Goederentreinen werden lange tijd begeleid door personeel in speciale goederenwagens. Naast de treinleider was er ook ruimte voor de pakmeester en rangierder voor het rangeren op de stations. Voordat de continue persluchtrem werd geïntroduceerd, fungeerde de wagen ook als verblijfsruimte voor de remmers. Zij konden zich daar tijdens hun verblijven op de stations opwarmen en voorzien van voedsel. De gebruikelijke soortaanduiding voor de begeleidende wagens was Pwg (Pakwagen voor goederentreinen). In het kader van de algemene versnelling van het goederenvervoer kocht de Deutsche Reichsbahn vanaf 1941 bij verschillende wagonfabrieken meer dan 700 begeleidende wagens aan. Deze werden in meerdere series en volgens verschillende tekeningen in staalconstructie vervaardigd. Ze waren verwarmd en hadden naast de pakruimte ook een cabine voor de treinleider, een instapruimte en een toilet. De pakruimte was toegankelijk via binnenliggende schuifdeuren. Sommige wagens werden nog met treinleidercabines op het dak geleverd, wat de treinleider in staat stelde om de signalen te observeren. Tot in de jaren '60 had hij de verplichting om de signalen te observeren; later werden deze dakcabines bij de meeste spoorwegmaatschappijen verwijderd. Door de bouw van de wagens bij verschillende fabrieken en het verblijf na de Tweede Wereldoorlog in diverse landen in Europa, verschillen ze in enkele opvallende details, vooral op het dak, de fronten, de zijwanden, de raamindeling en het aantal ramen. De voertuigen waren lange tijd in veel goederentreinen te vinden als goederenwagons of ook als begeleidende wagens bij sommige spoorwegmaatschappijen, vanwege de mogelijke maximumsnelheid van 100 km/u ook in personentreinen.