"Spongebob Squarepants: Giants of the Tides": ik speel eindelijk een nieuw avontuur in Bikini Bottom
17/11/2025
Vertaling: machinaal vertaald
Spongebob Squarepants is terug en doet niets minder dan Bikini Bottom redden. Aan zijn zijde: zijn beste vriend Patrick Star. Dit kan alleen maar goed zijn...
Een gewone dag in Bikini Bottom? Daar is geen sprake van als de twee grootste titanen van de zee elkaar in de haren vliegen en daarbij de Krusty Krab platbranden. Koning Neptunus en de Vliegende Hollander zijn verantwoordelijk voor de ellende en veranderen daarbij de halve bevolking in boze geesten.
Het begin van het verhaal van «Spongebob Squarepants: Giants of the Tides» is snel verteld en mengt typische Spongebob-humor met creatieve spelelementen. Nadat de twee Titanen Bikini Bottom hebben vervloekt, is het aan mij om de dingen recht te zetten. En met «me» bedoel ik een griezelige mix van Spongebob en Patrick.
Spongebob en Patrick als onafscheidelijk duo
De gele spons is ook veranderd in een geest. Dankzij de vriendschapsring met Patrick kan ik hem weer tot leven wekken, maar de zeester is dan een geest. Dit betekent dat ik gedurende het spel zo vaak als ik wil heen en weer kan schakelen. Het ene personage is altijd een begeleidende geest en het andere is mijn volwaardige personage.
Sponge en Star hebben elk hun eigen sterke punten die ik in de levels kan gebruiken. Als Spongebob schop ik bijvoorbeeld tegen rode ballonnen om verder over ravijnen te vliegen. Als Patrick daarentegen graaf ik door het zand en slinger ik houten vaten of vijanden in het rond.
Dus ik ga op weg om de wereld te redden. Daarvoor heb ik het juiste voertuig onder mijn sponzige bips nodig: een vliegende krabburger. Vanuit deze overwereld navigeer ik naar de afzonderlijke hoofdstukken in het spel. Ik kan zien waar ik ben op een kaart die wordt geopend als ik het stuurwiel selecteer. Dan klik ik op de nieuwe, onbekende locatie - het is dus meer spinnen dan vliegen. Dit brengt me eerst naar het beruchte Goudviseiland. Hier zou een grote schat verborgen liggen, die Mr Krabs natuurlijk wil bemachtigen.
Sommige levels drijven me tot wanhoop
In het begin zijn de opdrachten eenvoudig en is het verzamelen van munten een bijverschijnsel. Ik leer op een vermakelijke manier hoe ik met Patrick tegen boze geesten moet vechten of ravijnen moet oversteken zonder te verdrinken - ja, onder water kun je ook verdrinken, dat is logisch. De levels komen snel op snelheid. Hoewel ze allemaal op dezelfde manier werken, krijg ik steeds nieuwe hulpmiddelen, vaardigheden of vijanden. Het basisprincipe om van A naar B te komen en iets te vinden of iemand te redden wordt steeds complexer en uitdagender.
Een extra spelelement doet me erg denken aan «The Legend of Zelda» kerkers: de puzzels. Soms kom ik er op bepaalde punten niet doorheen en moet ik kratten stapelen of stenen totemhoofden op de juiste plekken plaatsen. Als ik alles goed heb gedaan, gaan er poorten en afgronden open. Sommige puzzels zijn lastig omdat de volgorde goed moet zijn en de kratten en totems verstopt zijn.
De combinatie van lastige passages en tijdsdruk drijft me tot wanhoop. Soms weet ik niet wat ik moet doen, ben ik te langzaam en ga ik dood. Als ik het dan eindelijk gehaald heb, wacht de volgende tijdkritische uitdaging alweer. Als ik mijn schamele levensreserve van vier broeken heb opgebruikt, begint het gedeelte weer van voren af aan.
Dit is vooral vervelend als een horde geesten me aanvalt. Ondanks (of misschien wel dankzij) de frustratie en de nare aanvallen, ben ik dol op dit soort spellen. Na een korte pauze van vloeken en boos worden, ben ik altijd weer gemotiveerd genoeg om het opnieuw te proberen. En nog een keer.
Veel van de levels zijn snel en vereisen multitasking: terwijl ik van een glijbaan over een ravijn raas, moet ik tijdens de vlucht van Spongebob naar Patrick schakelen om een brug te bedienen. Of ik schakel een spooklamp tegelijk met een spooktrap: een groene trap heeft een groene spooklamp nodig, een blauwe trap een blauwe. Omdat lampen en trappen tegelijkertijd bewegen, moet ik zo snel mogelijk reageren en schakelen. Pas bij de tiende poging, de wanhoop nabij, stop ik met vallen in de oneindige diepte.
