Review
Getest "The Outer Worlds 2": het beste wat Obsidian te bieden heeft
van Domagoj Belancic
"Dragon Age: The Veilguard" getest: voor degenen die "Baldur's Gate 3" te ingewikkeld vinden
28/10/2024
Vertaling: machinaal vertaald
Met "Dragon Age: The Veilguard" levert Bioware een meeslepend actie-rollenspel dat gericht is op de massa, maar zijn roots niet vergeet.
Na de twee flops "Anthem" en "Mass Effect Andromeda" heeft de studio veel goed te maken. Dragon Age: The Veilguard heeft verrassend veel gemeen met die laatste, of beter gezegd met de trilogie rond Commander Shepard. En in positieve zin.
Het hoofdverhaal is een middel om een doel te bereiken
Het ritueel mislukt en twee machtige elfengoden komen vrij. Ze moeten in de loop van het spel worden getemd. Ook de demonische Darkspawns en de mysterieuze plaag "Blight" bedreigen de wereld opnieuw. Er is geen gebrek aan epische scènes of eindbaasgevechten tegen driekoppige draken, maar het hoofdverhaal biedt inhoudelijk weinig noemenswaardigs.
Dit komt ook door de demonische Darkspawns.
In plaats daarvan heet ik Rook. Het is een vrij configureerbaar heldenpersonage dat, in klassieke Bioware-stijl, een team om zich heen verzamelt om de wereld te redden. Ik kan kiezen uit vier klassen: Elf, Qunari, Mens en Dwerg. Er zijn ook zes facties. Beide beïnvloeden Rooks verhaal en dialoogopties. Dit komt echter niet sterk tot uiting in "Veilguard".
Belangrijker is de klasse. Er zijn er drie: warrior, mage en rogue. Dat lijkt niet veel. De uitgebreide skill tree geeft me echter drie specialisaties om uit te kiezen. Ik heb gekozen voor de rogue, die gespecialiseerd is in melee en ranged combat.
Daar begint de intro, aan het einde waarvan ik me in mijn nieuwe basis, de vuurtoren, bevind. Het is een kleine drijvende eilandwereld die zich langzaam vult met mijn metgezellen. Een oude bekende is de dwerg Varric, die al sinds deel 2 bij me is. Hij is ook degene die de huidige gebeurtenissen samenvat in prachtig getekende cutscenes.
Vanaf de vuurtoren reis ik naar de verschillende regio's van Thedas' via "Kruispunten". De Crossroads is een magisch rijk dat bestaat uit gigantische spiegels waardoor ik naar mijn bestemmingen kan navigeren. Natuurlijk mag een mysterieuze veerman die een drijvend bootje bestuurt niet ontbreken.
weinig tactiek, maar behendig en krachtig
Ik hoef niet na te denken over welke aanvallen samengaan. Aanvallen die klaar zijn voor een combo lichten op - inclusief de beschrijving "Combo-optie". Als ik er een selecteer, licht de bijpassende aanval meteen op onder de woorden "Combo met". "Veilguard" komt niet in de buurt van de tactische diepgang van de eerste "Dragon Age", maar het is ook meteen begrijpelijk voor nieuwkomers.
Door de verschillende synergieën passen sommige metgezellen beter bij anderen. Ik kan echter wel tot op zekere hoogte invloed uitoefenen op hun afstemming via hun vaardigheidsbomen. Net als ik kunnen ze maar drie vaardigheden uitrusten. Ik heb ook een ultieme aanval.
Het is jammer dat mijn metgezellen maar één ability tegelijk kunnen gebruiken. Daarna moet ik wachten op de cooldown. Ik gebruik dus praktisch alleen de abilities die een combo triggeren. Er zouden talloze spannende abilities zijn, zoals het vertragen van de tijd, ijsstorm of het afbuigen van aanvallen van mij.
