Wat astronauten lekker vinden, kan ons op aarde ook bekoren - of toch niet? Mijn team en ik proberen gevriesdroogd ijs uit een blik en ontdekken of het ruimtetoetje onze smaaktest doorstaat.
De muren verven vlak voordat je de flat overdraagt? Zelf kimchi maken? Een kapotte gourmetoven solderen? Kan niet - kan niet. Nou ja, soms wel. Maar ik ga het zeker proberen.
Gids
Praktische oplossingen voor alledaagse vragen over technologie, huishoudelijke trucjes en nog veel meer.
Volgens Super Garden is "ijs dat niet smelt" het op één na beste alternatief voor echt ijs. Mijn innerlijke boomer schreeuwt het uit van irritatie: "Hebben we echt nu ook al een alternatief voor echt ijs nodig?" Heel waarschijnlijk niet. Maar wat lekker is, heeft bestaansrecht. Daarom wil ik weten hoe het smaakt - en mijn teamleden ook.
Mijn baas Simon scheurt het aluminiumfolie van het mangoblik open, ruikt eraan en trekt een grimas alsof iemand er in zijn directe omgeving een heeft gereden. "Wat moet dat voorstellen?" Mangosorbet. Of zoiets. Hij overhandigt me het blik. Binnenin zitten gele, harde stengels die me aan chips doen denken. Ik bijt er met een luide knak een stuk af. "Echt knapperig om van af te bijten," parafraseert mijn collega Lorenz het commentaar van community GefassterLegolaus52 onder het gevriesdroogde ijs op Galaxus. Hij lijkt enthousiast over het concept.
Kraak, knisper, knapper. Wat knispert er op mijn ijsje? Bron: Screenshot Galaxus
En mijn team? Voorlopig knispert het alleen maar om me heen. Mijn eerste indruk: zodra de harde massa in contact komt met speeksel, smelt het op de tong. Het is zoet, fruitig, met een zure noot en smaakt in eerste instantie licht kunstmatig. Maar ik weet nog steeds niet zeker of dat de reden is dat ik het gevriesdroogde ijs niet lekker vind. "Het doet me denken aan gedroogde mango's," zegt Darina en neemt nog een luide hap: "Maar ik vind de echte lekkerder, daar kun je echt op kauwen."Ze heeft gelijk in haar beoordeling, de smaak van gedroogde mango's is echt spot on. Lorenz antwoordt: "Eigenlijk is het niets meer dan gevriesdroogde vruchtencrème - de gimmick is het enige verkoopargument."
Een fruitroomstokje gedroogd van 100% echt ijs.
Ik snuif aan het tweede blikje en de geur van poedermelk komt mijn neus binnen. "Zijn de klontjes gepoederd?" vraagt Lorenz. Nee, dat is het poeder dat zich heeft losgemaakt van de vanillechocolade klompjes. In tegenstelling tot de harde mangosticks zijn de stracciatella brokken poreus. Bijna krijtachtig. Ik probeer er een en ben verrast. De smaak lijkt erg op ijs. De vanillesmaak is subtiel en de chocoladestukjes zijn knapperig. Net als stracciatella-ijs uit het zwembad. Alleen niet zo verfrissend. De anderen zijn het met me eens. "Helemaal niet slecht," zegt Patrick. De sommelier van zoete dranken houdt van gekke hapjes en vindt deze blijkbaar ook lekker.
Blauwe kaas of een gespikkeld stukje wit goud? De prijs komt dicht in de buurt van het laatste.
We vragen ons af wie de doelgroep van deze zoete hapjes zou moeten zijn. Mensen met bijzonder koudegevoelige tanden? Mensen met een neiging tot extreme hersenvries? Of misschien degenen die zo langzaam eten dat het ijs in hun vingers smelt? Michael denkt dat hij het antwoord weet: "Het is gewoon het soort dingen waar je maar één keer voor valt, omdat je nooit nieuwsgierig bent en het wilt uitproberen." Hij zal waarschijnlijk gelijk hebben. Zo was het voor mij.
Patrick heeft een alternatieve verklaring. "Misschien is het ijs voor astronauten!" En met deze theorie zit hij er niet ver naast. In de jaren 70 kreeg de Whirlpool Corporation de opdracht van NASA om gevriesdroogde toetjes te ontwikkelen voor de Apollo missies die niet zouden smelten. Ze werden echter nooit gebruikt, hoewel deze mythe in de VS blijft bestaan. Het dessert is daar al heel lang bekend, met gevestigde variëteiten als "Freeze Dried Ice Cream Sandwich", d.w.z. gevriesdroogd ijs tussen twee koekjes of hard Prins Pückler ijs.
Als je te langzaam bent, gaan de ruimtehapjes gewoon aan je voorbij.
Waarschijnlijk niet. "Ze zijn veel te duur voor wat ze zijn," zegt Simon. Vooral de prijs per kilo laat zien dat het een dure snack is. Ramon merkt op: "Ze zijn wild. En als ze hier in de buurt zijn, knabbel ik erop, maar niet omdat ik ze cool vind." Ik zou hetzelfde over mezelf willen zeggen, maar hoe meer de middag vordert, hoe vaker ik in het blik grijp. Ik begin de brokken lekker te vinden. Niet omdat ze naar ijs smaken, maar omdat de consistentie verslavend is. Kort voor sluitingstijd kijk ik in het blik. Leeg. Shit! Ik had er foto's van moeten maken. Ach, dan moet ik maar twee nieuwe blikken kopen.
Are you shitting me? Waar zijn de munchies gebleven? De eerste foto die ik maakte voordat ik twee nieuwe blikken moest bestellen.
