Review
"Morbius" is een grote teleurstelling
van Luca Fontana
De Batman is een triomf - een meesterwerk!
2/3/2022
Vertaling: machinaal vertaald
The Batman is geen superheldenfilm. Veel meer een epische, drie uur durende mix van film noir en psychologische thriller - en het beste wat ik in maanden in de bioscoop heb gezien.
Eén ding vooraf: Er staan **geen spoilers in deze recensie.**Je leest alleen informatie die bekend is uit de reeds verschenen trailers.
De recensie is geen spoiler.
Stappen. Gedempte, zware voetstappen. Pom. Pom. Pom... Er loert iets in de schaduw. Stalking. Omcirkelt zijn prooi. Plots doemt een silhouet op. Nauwelijks zichtbaar, in het begin. Pom. Pom. Pom... Een breedgeschouderde man met een cape en spitse oren. Twee ogen staren wezenloos uit de schaduw. Pom. Pom. Pom... Ze naderen. Pom. Pom. Pom...
"Wie ben jij in godsnaam?" vraagt de nietsvermoedende prooi.
"Ik ben Vergelding," antwoordt Batman voordat hij haar grijpt.
Dit is waar The Batman over gaat
Gotham City. Een stad als een ziekte. Miljardairszoon en wees Bruce Wayne (Robert Pattinson) heeft twee jaar lang als Batman door de straten en schaduwen gezworven, alleen, de criminelen van de stad angstaanjagend. Alleen: wat voor goeds kan hij doen? Het genezen van de stad is een hopeloze strijd. Maar iemand moet het op zich nemen.
Zijn plannen zijn veel groter en gevaarlijker dan ze op het eerste gezicht lijken.
Matt Reeves - die naam moet je onthouden
Het was een slimme zet om regisseur Matt Reeves met deze Batman-film te belasten. Juist omdat het niet de meest voor de hand liggende zet was. Nog niet. Daarvoor zou de Amerikaanse Amerikaan een duidelijke handtekening nodig hebben, die hij na drie films in 14 jaar nauwelijks kan hebben.
Of doet hij dat?
Dit is wat Matt Reeves onderscheidt.
Craft gewoon meesterlijk
De Bat-franchise doet de Reeves-kuur griezelig goed. Inderdaad voelt Reeves' Batmanfilm aan als een epos, waarvan het aanvankelijk strak verkreukelde verhaal zich slechts langzaam en behoedzaam ontvouwt. En het grote plaatje dat uiteindelijk na bijna drie uur tevoorschijn komt bevalt. Nee, het prikkelt.
Dit past bij film noir. Want vele elementen zijn hier vertegenwoordigd: Batman, de anti-held, bevindt zich aanvankelijk in een cynische, pessimistische wereld, die buiten beeld spreekt terwijl hij een moord probeert op te lossen. Raadsel na raadsel. Aanwijzing na aanwijzing. De plot zelf verdwijnt naar de achtergrond, de personages in het verhaal niet.
Etwa Colin Farrell's clubbaas "Penguin" - de acteur is nauwelijks herkenbaar onder alle make-up -, Zoë Kravitz's gehaaide "Catwoman", Jeffrey Wright's charismatische James Gordon of Peter Sarsgaard's zeurderige Gil Colson. We duiken samen met Batman diep in het hol van ongerechtigheid van Gotham. Vergelijkbaar met David Fincher's "Seven" blijven we ons afvragen wanneer we eindelijk de bodem zullen bereiken.
Een reis die lange tijd zonder actie lukt, en toch, of misschien juist daardoor, fascineert. Helemaal opgaan in deze sfeer gaat ook gemakkelijk dankzij cinematograaf Greig Fraser, die al verantwoordelijk was voor de pure visuele kracht in films als "Dune" of "Rogue One: A Star Wars Story". Geen van zijn schoten is inconsequent. Het toeval regeert nooit. Fraser construeert op briljante wijze elk shot tot in het kleinste detail.
Maar wat "The Batman" het meest onderscheidt van alle voorgaande Batmanfilms is zijn wereld. Zijn stad. Gotham. Nooit leek de petrischaal van misdaad, corruptie en geweld levendiger en echter. Wereldopbouw op zijn best. Alsof de stad een eigen karakter had. Waar het in eerdere films meer werd gebruikt als theatraal decor, lijkt het hier meer een levende microkosmos die bestond voor de Batman. Die na hem nog zal bestaan - en die nauwelijks te redden is.
Componist Michael Giacchino doorspekt het geheel met een filmscore die zelfs Hans Zimmers' "The Dark Knight" te schande maakt. Zimmers' partituur is ook zonder beelden goed te horen. Maar op het laatst als je Giacchino's muziek verbindt met wat je ziet, ontketent het een extra kracht - donker en zwaar, alsof je in een horrorfilm zit te wachten tot het monster verschijnt.
Behalve dat het monster Batman is.
De olifant in de kamer: hoe goed is Robert Pattinson's Batman - en Paul Dano's Riddler?
Acteur Robert Pattinson zorgt voor de stoïcijnse kalmte die wij kijkers:inside nodig hebben als anker. Niets aan zijn optreden doet ons denken aan de glinsterende vampier die Pattinson jaren geleden speelde in "Twilight". De Britse acteur is volwassen geworden. Gekweekt. Op zijn laatst sinds zijn optredens in Christopher Nolan's "Tenet" of in de indiefilm "The Lighthouse" zou het woord rond moeten zijn gegaan.
"Angst is een hulpmiddel. Als het signaal in de lucht verschijnt, is het niet zomaar een oproep. Het is een waarschuwing," zegt hij aan het begin van de film. Batman kan niet overal zijn. Maar hij kan overal zijn. Kippenvel.
Conclusie: dit is geweldige cinema
Zie bijvoorbeeld "Dune" en "Joker".
Daarnaast heeft "The Batman" een geweldige cast, tot in de kleinste bijrollen, en is het vakmanschap onberispelijk. Van het indrukwekkende camerawerk van de ervaren Greg Fraser tot de spookachtig donkere muziek van Michael Giacchino. Als je de film 's avonds bekijkt, galmt hij na de aftiteling nog na in je hoofd. Zelfs als je de duisternis in stapt, weg van de bioscoopzaal, kijkend naar elke schaduw.
Pom. Pom. Pom...
"The Batman" draait vanaf 3 maart in de bioscoop. Looptijd: 175 minuten.
Luca Fontana
Senior Editor
Luca.Fontana@digitecgalaxus.chIk schrijf over technologie alsof het cinema is – en over films alsof ze echt zijn. Tussen bits en blockbusters zoek ik naar de verhalen die gevoelens oproepen, niet alleen klikken. En ja – soms luister ik naar filmmuziek harder dan goed voor me is.
Review
Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.
Alles tonen
