» is dit jaar aangevuld met een muursprong waarmee ik verticale oppervlakken kan misbruiken als sprongen. De gunplay voelt ook zoals altijd uitstekend - of ik nu met een shotgun, SMG of sluipschutter op pad ben. Het is ook leuk om te experimenteren met de nieuwe, futuristische wapens.

Er zijn ook enkele hightech nieuwe toevoegingen aan de Scorestreaks. Ik ben vooral dol op de hondenrobot «D.A.W.G.». Als de tegenstander deze helse machine activeert en ik zijn dreigende geluiden hoor, lopen de rillingen over mijn rug.

Wat is er, D.A.W.G?Activision

Ik vind het prijzenswaardig dat er dit jaar een globaal progressiesysteem is. Dit betekent dat wat ik ook speel, mijn personage en mijn wapens altijd ervaringspunten krijgen. Dus de tijd die ik heb besteed aan de rampzalige campagne voelt achteraf gezien niet helemaal verspild, want ik kan tenminste profiteren van de ervaringspunten die ik heb opgedaan in de multiplayer.

Over vooruitgang gesproken: ik vind het ook leuk dat ik in «Black Ops 7» niet alleen wapens kan upgraden, maar ook granaten, scorestreaks en veldupgrades met zogenaamde «overclocks». Hierdoor kan ik de spelmechanismen nog meer aanpassen aan mijn speelstijl. Als ik bijvoorbeeld vaak de op afstand bestuurbare Autöli gebruik om vijanden op te blazen, kan ik deze uitrusten met extra bepantsering.

«Overload» rocks.Activision

Naast de bekende multiplayermodi zoals «Hardpoint», «Domination» en «Kill Confirmed» zijn er dit jaar twee nieuwe toevoegingen. «Overload» is nu een van mijn favoriete speltypen. In dit speltype vechten twee teams om een overbelastingsapparaat dat ze naar een van de twee tegenoverliggende zones moeten brengen. Er is een constante strijd om het apparaat, inclusief constante rolwisselingen. Het ene moment verdedigt mijn team zijn eigen zones en het volgende moment vervoeren we het apparaat in een aanvalsformatie naar een van de zones van de tegenstander.

De tweede nieuwe modus, «Skirmish», is helaas een totale mislukking. Twee teams van 20 spelers bestrijden elkaar op een kaartdeel van Avalon. Er zijn verschillende missies te voltooien - gebieden veroveren, bommen plaatsen enzovoort. Eerlijk gezegd ben ik na de campagne en het eindspel niet meer geïnteresseerd in deze open gebieden. Het speltype is te langzaam, te onspectaculair en, vergeleken met de andere klassieke speltypen, gewoon ... saai.

«Skirmish» geeft me campaign flashbacks.

En dan is er natuurlijk nog de verplichte zombiemodus. Ook hier heb ik een soortgelijk probleem: na de campagne vol zombies en andere monsters heb ik geen zin om nog meer uren met de ondoden door te brengen. Ik offer mezelf toch op voor het testen - ik hoop dat je dat waardeert.

Als je het speltype leuk vindt, vind je in de versie van dit jaar veel rottend zombievlees op het bot. «Ashes of the Damned» is de grootste zombiekaart tot nu toe. Zo groot zelfs dat het spel me een auto geeft om door de nachtmerrieachtige zombiewereld te rijden.

Deze zombiebeer (links) is een nieuwe toevoeging aan het vijandelijke repertoire.

De gameplay blijft hetzelfde, ondanks het nieuwe voertuig. Met maximaal drie andere spelers is het de bedoeling om golven zombies te overleven, wapens en uitrusting te upgraden, nieuwe paden vrij te spelen en geheimen te ontdekken. Als de grote map te veel voor je is, is er ook een modus waarin je vast blijft zitten op een klein deel van de map, wat leidt tot een intensere ervaring.

De zombies in «Call of Duty» hebben me nooit lang aan de controller gekluisterd kunnen houden. Daarom heb ik mijn ondodencarrière na een paar rondes aan de doodskistnagel gehangen en mijn zoektocht voortgezet in de overige multiplayerspeltypen.

Met «Dead Ops Arcade» is er zelfs een eenvoudige twin-stick shooter-variant van de zombiemodus.

Luistert Activision naar de fans?

Uiterlijk heeft Activision dit jaar echt geluisterd naar de feedback van de fans als het gaat om de multiplayer. Zo biedt «Black Ops 7» afspeellijsten zonder «skill-based matchmaking» - afgekort SBMM - en met persistente lobby's. Twee functies die veel spelers al heel lang willen. In plaats van samengepakt te worden in een lobby met even goede tegenstanders, word ik samengebracht met compleet verschillende vaardigheidsniveaus. En als de lobby bevalt, kan ik de volgende wedstrijd met dezelfde mensen blijven spelen.

In de praktijk houd ik niet van deze open matchmaking - in veel spellen zijn er twee of drie absolute psychopaten die alles neermaaien en de rest van de lobby domineren. Ik houd het liever bij het klassieke SBMM, dat me een consistentere spelervaring en minder frustratie biedt. Het is alleen jammer dat de keuze aan afspeellijsten met SBMM momenteel erg beperkt is.

Zonder SBMM schommelen mijn prestaties enorm.

Een ander punt van kritiek dat fel werd besproken in de community waren de belachelijke multiplayer skins. In «Black Ops 6» lopen spelers rond als shark-people, Nicki Minaj of Beavis and Butthead.

Activision heeft gezworen het beter te doen voor «Black Ops 7». Skins van de voorganger zijn niet overdraagbaar en nieuwe skins moeten «authentiek aanvoelen».

Is deze killer robot «authentiek»?

Een prijzenswaardig en verstandig besluit. Maar gezien de rest van de loze beloften vóór de lancering vraag ik me af hoe lang Activision deze koers zal aanhouden. Skins genereren immers veel inkomsten.

Daarnaast voelt het erg vreemd dat het bedrijf zich voor deze «Call of Duty» spin-off richt op «authenticiteit» in multiplayer. Er lopen immers monsters, zombies, spoken en goedkope Demogorgon-kopieën rond in de campagne - en er worden walgelijke Ghibli AI-imitaties gebruikt in de visitekaartjes.

«Call of Duty: Black Ops 7» is verkrijgbaar voor PS4, PS5, Xbox One, Xbox Series X/S, PC en Game Pass. Ik heb de PS5 Pro-versie getest, die ik van Microsoft heb gekregen.