De metgezellen zijn het hart
Zelfs huurmoordenaar Lucanis Dellamorte is in eerste instantie een lege huls. Als ik hem zou moeten beschrijven, zou ik zeggen dat hij met een Spaans dialect spreekt en een demon in zich heeft. Een Magic the Gathering kaart heeft meer diepte. Niet voor het eerst vraag ik me af of Bioware de randjes niet te strak heeft afgeslepen. Het spel mist bite. Mijn metgezellen zijn een stel wasverzachters.
Met uitzondering van de magiër Neve Gallus, die gewoon te eentonig in het Engels wordt toegesproken, ontwikkelt iedereen gaandeweg spannende facetten. Zo is er de Grijze Wachter Davrin, die zich samen met zijn geadopteerde griffioen verhuurt als monsterjager. Het welzijn van de magische vliegende wezens ligt hem bijzonder na aan het hart en hij gaat op zoek naar zijn eigen bestemming.
Bellara maakt haar aanvankelijke terughoudendheid ook goed met gesprekken als:
- Lucanis: "Ben je niet bang voor een huurmoordenaar zoals ik?"
- Bellara: "Niet echt. Niemand zou iets betalen om mij te vermoorden."
- Lucanis: "Dat klopt."
Kynisch, maar grappig. Het is altijd spannend wat voor gesprekken er ontstaan tussen de verschillende duo's. Totdat deze karakterontwikkelingen zich hebben ontvouwd, motiveert het spel me vooral door het motiverende gevechtssysteem en de perfect afgemeten hoeveelheid schatten en puzzels.
Er is veel te doen
Naast de hoofd- en gezelschapsquests zijn er veel regionale quests. Soms moet ik vermiste verkenners opsporen, soms demonen verslaan en herhaaldelijk de wereld zuiveren van Blight plagen. Tijdens actieve quests laat een padmarker me altijd zien waar ik heen moet. Net als veel van de interface zou ik dit kunnen uitschakelen, maar ik ben blij met dit soort toegankelijkheid. Het past bij de hapklare activiteiten die het spel me biedt.
De regio's zijn minder uitgebreid dan in "Inquisition", maar extreem dichtbevolkt met activiteiten, buit, puzzels en vijanden die wachten om verslagen te worden.
Ze bestaan meestal uit het verplaatsen van energiekristallen of geestenbollen van A naar B om een deur te openen of een magische brug te laten verschijnen. B is vaak maar een paar meter van A verwijderd. Ik blijf me afvragen of dat allemaal wel echt nodig is. Alsof dat nog niet makkelijk genoeg is, vertellen mijn metgezellen me de oplossing meestal meteen. Het is duidelijk dat Bioware nieuwkomers probeert op te pikken.
In het begin stoorde het gebrek aan uitdaging me. Nu vind ik het heerlijk dat ik zelden meer dan een paar minuten aan een puzzel hoef te besteden. Het zijn kleine hapjes die mijn beloningscentrum activeren op weg naar de volgende zoektocht.
Loot bestaat uit wapens, pantsers, ringen of grondstoffen om je uitrusting te verbeteren. Als ik een nieuw zwaard vind, wordt het direct weergegeven en vergeleken met het zwaard dat ik heb uitgerust. Met één klik kan ik het uitrusten. Handiger kan niet. Als ik hetzelfde voorwerp meerdere keren vind, verbetert het zeldzaamheidsniveau. Dus grijs wordt groen, groen wordt blauw enzovoort. Dit maakt me dubbel zo blij als ik aan het plunderen ben.
In de werkplaats van de opzichter in de vuurtoren kan ik mijn uitrusting verbeteren in ruil voor grondstoffen. Ik kan er ook betoveringen aan toevoegen. Dat kost niet eens iets. Elke betovering kan echter maar op één voorwerp worden gebruikt. Voor hogere upgradeniveaus en betoveringen moet ik de werkplaats verbeteren. Daarvoor heb ik memento's nodig, die over de hele wereld verspreid liggen.
Veel voor ogen en oren
Visueel is "Dragon Age: The Veilguard" een knaller. Het zit vol expressieve en iconische ontwerpen. Bellara en Taash zijn bijzonder geslaagd. Maar ook de vele bijpersonages zijn heerlijk excentriek. Het monsterontwerp is ook een lust voor het oog. De zombie-achtige darkspawn met hun vuurrode ogen zijn er in alle soorten en maten. De gigantische draken zijn bijzonder episch en bezorgen je altijd kippenvel.