Bekende personages uit de serie om diep adem te halen
Op weg naar Neptunus en de Vliegende Hollander kom ik steeds bekende personages tegen. Sandy is bijvoorbeeld aan het ravotten op het eerste eiland. De vaarinstructeur mevrouw Puff heeft ook de hulp van Spongebob nodig. De Duitse nasynchronisatiestemmen van Spongebob en Sandy komen me bekend voor uit de serie. Maar ik voel me ook vermaakt door de onbekende stemmen.
De tussenfilmpjes die het hoofdverhaal vertellen zijn soms wat langdradig, maar kunnen ook snel vooruitgespoeld of overgeslagen worden. Na een snel level kan ik echter op gepaste wijze diep ademhalen.
Terwijl ik door de landschappen loop en alles verken, hoor ik de personages op de achtergrond praten. Soms is het grappig, maar soms irriteert het me. Waarschijnlijk omdat ik weer ergens vastzit en geen stomme opmerkingen wil horen. Ik wil het geluid niet uitzetten, ik voel me immers op mijn gemak bij de piepende schoenen van Spongebob en de typische soundtrack uit de serie.
Als ik nog meer nostalgie wil, kan ik in de winkel grappige outfits uit de serie kopen met de munten die ik verzamel. Ze zijn niet allemaal vanaf het begin vrij te spelen. Ik moet ze eerst vinden in schatkisten. Ik vind dit leuk en blijf er tijdens het spelen naar zoeken. Soms zijn de kisten behoorlijk smerig en verlies ik een broek als ik erbij kom.
Mooie, open spelwereld
Ik voel me al snel thuis in de open 3D-wereld. Alles is liefdevol gedetailleerd en ik ben altijd blij om bekende elementen uit de serie te zien. Ik kan bijvoorbeeld af en toe naar kwallen vissen of met levendige vissen praten. Het uitzicht is ook altijd een pauze waard.
Evenwel raak ik af en toe de weg kwijt in een labyrint. Gelukkig is dat geen probleem met een vliegende vriend aan mijn zijde: met één druk op de knop stuur ik Spongebob of Patrick in spookvorm vooruit en laat ik hem de weg wijzen. Natuurlijk helpt dit niet per se bij het oplossen van puzzels - maar dat is ook niet de bedoeling.
«Spongebob Squarepants: Giants of the Tides» is mij ter beschikking gesteld door THQ Nordic voor de Switch 2. De game is vanaf 18 november 2025 verkrijgbaar voor PC, PS5, Xbox Series X/S en Switch 2
Conclusie
Wanhopig goed
Mijn stressniveau tijdens "Spongebob Squarepants: Giants of the Tides" is vaak op zijn hoogtepunt. Ik ben geïrriteerd en wanhopig - en ik vind het geweldig! Het spel is uitdagend op een creatieve en goede manier. Het mengt vakkundig snelle levels en lastige eindbaasgevechten met gezellige verhalen en bekende personages uit Bikini Bottom. De wereld is liefdevol, geestig en rijk gedetailleerd. Ik sta altijd even stil en kijk gefascineerd naar de wereld. Of het nu romantische zonsondergangen op het strand zijn of het machtige paleis van Neptunus met zijn kleurrijke muurschilderingen: De ontwikkelaars hebben echt een stap extra gezet.
Zelfs als ik af en toe de spelconsole tegen de muur wil gooien, blijf ik erin hangen. "Spongebob Squarepants: Giants of the Tides" is geen spel voor de zwakkeren, maar meer als een giftige relatie: Het drijft je tot witte hitte, maar omdat alles zo vertrouwd en vermakelijk is, kun je je handen er niet vanaf houden.
Pro
- Bekende personages en werelden
- Creatief, gedetailleerd levelontwerp
- Goede mix van uitdagend, snel en gezellig
Contra
- Uitspraken vanaf het begin kunnen vervelend zijn
Omslagfoto: THQ Nordic
In mijn wereld achtervolgt Super Mario Stormtroopers met een eenhoorn en mixt Harley Quinn cocktails voor Eddie en Peter in de strandbar. Overal waar ik mijn creativiteit kan uitleven, tintelen mijn vingers. Of misschien komt het omdat er niets anders door mijn aderen stroomt dan chocolade, glitter en koffie.
Review
Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.
Alles tonen
