Nieuws en trends
"Inktvisspel": David Fincher plant Amerikaanse spin-off voor Netflix
van Luca Fontana
Een laatste vraag voor "Inktvis Spel 3".
11/7/2025
Vertaling: machinaal vertaald
"Squid Game" heeft nooit beloofd dat alles uiteindelijk goed zou komen. Maar het heeft iets veel waardevollers achtergelaten: een verhaal over menselijkheid - en over hoe moeilijk het is om die te behouden in een onmenselijke wereld.
Attentie: Dit is een opiniestuk met spoilers voor alle drie de seizoenen van «Squid Game».
Gi-Hun houdt de baby in zijn armen als een laatste goede gedachte. Zijn vingers trillen van uitputting. Zijn gezicht is gelijnd van vermoeidheid. Hij heeft te veel gezien. Te veel verloren. En toch kan hij winnen. Nu. De laatste tegenstander voor hem weegt nauwelijks drie kilo, is hulpeloos, stom en gewikkeld in een bloederige overall. Hij is niet langer een obstakel. Geen risico. Alleen een laatste daad van egoïsme.
Maar Gi-Hun pauzeert.
Bron: Netflix
«We zijn geen renpaarden», zegt hij. Rustig. Hij trotseert de woorden die ooit door de frontman naar hem werden geslingerd - als een bedreiging. Dan heft hij zijn hoofd op. «We zijn mensen.»
Hij legt de baby voorzichtig op de grond, waar niemand hem kan schoppen. Niemand dwingt hem om deel uit te maken van dit spel. Plotseling is de vermoeidheid van Gi-Hun's gezicht verdwenen. Er is alleen stoïcijnse helderheid. Gi-Hun draait zich om. Hij kijkt de dodelijke afgrond die voor hem gapend is niet in de ogen, maar keert hem de rug toe.
«En mensen zijn ... »
Dan laat hij zich achterover vallen - en eindigt het spel.
De prijs van menselijkheid
Ik ben verbijsterd. Ik voel me leeg. Verdrietig. Verward. «Ja, wat zijn mensen nu?» vraag ik me af terwijl ik in het reine probeer te komen met de dood van de hoofdpersoon die ons jarenlang door «Squid Game» heeft gesleept.
2021 begon «Squid Game» als een perfide parabel van een wereld die allang is opgevreten door hebzuchtig kapitalisme. Als een spiegel van een systeem dat mensen in vijanden verandert onder het mom van vrije keuze. Wie meedoet, maakt immers kans op miljarden. Wie daarentegen afhaakt, verliest alles. Niet alleen het spel. Zelfs hun eigen leven.
Toen, in het eerste seizoen, draaide alles om de mechanica: Hoe werkt dit systeem? Wie zit erachter? En hoe ver gaan mensen als ze niets meer te verliezen hebben? De antwoorden waren schokkend. Ja. Maar ook onthullend: net als de VIP's in de serie keken wij kijkers gefascineerd toe of degenen die meededen bereid zouden zijn om hun menselijkheid op te offeren als hun overleving ervan afhing - en waar ze de grens trokken.
Tegelijkertijd verwoordde de serie wat velen al lang voelden.
Tegelijkertijd gaf de serie uitdrukking aan wat velen al lang voelen: dat de waarde van een persoon niet langer wordt afgemeten aan zijn waardigheid, maar aan zijn bruikbaarheid. «Squid Game» bedenker Hwang Dong-hyuk noemde zijn serie een echo van de Zuid-Koreaanse industriële geschiedenis - van militaire dictatuur tot exportnatie, van bloedige opstanden tot neoliberale globalisering. Te midden van deze snelle opkomst: verliezers die nooit een eerlijke kans hebben gehad. Oude mensen. Migranten. De schuldenaren. De ontwortelden.
Mensen zoals Gi-Hun.
Bron: Netflix
In seizoen 2 en 3 blijft het spel hetzelfde, maar het perspectief verandert. Natuurlijk, de regels zijn duidelijk. Als je wint, blijf je leven. Als je verliest, sterf je. Sommigen beschuldigen de serie ervan repetitief te zijn. Maar iedereen die «Squid Game 2 en 3» ziet als gewoon «meer van hetzelfde» heeft niet goed genoeg nagedacht. De focus ligt niet langer op «hoe» het systeem werkt, maar op «wat het met ons doet». Het gaat over de prijs die we betalen om te overleven. Over wat er van ons overblijft.
Of beter: wat we onderweg verliezen.
De frontman als mislukt mens
De strijd om de ziel van de mensheid wordt niet gevoerd met wapens - ook al lijkt alles op het eerste gezicht op bloed en kogels. Het neemt de vorm aan van twee concurrerende overtuigingen: die van de Frontman en die van Gi-Hun. Beiden waren spelers. Beiden overleefden. Maar slechts één van hen bleef menselijk.
In-ho, de huidige frontman, is geen schurk in de klassieke zin van het woord. Niet gedreven door macht of roem, maar door wanhoop. Door wat zijn geloof in goedheid hem heeft gekost. Eerst verloor hij zijn vrouw en kind. Toen begon ook hij af te brokkelen. Eerst in het spel. Toen daarbuiten. We zien dit in korte flashbacks. Langzaam. Geleidelijk. De manier waarop mensen vergaan. Stap voor stap.
Bron: Netflix
Geen twijfel mogelijk: de frontman heeft de hel gezien en besloten dat er geen plaats is voor hoop. Zijn constante vraag aan Gi-Hun - «Geloof je nog in mensen?» - is geen provocatie. Het is een spiegel. Want In-ho heeft dit geloof allang opgegeven. Hij is wanhopig op zoek naar iemand die hem bewijst dat hij gelijk had - zodat hij niet aan zichzelf hoeft toe te geven dat hij een ander pad had kunnen kiezen.
