Lego herkent hem niet - Nils het blokje wordt een doelwit

Ramon Schneider

2/4/2025

Vertaling: machinaal vertaald

Nils het Legoblokje wilde zijn wereld veranderen. Maar zijn droombaan als betonblokje bracht hem midden in een absurde juridische strijd met zijn voormalige werkgever Lego.

Het volgende verhaal leest als een fictieve vlaag van creativiteit van een speelgoedredacteur, maar het is gebaseerd op echte gebeurtenissen.

Er was eens een klein Legoblokje dat Nils heette. Hij was door zijn makers gemaakt om kinderogen te laten oplichten. Maar zelf droomde hij van grote wolkenkrabbers, wilde bouwprojecten en grenzeloze creativiteit - in de echte wereld. Na ontelbare jaren van een turbulent kinderleven tussen Star Wars cruisers en onafgemaakte huisgevels, besloot Nils te rebelleren en zijn droom na te jagen - hij wilde volwassen worden.

Nieuwe baan - nieuwe problemen

De baan als betonblokkenmaker was precies wat hij nodig had: stabiliteit, orde, betrouwbaarheid. Hij was blij met de carrièrestap. En toch miste hij soms zijn oude Lego-collega's - vooral de figuurtjes met hun scheve kapsels en eeuwige grijnzen. Ze hadden geen idee van statica, maar ze hadden genoeg verhalen te vertellen.

Maar nu begon de dag precies om acht uur: Nils positioneerde zich nauwkeurig tussen zijn collega's - massieve, grijze betonblokken. Er werd zelden over koetjes en kalfjes gepraat - hooguit een droog "Moin" of af en toe een klacht over het weer. Af en toe mompelde iemand iets over bouwstof of de kwaliteit van het cement.

In het begin vond Nils zijn nieuwe dagelijkse leven een beetje saai, maar wel geruststellend. Eindelijk duidelijke structuren, geen hectische verbouwingen na speelbuien, geen destructieve aanvallen van kleine broertjes of zusjes of huisdieren. Maar onlangs werd het nieuwe volwassen leven van Nils onverwacht ingewikkeld. Het Deense speelgoedbedrijf Lego had zijn werkgever aangeklaagd - de betonnen blokken zouden te veel lijken op hun plastic neefjes. Plotseling bevond Nils zich midden in een absurde identiteitscrisis: was hij nog steeds speelgoed - of al serieuze architectuur?

De dagen werden steeds bizarder: funderingen bouwen om 9 uur, dragende muren stabiliseren om 11 uur, een haastig gegeten broodje als lunch om 13 uur en constante juridische discussies over auteursrecht, merkenrecht en modelbescherming vanaf 14 uur. In plaats van op een kleurrijk speeltapijt te staan, stond Nils nu regelmatig in de rechtszaal en luisterde hij naar droge juridische argumenten. Hij was om 17.00 uur klaar met werken - uitgeput, verward en ontmoedigd.

Soms tijdens zijn lunchpauze vertelde Nils nostalgisch over zijn wilde Lego-tijd als kind, creatieve explosies in de kinderkamer en pijnlijke ontmoetingen met blote voeten. Zijn collega's luisterden beleefd, maar schudden gelaten hun hoofd: "Nu zijn we niet alleen beton, nu zijn we ook probleemgevallen op het gebied van auteursrecht. Straks klagen ze ons aan voor emotionele nabijheid van klemmende stenen uit Azië."

Op een dag, tijdens een bijzonder droge pauze in de rechtszaak, ontdekte Nils een klein, kleurrijk Legofiguurtje dat verloren rondslingerde op de bouwplaats. Hij keek er peinzend naar. Toen realiseerde hij zich: misschien moet Lego terugkeren naar zijn wortels in plaats van verstrikt te raken in juridische geschillen met sobere betonblokken. Want diep van binnen is het leven te kleurrijk en creatief om te stikken in een grijze betonnen werkelijkheid. En misschien zal de rest van de wereld op een dag beseffen dat creativiteit geen grenzen kent - plastic noch beton.

Ramon Schneider

Editor

Ramon.Schneider@digitecgalaxus.ch

Ik geniet van mijn vrijheid op de motor, wek mijn jachtinstincten op bij het vissen en laat mijn fantasie de vrije loop achter de camera. Ik krijg betaald om van 's nachts tot 's ochtends van alles en nog wat met speelgoed te doen.

Deze artikelen kunnen je ook interesseren