
Opinie
Tony Stark wordt Dr Doom: Marvel's meest wanhopige zet tot nu toe
van Luca Fontana

Ik wilde terughoudend blijven. Ik wilde niet gehyped worden. En toch greep deze trailer me sneller dan Galactus een planeet. Is dit een terugkeer naar grootsheid - of is het gewoon een mooie illusie?
Ik geef het toe: ik stond klaar om deze teaser trailer met een sceptische blik tegemoet te treden en teleurgesteld af te wijzen. Multiversum? Meh. Weer een nieuwe incarnatie van de Fantastic Four? Als dat nodig is...
Maar toen kwam deze trailer - en binnen een paar seconden had Marvel me zo verslaafd dat zelfs Spider-Man jaloers zou zijn.
Wat je hier ziet is geen slap Origin-verhaal. Het is ook geen overladen MCU tie-in. Nee, dit lijkt Marvel op zijn best - met stijl, karakter en een vleugje sciencefictionmagie uit de jaren zestig. Ik wil hier meer van. Veel meer.
En het liefst meteen.
Jup, mijn enthousiasme is gigantisch. Misschien juist wel omdat mijn liefde voor Marvel de laatste jaren merkbaar is afgenomen en ik snak naar iets dat mij als fan eindelijk weer zal grijpen.
"The Fantastic Four: First Steps" voelt daarentegen precies zoals de Fantastic Four zou moeten voelen: Retro, maar modern. Stijlvol, maar niet te serieus. Groot, maar intiem. Als dat echt de toon van de film is, dan zou dit wel eens de versie kunnen zijn waar we allemaal op hebben gewacht.
Of ik in ieder geval wel.
Als ik mijn enthousiasme probeer te delen met de redactie, is het moeilijk om de vonk over te laten slaan. "De Fantastic Four zijn niets groots meer voor Marvel," zegt mijn collega Philipp Rüegg, waardoor ik me afvraag.
Het is gek. Vroeger was het anders. Vroeger waren de Fantastic Four Marvel. Punt uit. Want toen Stan Lee en Jack Kirby ze in 1961 creëerden, was dat niet alleen het begin van een nieuw superheldenteam. Het was het begin van het hele Marvel-universum zoals we dat nu kennen. Bovendien waren zij het gezicht. De basis. En dat tot ver in de jaren 70.
Anders.
Maar in de kern draait alles altijd om innemende personages met menselijke problemen en wereldse beslommeringen die alleen per toeval superhelden werden. Dat is de klassieke Marvel-formule. En het begon met de Fantastic Four.
collega Phil had het echter niet helemaal mis: met de opkomst van Spider-Man eind jaren '70 en de X-Men in de jaren '80 begon de ster van de Fantastic Four inderdaad langzaam te zakken.
Terwijl Spidey een wereldwijd boegbeeld werd en de X-Men een nieuwe generatie boeiden met donkere, meer volwassen thema's, bleven de Fantastic Four qua stijl en inhoud lange tijd steken in hun jaren '60 tijdperk. Halverwege de jaren 2000, maar op zijn laatst met de MCU-explosie, waren ze nog maar een marginaal fenomeen vergeleken met Iron Man, Thor of de Avengers.
Het is dus geen wonder dat latere pogingen om het team weer voor het voetlicht te brengen meer wanhopig dan geïnspireerd leken. Deze onnodig sombere, door de productiehel verbeterde versie uit 2015 bijvoorbeeld, die zo'n beetje alles vertrapt waar de fantastische familie eigenlijk voor staat? Laten we het daar maar niet over hebben.
Met "The Fantastic Four: First Steps" lijkt Marvel echter de oorsprong en de waarden van de strips te vieren - wat op zijn beurt mij viert. Want deze teaser trailer laat zien dat ze hebben begrepen waar het bij de Fantastic Four om draait: een vleugje nostalgie, een snufje avontuur en een flinke dosis sci-fi charme.
Maar het detail dat me uiteindelijk van mijn stoel deed vallen? Het Ding! Het ziet er precies uit zoals het hoort. Geen in elkaar geflanste, "realistische" herinterpretatie. Geen CGI-moeras van Uncanny Valley hel. Gewoon Ben Grimm in al zijn dikke, steenachtige pracht - alsof hij rechtstreeks uit de strips komt. Als dat niet is waar fantastische films van gemaakt zijn, dan weet ik het niet meer.
Dudes, dit kan eindelijk weer eens een Marvel-moment zijn waarbij ik niet alleen mijn schouders ophaal. Ik kan niet wachten om op 25 juli de bioscoop in te stormen. En jij?
We praten meer over de film in de nieuwste aflevering van de Tech-telmechtel podcast
Ik schrijf over technologie alsof het cinema is – en over films alsof ze echt zijn. Tussen bits en blockbusters zoek ik naar de verhalen die gevoelens oproepen, niet alleen klikken. En ja – soms luister ik naar filmmuziek harder dan goed voor me is.
Dit is een subjectieve mening van de redactie. Het weerspiegelt niet noodzakelijkerwijs het standpunt van het bedrijf.
Alles tonenDe nieuwe trailers voor "Captain America: Brave New World" of "Thunderbolts" zien er bijvoorbeeld best aardig uit, maar "best aardig" is ook lauwe kamillethee. En de pompeus opgevoerde terugkeer van Robert Downey Jr. als de grote "Avengers" tegenstander Dr Doom? Ik blijf het met een gezonde dosis argwaan bekijken.

Wat maakte ze anders? In tegenstelling tot DC's Superman of Batman volgden de Fantastic Four geen starre heldencode of supermenselijk ideaal. Het waren geen iconen waar mensen tegenop keken, zoals de mensen in de nieuwe "Superman"-trailer. Ze waren "gewoon" een familie. Een disfunctionele maar lieve familie die ruzie maakte, faalde, maar altijd weer bij elkaar kwam. Dat maakte ze zo speciaal: ze voelden menselijk. Toegankelijk. Tastbaar.
Dit onderscheidde hen van de concurrentie en hun invloed op het superheldenrooster van Marvel is tot op de dag van vandaag onmiskenbaar. Tegelijkertijd was hun succes ook de commerciële motor achter het Marvel-universum. Zonder de Fantastic Four hadden Spider-Man of de X-Men bijvoorbeeld nooit bestaan in hun huidige vorm. De blauwdruk voor hun opkomst in de late jaren 70 en 80 was er al - Marvel paste het alleen een beetje aan, perfectioneerde het hier en daar en friste het op met debatten over outsiders of racisme.
Even de eerste beelden ademen dat glorieuze jaren 60 optimisme, ergens tussen Jules Verne romantiek en "Fallout" retro-futurisme - maar zonder de dystopische kater. In plaats van krakende MCU slapstick en Disney Channel humor richt de trailer zich op sfeer en een volwassen cast. In plaats van een multiversum overladen met complexiteit, is er een wereld die op zichzelf staat. En dan is er nog de muziek van Michael Giacchino, die het geheel afrondt met een heerlijk klassieke noot aan het einde van de teaser. Prachtig
