Strategie-epos in een nieuw jasje: "Final Fantasy Tactics: The Ivalice Chronicles".

Rainer Etzweiler

25/9/2025

Vertaling: machinaal vertaald

Na jaren van onthouding keert "Final Fantasy Tactics" terug naar moderne platforms. De legendarische tactische RPG bewijst dat complexe verhalen en uitdagende gameplay tijdloos zijn. Waarom het spel in 2025 nog steeds een van de beste in zijn soort is - en waar het nog steeds zwakke punten vertoont.

Het is een beetje absurd: Square Enix (toen nog Squaresoft) tovert in 1998 een van de beste strategiespellen aller tijden tevoorschijn, en wat doen ze ermee? Drie delen in bijna 30 jaar. Drie! Zelfs «Final Fantasy: Crystal Chronicles», het verwaarloosde stiefkind van de RPG-smederij, heeft meer spin-offs gehad.

Het origineel heeft op de Playstation zo'n trouwe schare fans gekweekt dat er op de betreffende forums nog steeds gediscussieerd wordt over welke van de acht dozijn personages een tragische held is en welke een manipulatieve klootzak.

Met de remaster van de beste spin-off van de serie, «, laat Final Fantasy Tactics» tenminste een langverwacht teken van leven zien: Het spel heeft bijna 30 jaar later nog niets van zijn fascinatie verloren.

Klasgevecht met chocobo's

Het verhaal leest als een middeleeuws manifest over sociale onrechtvaardigheid: edelen knijpen de bevolking uit terwijl ze intriges uithalen in hun kastelen. De kerk predikt nederigheid terwijl ze op de achtergrond demonische krachten oproept. En in het midden van dit alles: een stel huurlingen die hun principes overboord zouden gooien voor een zak geld en waarschijnlijk babyzeehondjes zouden afslachten als het geld goed was.

De ingrediënten zijn misschien bekend, maar «Final Fantasy Tactics: The Ivalice Chronicles» rekent consequent af met de gebruikelijke JRPG-clichés.

Protagonist Ramza Beoulve komt uit de Hoge Orde en stapt over naar de kant van de onderdrukten als hij zich realiseert dat hij slechts een pion is in een complexe strijd om macht en dominantie. Ondertussen manipuleert zijn tegenstander en voormalige beste vriend Delita alle partijen in het conflict en laat hij zijn motivatie lange tijd in het duister.

Toen ik «Final Fantasy Tactics» voor het eerst speelde, gingen de meeste plotlijnen aan me voorbij. Nu herken ik de vele parallellen met het heden. Je hoeft geen stenen gooiende marxist te zijn om teleurgesteld te beseffen dat onze maatschappij in 2025 met dezelfde uitdagingen worstelt.

Als je af en toe denkt aan CEO's in ruimteraces terwijl hun werknemers in flessen moeten verschepen of politici die niets geven om menselijk lijden, dan zit je er niet helemaal naast.

Tactiek voor knutselaars

«Final Fantasy Tactics: Ivalice Chronicles» is een klassieke tactische RPG. De gevechten worden uitgevochten op verschillende grote levels waarin je je personages beurtelings op een vierkant rooster plaatst. Boogschutters en magiërs vallen van ver aan, ridders en samoerai vechten in de voorste linies - als je de afgelopen jaren «Fire Emblem» of «X-Com» hebt gespeeld, dan weet je hoe het werkt.

Het middelpunt van het spel is het beroepensysteem. Met 20 basisklassen plus verschillende speciale klassen biedt het systeem een bijna oneindig aantal mogelijke combinaties waarmee je je groep precies op jouw wensen kunt afstemmen.

Elk personage ontwikkelt zich door functiepunten te verzamelen in verschillende klassen. De vaardigheden die je daarbij leert, kun je combineren in verschillende klassen: Wil je een ninja chemicus? Natuurlijk, waarom niet. Een helende samoerai? Geen probleem. Een shuriken-gooiende accountant? Geen grap: dat kan ook.

De mogelijkheden zijn zo gevarieerd dat je gemakkelijk tien uur bezig kunt zijn met het zoeken naar de perfecte build.

Geen genade

Ivalice is een harde plek. Al na een paar gevechten wordt het duidelijk: niets werkt hier zonder te grinden. De verhaalmissies lopen snel op in moeilijkheidsgraad en zelfs na twintig uur kunnen willekeurige ontmoetingen dodelijke vallen worden. Ik ben een tactische RPG-veteraan, maar toch moest ik regelmatig herladen omdat ik mezelf in hopeloze situaties manoeuvreerde of een belangrijk personage het loodje legde.

Het personage blijft dood als je er niet in slaagt om hem binnen drie rondes weer tot leven te wekken. Er is geen terugspoelfunctie, zoals in «Fire Emblem». Deze hardheid is opzettelijk en maakt deel uit van het DNA van het spel. Elk gevecht vereist tactisch denkwerk. Het is schaken met zwaarden en magie en elke fout wordt bestraft. De gemakkelijke stand is in dit geval geen overgave, maar de aanbevolen instelling als je niet bekend bent met het genre.