Gi-Hun weigert hem echter dit bewijs te leveren. Hij blijft een storende factor in In-ho's wereldbeeld. Omdat hij niet afgestompt raakt. Omdat hij niet meedoet. Omdat hij ondanks alles nog steeds gelooft dat alles uiteindelijk goed komt. Misschien dacht In-ho er ooit ook zo over. Misschien zou hij andere beslissingen hebben genomen als hij mensen om zich heen had gehad zoals Gi-Hun in zijn eerste seizoen. Ali. Sae-byeok. Il-nam. Vrienden die hem redden - totdat hij ze kwijtraakte.
Bron: Netflix
Het is uiteindelijk het offer van Gi-Hun voor de baby dat iets losmaakt in In-ho. Geen verandering. Nog niet. Maar een schok. Een barst in het pantser dat hij in de loop der jaren heeft opgebouwd. Misschien was hij lang verloren. Misschien was hij nooit helemaal weg. Maar ergens, diep in hem, flikkert er even iets - een herinnering aan wat hij ooit geloofde. Van wat hij ooit was.
Die flikkering vergezelt hem de hele weg naar Los Angeles. Naar de plek waar hij het overgebleven prijzengeld van Gi-Hun overhandigt aan zijn dochter. En daar, in de fel verlichte straten van een land dat zichzelf beschouwt als de kroon van de vrije wereld, realiseert hij zich met een vleugje walging: het spel is allang de oceaan overgestoken. De nieuwe recruiter - gespeeld door Cate Blanchett - is al onderweg. Nieuwe slachtoffers. Nieuwe spelletjes.
Nieuwe maskers.
Waarom het offer van Gi-Hun telt
Gi-Hun had de held kunnen zijn die aan alles een einde maakt. Degene die het systeem doorbreekt, de VIP's ontmaskert en de wrede spelletjes voor eens en altijd stopt. De klassieke heldenreis zoals we die kennen. De Luke Skywalker die met één schot de Death Star tot ontploffing brengt.
Maar «Squid Game» is niet «Star Wars». En Gi-Hun is geen redder. In de wereld van «Squid Game» is geen enkel schot genoeg. Geen klap in het midden. Geen triomf. Daarvoor is dit systeem gewoon te groot, te goed doordacht en gewoon te diep geworteld in onze wereld. Te veel mensen profiteren ervan. En te velen kijken toe. Er zijn nu zelfs mobiele spellen, «liefdevolle» retro spelversies, een Amerikaanse spin-off en zelfs een reality TV show versie van «Squid Game», waar we allemaal gretig naar kijken.
Hand op hart: zijn we zoveel beter dan de VIP's?
Bron: Netflix
De serie maakt hier geen geheim van. Het laat ons een mensheid zien die verstrikt is geraakt in al zijn tegenstrijdigheden. In macht, in onmacht, in hoop, in zelfverlating. Ook Gi-Hun. Ook hij faalt. Hij, die ooit rechtschapen was, wordt aan het einde van het tweede seizoen zelfs een strateeg. Hij begint een opstand. Speelt het spel alsof hij er al lang deel van uitmaakt en wordt gedreven door wraak na zijn mislukking. Een enkele daad - en toch een breuk, een schuldgevoel dat hem van binnen verscheurt.
Misschien was dat het moment dat hij verloor. Niet het spel. Maar zichzelf.
In tegenstelling tot de frontman laat Gi-Hun het daar echter niet bij. Waar anderen ten onder gaan, zoekt hij een uitweg. Niet uit het systeem, maar uit de spiraal die hem bijna vernietigde. Zijn uiteindelijk behouden menselijkheid is dan ook geen toeval. Het is een beslissing tegen het spel. Een rebellie tegen het systeem dat overleven ten koste van alles propageert.
En dat is precies het antwoord dat hij geeft op zijn laatste, onvoltooide vraag. Niet in woorden. Maar in een laatste daad: zelfopoffering.
En mensen zijn ...
Wel, wat zijn mensen nu? Mensen zijn vooral één ding: niet perfect. Ze falen, ze breken, ze verliezen zichzelf. Maar ze kunnen ook de weg terugvinden. Oefen verlossing. Hoop doen herleven waar alles verloren lijkt. Niet omdat ze sterk zijn. Ze doen het omdat ze beslissen - voor het goede. Voor het leven. Voor anderen.
Bron: Netflix
Misschien kunnen we het spel niet uitspelen. Misschien zullen er altijd nieuwe VIP's zijn. Nieuwe maskers. Nieuwe ronselaars. Maar zolang er mensen zijn die ervoor kiezen om niet mee te spelen, is niet alles verloren. Het offer van Gi-Hun was geen overwinning op het systeem. Maar een daad van menselijkheid - tegen alle verwachtingen in.
Misschien is dat genoeg.
Omslagfoto: Netflix
Luca Fontana
Senior Editor
Luca.Fontana@digitecgalaxus.chAvonturen beleven en sporten in de natuur en mezelf pushen tot mijn hartslag mijn ritme wordt - dat is mijn comfortzone. Ik geniet ook van rustige momenten met een goed boek over gevaarlijke complotten en koningsmoordenaars. Soms raak ik meerdere minuten opgewonden van filmmuziek. Dit komt zeker door mijn passie voor cinema. Wat ik altijd al heb willen zeggen: "Mijn naam is Groot."
15 opmerkingen
later