De wereld is nog indrukwekkender. Rivain Coast biedt schilderachtige kusten met turkooisblauw water en gestrande schepen. In de catacomben van Necropolis bewonder ik gigantische standbeelden die griezelig glinsteren in groen licht. En de vlezige, pulserende overwoekering in het moerasland is heerlijk walgelijk.
Er is een orkestrale soundtrack die soms verrassend passende electrobeats levert die me zo aan "Mass Effect" doen denken dat het geen toeval is.
Technisch is er niets op aan te merken. Ik heb de pc-versie getest en die draaide vlekkeloos op twee systemen. De hardwarehonger lijkt ook binnen de perken te blijven.
"Dragon Age: The Veilguard" is verkrijgbaar voor pc, PS5, Xbox Series X/S en werd mij ter beschikking gesteld door EA.
Conclusie
Bioware bereikt de ommekeer
Na 35 uur kan ik zonder twijfel zeggen: "Dragon Age Veilguard" is echt een leuk rollenspel. In het begin dacht ik dat Bioware te veel kantjes eraf had geschuurd. Het spel is bijgesneden voor maximale toegankelijkheid. Vooral in het begin neemt het spel me steviger bij de hand dan ouders hun kinderen meenemen naar het zebrapad. De dialogen zijn oppervlakkig, elke puzzel wordt uitgelegd met tekst, audio en afbeeldingen en het spel is lineair.
Wat vanaf de eerste minuten echt leuk is, zijn de gevechten. Het is krachtig, direct en visueel spectaculair dankzij ongewone aanvallen en spreuken. Dit geldt ook voor de presentatie. De gebieden in "Dragon Age Veilguard" zijn een lust voor het oog.
De aanvankelijke oppervlakkigheid maakt geleidelijk plaats voor een gelaagd en aangrijpend rollenspel. Hoewel het qua inhoud of gameplay niet de complexiteit van "Baldur's Gate 3" haalt, biedt het een betere flow van de gameplay - ondanks een overvolle questlog.
Dit is grotendeels te danken aan mijn metgezellen. Hun lot heeft me het meest geraakt. Bij de epische ontknoping doet "Dragon Age Veilguard" weer denken aan "Mass Effect". Het lot van de wereld en mijn metgezellen ligt op het scherp van de snede en verhaallijnen vloeien in elkaar over. Dat is precies hoe het moet zijn. En maak je geen zorgen: het spel eindigt niet zoals "Mass Effect 3" met deuren één, twee of drie.
Als "Baldur's Gate 3" je afschrikt met zijn massa en complexiteit en je op zoek bent naar een toegankelijker rollenspel met meer actie, dan zou het nieuwste werk van Bioware je moeten aanspreken.
Pro
- Geweldige metgezellen met individuele zoektochten
- Krachtig en actief gevechtssysteem
- mooie wereld
- toegankelijk voor nieuwkomers
- Motiverende zijmissies
Contra
- Het hoofdverhaal is eenvoudig
- Dialogen soms een beetje oppervlakkig
- Metgezellen hebben alleen een ondergeschikte rol in gevechten
Philipp Rüegg
Senior Editor
Philipp.Rueegg@digitecgalaxus.chIk ben gek op gamen en diverse gadgets, dus bij digitec en Galaxus waan ik me in het land van overvloed - alleen krijg ik helaas niets gratis. En als ik niet bezig ben met het los- en weer vastschroeven van mijn PC à la Tim Taylor, om hem een beetje te stimuleren en zijn klauwen uit te slaan, dan vind je me op mijn supercharged velocipede op zoek naar trails en pure adrenaline. Ik les mijn culturele dorst met verse cervogia en de diepe gesprekken die ontstaan tijdens de meest frustrerende wedstrijden van FC Winterthur.
Review
Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.
Alles tonen