Het is ook vermeldenswaard dat de gameplay nauwelijks is aangepast voor de remaster. Aan de ene kant laat dit zien hoe tijdloos goed het is, maar aan de andere kant laat het ook zien dat Square Enix blijkbaar gelooft dat 27 jaar oude ontwerpbeslissingen nog steeds het laatste woord in wijsheid zijn.

Bepaald niet definitief

De remaster brengt een aantal welkome vernieuwingen. Ik was vooral blij met de Chronicles-functie - een soort ingebouwde wiki die uitleg geeft over personages, locaties en gebeurtenissen.

Optisch is het origineel slechts subtiel herzien. De graphics zijn zorgvuldig opgepoetst en hebben de charmante diorama-uitstraling van het origineel behouden. De kleine sprite-figuren bewegen over liefdevol ontworpen slagvelden die eruit zien als iets uit een pop-up prentenboek. Ik begrijp nog steeds niet helemaal waarom er is gekozen voor HD 2D-technologie à la «Octopath Traveler». Het zou perfect bij het spel hebben gepast.

Nog onbegrijpelijker is het besluit om de inhoud van de PSP-versie uit 2007 weg te laten. De extra tussenfilmpjes, de nieuwe opdrachten - alles ontbreekt. In plaats daarvan krijgen we een hybride versie die noch de complete PSP-versie is, noch een consistente herinterpretatie.

De nieuwe voice acting is ook een tweesnijdend zwaard. In «The Ivalice Chronicles» zijn alle personages voor het eerst ingesproken. Dit geeft het geheel extra diepte. Het is echter jammer dat uitgerekend hoofdpersoon Ramza klinkt alsof hij nog maar net hersteld is van zijn stembreuk.

Een aantal technische beperkingen zijn ook frustrerend: de camera kan maar in stappen van 90 graden worden versteld, de architectuur van het level vertroebelt voortdurend de actie en de HUD-instellingen moeten na het gevecht opnieuw worden ingesteld.

Het zijn uiteindelijk maar kleine dingen, maar zelfs die zijn vervelend. Vooral omdat Square Enix nooit moe werd van tevoren te bevestigen dat «The Ivalice Chronicles» de definitieve versie van het spel zou zijn.

Een gemiste kans

Dit leest waarschijnlijk negatiever dan de bedoeling is. Ik heb veel plezier beleefd aan mijn terugkeer naar Ivalice. Met de uitdagende gevechten, met het micromanagen van het opdrachtsysteem, met de cameo van twee populaire personages uit «Final Fantasy VII» (Tip: Gebruik een gids vanaf het 4e hoofdstuk als je hun verschijning niet wilt missen. De side quest hiervoor is erg obscuur) en nog veel meer.

Ik vind het ook jammer dat Square Enix niet de spreekwoordelijke stap extra heeft gezet om echt alles uit het spel te halen.

«Final Fantasy Tactics - The Ivalice Chronicles» is verkrijgbaar voor PC, PS4, PS5, Xbox Series X/S, Switch en Switch 2. Ik heb de PS5-versie getest die ik van Square Enix heb gekregen.

Conclusie

Tussen triomf en compromis

"Final Fantasy Tactics" blijft een monument voor spelontwerp en storytelling in het jaar 2025. Het moreel ambivalente verhaal over klassenstrijd en religieus fanatisme heeft niets van zijn relevantie verloren. Het opdrachtsysteem biedt een diepgang die zelfs moderne games zelden bereiken en de tactische gevechten zijn zowel uitdagend als lonend.

De remaster doet veel dingen goed: de Chronicles-functie helpt bij het navigeren door het complexe plot, terwijl de gemoderniseerde besturing de flow van het spel verbetert. En toch blijft er een bittere nasmaak. Dit had de definitieve editie kunnen zijn - met HD 2D graphics, alle content uit de verschillende versies en een herwerkte camera. In plaats daarvan krijgen we een goede, maar geen geweldige nieuwe editie.

Ik raad het spel nog steeds zonder voorbehoud aan. "Final Fantasy Tactics" is te belangrijk, te uniek, te briljant om genegeerd te worden. Het is een van de weinige spellen die zijn spelers serieus neemt, complexiteit niet uit de weg gaat en verhalen vertelt die je jaren later nog steeds aan het denken zetten.

Pro

• Eindeloos motiverende gevechten
• Meerlagig taaksysteem
• Complex verhaal met geloofwaardige personages
• harmonieuze soundtrack
• Veel ruimte
• Originele versie is ook inbegrepen

Contra

• Ontbrekende inhoud
• gemengde stemuitvoer
• Camerahoek niet ideaal

Game

EUR78,90

Square Enix Final Fantasy Tactics The Ivalice Chronicles

PS5

1

Rainer Etzweiler

Freelance Editor

rainer@rockstar.ch

Begin jaren 90 gaf mijn oudere broer me zijn NES met "The Legend of Zelda" en begon een obsessie die tot op de dag van vandaag voortduurt.

---

Review

Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren