Lee Rentz / Bruce Coleman/Photoshot / picture alliance (detail) De auteurs vonden ook bewijzen van duurjachten in noordelijke gebieden. Jagers gebruikten sneeuwschoenen om op rendieren te jagen tot ze van uitputting in elkaar zakten.

Nieuws en trends

In veel culturen joegen hardlopers hun prooi de dood in

25/5/2024

Vertaling: machinaal vertaald

Bijna geen enkel ander dier is zo geoptimaliseerd voor duurlopen als de mens. Daarom konden we bijna elke prooi opjagen tot de dood erop volgde. Maar deden onze voorouders dat ook? Er zijn nu nieuwe argumenten in het geschil over deze oude hypothese.

Evolutietechnisch gezien zijn mensen zeer gespecialiseerde duurlopers die bijna uniek zijn in het dierenrijk. Als het gaat om het afleggen van lange afstanden in een looptempo, kunnen ze zich meten met vrijwel elk ander dier, zelfs paarden. Dit is te danken aan zijn rechtop lopende gang, de speciale rangschikking van zijn spieren, de samenstelling van zijn spiervezels en, niet in de laatste plaats, zijn vermogen om zijn eigen lichaam snel en effectief af te koelen door te zweten.

Houdingsjacht

Uitputtingsjachten - d.w.z. jagen op prooien tot ze bezwijken van uitputting en oververhitting - zouden daarom de favoriete jachtstrategie kunnen zijn geweest van Homo sapiens en zijn directe voorouders. Dit wordt ook ondersteund door het feit dat zonder hulpmiddelen zoals langeafstandswapens of vallen, de mens niet echt in staat is om zelfs maar een konijn te vangen, laat staan een hert.

Deskundigen hebben echter een aantal argumenten tegen deze theorie aangevoerd. Verslagen van zogenaamde duurjachten zijn bijvoorbeeld alleen bekend van enkele volkeren, zoals de Zuid-Afrikaanse San. Vele kilometers achter een prooidier aanrennen lijkt ook een verliesgevende zaak in termen van energie. Eugene Morin van de Trent University in Canada en Bruce Winterhalder van de University of California in Davis hebben deze twee bezwaren nu aangepakt. In het huidige nummer van "Nature Human Behaviour" leggen ze uit waarom ze beide niet overtuigend vinden.

Eerst berekenden ze de energiebalans van een duurjacht door de energie-uitgaven tijdens het rennen te relateren aan de calorie-opbrengst van het vlees van de prooi. Alleen bij de kleinste prooien vonden ze een wanverhouding tussen inspanning en opbrengst. Hun berekeningen toonden ook aan dat rennen meestal gunstiger is dan wandelen, omdat het de duur van de jacht aanzienlijk verkort, maar dankzij de geoptimaliseerde fysiologie van de mens betekent het slechts lage extra energiekosten.

400 gevallen van gedocumenteerde duurjachten

Aan de andere kant hebben de twee wetenschappers uitgebreide digitale kopieën van etnografische verslagen uit de afgelopen vijf eeuwen uitgekamd op zoek naar bewijs van duurjachten. Dit is pas mogelijk geworden nu veel bibliotheekcollecties online toegankelijk zijn. Ze vonden in totaal 400 van zulke passages (voor geïnteresseerden lees hier). Hoewel ze slechts een kleine minderheid vormen van het totale aantal verslagen over jachten, laat de lijst duidelijk zien dat de techniek van het jagen op uithoudingsvermogen wijdverbreid was op alle bewoonde continenten.

Niet alle landschappen zijn hetzelfde.

Niet alle landschappen lijken even geschikt voor de duurjacht. Er is bijvoorbeeld geen bewijs van in dichtbeboste gebieden. De twee onderzoekers waren verrast dat er ook voorbeelden van dergelijke jacht in koudere gebieden te vinden waren. Voorheen werd aangenomen dat warmte een belangrijke factor was om de "zwetende aap" in staat te stellen zijn voordelen ten opzichte van zijn prooi te benutten.

Maar zelfs in het noorden van Amerika en Eurazië was duurjagen een gebruikelijke methode, zo blijkt uit de documentatie. Uit Siberië bijvoorbeeld meldde de ontdekkingsreiziger Alexander Theodor von Middendorff in 1867 van zijn bezoek aan de Ewenken: "Langzaam worden de rennende dieren richting het bos geduwd totdat, vaak pas tegen de avond van de jachtdag, de achtervolging begint. Op uitzonderlijk lichte jachtsneeuwschoenen worden de dieren nu buiten adem opgejaagd, ingehaald, vaak gestoken met het mes, maar vaak ook gemist met de pijl op een afstand van slechts een paar passen, omdat de jager zo buiten adem is dat het niet altijd mogelijk is om de boog te spannen, al is het maar om te trekken. Op de eland wordt op precies dezelfde manier gejaagd en als de sneeuw gunstig is, kan hij na twee kilometer hard rennen vaak de plek niet verlaten."

Spectrum van de wetenschap

Wij zijn partners van Spektrum der Wissenschaft en willen goed onderbouwde informatie toegankelijker voor je maken. Volg Spektrum der Wissenschaft als je de artikelen leuk vindt.

Oorspronkelijk artikel op Spektrum.de

Omslagfoto: Lee Rentz / Bruce Coleman/Photoshot / picture alliance (detail) De auteurs vonden ook bewijzen van duurjachten in noordelijke gebieden. Jagers gebruikten sneeuwschoenen om op rendieren te jagen tot ze van uitputting in elkaar zakten.

12 mensen vinden dit artikel leuk