"Predator: Badlands" - In gesprek met Dan Trachtenberg

Luca Fontana

7/11/2025

Vertaling: machinaal vertaald

Dan Trachtenberg heroverweegt de "Predator": minder monster, meer mens. In dit interview praat de regisseur over de erecode, humor - en de vraag hoeveel ziel een intergalactische jager kan hebben.

Hij bracht een frisse wind in het «Prey» en «Killer of Killers» bracht hij een frisse wind in het «Predator» universum, nu durft regisseur en schrijver Dan Trachtenberg de volgende stap te zetten: in «Predator: Badlands» ligt de focus ineens niet op de mens, maar op de Predator - de Yautja - zelf. Een verandering van perspectief die gedurfd is ... en werkt.

Een week voor de release van de film sprak ik met Trachtenberg over mythe, menselijkheid en monsters. En als je doorleest tot het einde van het interview, kun je zelfs iets winnen.

Dan, in de «Predator» films was het altijd «mens tegen beest». In «Badlands» draai je het concept echter volledig om: We staan ineens aan de kant van de Predator. Was je nooit bang dat hardcore fans dat als verraad zouden zien?
Dan Trachtenberg: Dat heb ik altijd in mijn achterhoofd gehad. Simpelweg omdat ik zelf een hardcore fan ben. Maar eigenlijk gaan we gewoon verder met waar het origineel in 1987 mee begon. Toen al was een Predator anders dan alle andere monsters uit die tijd. Hij was geen stom of chaotisch beest zoals Freddy, Jason of Michael Myers. Hij was intelligent, droeg hightech en flitsende harnassen - dat alles wees op een eigen rijke cultuur die hem meer maakte dan alleen een filmmonster.

En toch zijn sommigen bang dat als je te veel uitlegt, je de fascinatie van de oorspronkelijke mythe wegneemt.
Ik zie het anders. Toen de Predator bijvoorbeeld tegenover de ongewapende Arnold Schwarzenegger stond, legde hij ook zijn wapens neer en vocht hij alleen met zijn vuisten. Geen enkele Michael Myers zou dat hebben gedaan. We leren hiervan: de Yautja hebben een erecode. Dit is precies het soort aspect dat ik verder wilde uitdiepen zonder de mythe erachter te vernietigen.

Door je te richten op slechts één Predator in plaats van op allemaal?
Precies. «Badlands» had gemakkelijk een film kunnen zijn die zich volledig afspeelt op de thuisplaneet van de Yautja's en waarin alles wordt uitgelegd - over de verschillende stammen, hun riten, hun samenleving. Maar dat is niet de film die ik wilde maken. Ik wilde dat mijn film een kleine, gerichte blik in hun wereld zou zijn. Hierin vergezellen we Dek, de Predator van dit verhaal, op zijn eigen jacht ... en ontsnapping.

Dek is inderdaad een spannende hoofdpersoon: voor een Predator lijkt hij kwetsbaarder en gebrekkiger, maar nooit belachelijk. Hij blijft gevaarlijk, maar met innerlijke conflicten. Hoe vond je de balans tussen het tonen van zwakte en het behouden van de mythe die John McTiernan en Stan Winston destijds creëerden?Ik heb veel nagedacht over personages als Conan, Mad Max of de zwijgzame helden van Clint Eastwood. Deze archetypes zijn eng en sterk, maar je kunt voelen dat er een hart in klopt. «Badlands» staat niet zo ver af van films als «Mad Max: Fury Road» of «Road Warrior». En ik ben al heel lang visueel geïnspireerd door Frank Frazetta - zijn schilderijen met hun mengeling van kracht, melancholie en archaïsche schoonheid vormden ook de basis voor «Conan».

Een van de grootste verrassingen voor mij was Thea, gespeeld door Elle Fanning. Ze brengt verrassend veel warmte en zelfs humor in deze wereld - iets wat je zelden tegenkomt in «Predator» films. Was je niet bang dat dit zou botsen met de donkere kant van de franchise?
Ik hou van humor - in elk genre. Of het nu horror of actie is: een beetje luchtigheid maakt de ervaring rijker. Een goede film is als een ritje in een achtbaan. Spanning, de val en daarna de bevrijdende lach. Maar humor heeft ook een tweede functie: het zorgt ervoor dat je de personages leuk vindt. Als je met ze lacht, schept dat een band. Steven Spielbergs «Jaws» is hier een goed voorbeeld van: een van de engste films ooit, maar tegelijkertijd hilarisch.

Je hebt ooit gezegd dat «Predator» een project is dat je na aan het hart ligt. En dat je al een derde groot idee had voor je volgende «Predator» film - mogelijk zelfs met Naru uit «Prey». Wordt dit de afsluiting van je trilogie of werk je aan iets groters binnen het Predator universum?Nee, nee. Geen trilogie. Ik vind dat elke «Predator» film ook moet werken als een op zichzelf staande sciencefictionfilm. Niemand zou extra voorkennis nodig moeten hebben of zelfs maar «huiswerk» moeten doen voordat hij naar de bioscoop gaat.

Dus je volgende film «Predator» wordt niet het slot van een trilogie of een direct vervolg op «Badlands».
Precies. Elke film moet op zichzelf staan. Als je de anderen hebt gezien, heb je misschien een paar extra aha-momenten. Maar elke film moet gewoon op zichzelf een hele goede film zijn. Punt uit.

En ik wilde je net vragen of jij de Kevin Feige bent van het «Predator» universum. Jij geeft immers structuur aan de chaos. Voel je je soms niet een beetje de onofficiële showrunner van dit nieuwe «Predator» tijdperk?
(lacht) Ik heb tot nu toe eigenlijk ongelooflijk veel creatieve vrijheid gehad. Dat komt vooral door de mensen met wie ik werk. De producenten en de studio hebben de gekste ideeën vanaf het begin gesteund. Dat is niet vanzelfsprekend in Hollywood. Elk van deze films - «Prey», «Killer of Killers», «Badlands» - was een groot risico, maar de reacties waren zo positief dat ze ons gewoon onze gang hebben laten gaan. En dat is een geschenk.

Dank je wel, Dan. Ik wens je veel succes - en hoop van harte dat er nog veel meer «Predator» films van je zullen komen.
Dank je, Luca. Dat hoop ik ook.

Dan Trachtenberg (1981) is een Amerikaanse regisseur en scenarioschrijver die naam heeft gemaakt met knap geënsceneerde genrefilms. Hij vierde zijn doorbraak in 2016 met «10 Cloverfield Lane», een claustrofobische thriller die het «Cloverfield» universum van J. J. Abrams opnieuw interpreteerde. Daarna regisseerde hij afleveringen voor series als «Black Mirror» (Playtest) en «The Boys» (The Name of the Game).

In 2022 landde hij met «Prey», nog steeds de best beoordeelde «Predator» film aller tijden - een prequel die de mythe opnieuw definieerde. Met «Killer of Killers» en nu «Predator: Badlands» breidt hij de franchise steeds verder uit en wordt hij al lang beschouwd als het creatieve brein achter het moderne «Predator» tijdperk.

In de laatste aflevering van de podcast Tech-telmechtel hebben we het ook over dit thema.

Luca Fontana

Senior Editor

Luca.Fontana@digitecgalaxus.ch

Ik schrijf over technologie alsof het cinema is – en over films alsof ze echt zijn. Tussen bits en blockbusters zoek ik naar de verhalen die gevoelens oproepen, niet alleen klikken. En ja – soms luister ik naar filmmuziek harder dan goed voor me is.

---

Achtergrond

Interessante feiten uit de wereld van producten, een kijkje achter de schermen van fabrikanten en portretten van interessante mensen.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren