Dit zijn de favoriete series van de redactie van 2025

Luca Fontana

19/12/2025

Vertaling: machinaal vertaald

Series frustratie, serie lust, serie overbelasting - 2025 had het allemaal. De redactie discussieerde gepassioneerd, lachte en wanhoopte soms. Uiteindelijk waren er een paar duidelijke favorieten. Dit zijn de favorieten.

Ik weet niet wat erger was in 2025: de overvloed aan series - of mijn watchlist, die nu de opslagcapaciteit van mijn hersenen te boven gaat. De redactie is geen haar beter. Iedereen vertelt me altijd over een serie die ik absoluut moet kijken «, Luca, echt waar!».

Het resultaat: we hebben nu een lijst die net zo gevarieerd is als onze cafeïneconsumptie tijdens kantooruren. Hier zijn de series die ons in 2025 het meest hebben gegrepen, verrast of volledig van de slaap hebben beroofd.

Luca: «Andor», Seizoen 2

«Andor» is niet alleen de beste «Star Wars» serie, maar ook een van de beste series van de afgelopen jaren. Punt. Seizoen 2 voert deze claim zonder compromissen tot het uiterste door. Vijf jaar voor de vernietiging van de eerste Death Star is de rebellie nog geen beweging, maar een fragiel netwerk van verdeelde, soms geradicaliseerde groepen. Er zijn geen Jedi, geen fanservice en geen heroïsche verhalen met een moreel vangnet. In plaats daarvan vertelt showrunner Tony Gilroy met chirurgische precisie wat verzet werkelijk kost - in menselijke, politieke en morele termen.

Gilroy laat een rijk zien dat niet cartoonesk slecht is, maar functioneert als een ijskoude bureaucratie van uitroeiing. En hij laat een opstand zien die bereid is zijn eigen integriteit op te offeren om überhaupt een kans te maken. Dialogen en monologen zijn gedenkwaardig, spanning wordt niet gecreëerd door actie maar door beslissingen. En met een budget op bioscoopfilmniveau is «Andor» niet alleen visueel en narratief groots, dicht en onverzettelijk - het maakt «Andor» ook tot een uitzonderlijk geval ... en voor mij de beste serie van het jaar.

Waar: Disney+

Kim: «Een half jaar als een heel leven» (Org.: «A Life's Worth»)

«A Life's Worth» is voor mij de uitmuntende dramaserie van het jaar omdat het de realiteit van de Bosnische oorlog in 1993 vertelt met een zeldzame mix van authenticiteit, emotionele diepgang en documentaire precisie. Centraal staan vier jonge Zweedse soldaten - Forss, Babic, Strand en Kilpinen - en hun commandant Andreasson, die als onderdeel van het eerste Zweedse VN-bataljon verstrikt raken in een conflict dat elke notie van neutraliteit op de proef stelt. De serie laat op levendige wijze zien hoe moeilijk het is om menselijkheid te behouden wanneer de regels van de vredesmissie en de morele eisen van het moment onverenigbaar lijken.

Ik was vooral onder de indruk van de geloofwaardigheid waarmee A Life's Worth oorlog en moraal behandelt. De serie, die gebaseerd is op de memoires en het literaire model van Magnus Ernström, portretteert de innerlijke druk van de soldaten met een opmerkelijke nuchterheid. Commandant Andreasson belichaamt dit conflict: de drang om in te grijpen en te beschermen, en tegelijkertijd de plicht om bevelen op te volgen, zelfs als ze in strijd zijn met elke menselijke intuïtie. De nauwkeurige regie en de sterke vertolkingen van het ensemble - vooral Toni Prince en Erik Enge - geven de personages een diepte die het historische materiaal onmiddellijk tastbaar maakt.

Waar: Arte

Martin: «De Diplomaat»

Bij het kiezen van een serie sta ik altijd voor de uitdaging dat mijn vrouw niet van geweld houdt, of dat nu fysiek of psychologisch is. Begrijpelijk. Maar series als «Blacklist», dystopieën als «Silo» en dergelijke zijn daarom uit den boze.

«The Diplomat» past daarentegen perfect in het plaatje: het verhaal over de diplomate Kate Wyler (gespeeld door Keri Russell), die plotseling de ambassadeur van de VS in Groot-Brittannië wordt, is ongelooflijk spannend. De dialogen zijn intens. Er zijn altijd flitsen van humor. «The Diplomat» neemt me mee achter de schermen van de macht, toont intriges en morele dilemma's, de strijd van het goede tegen het kwade of zelfs het domme. De personages, vooral Kate's echtgenoot Hal Wyler (Rufus Sewell), hebben diepgang en karakter. Je voelt het handschrift van Deborah Cahn, die al heeft bewezen dat ze spanning kan schrijven en produceren met «Homeland».

De acht afleveringen van het derde seizoen waren helaas veel te snel voorbij. Gelukkig was van tevoren al duidelijk dat Netflix «The Diplomat» extra tijd in zou sturen. Er komt een vierde en zelfs een vijfde seizoen. Je kunt een uitgebreide recensie lezen van «The Diplomat» door film- en seriegoeroe Luca hier.

Waar: Netflix

Laura: «De Studio»

Oh boy, wat heb je stalen zenuwen nodig voor deze show! Want wat Seth Rogen in de tien afleveringen van de satirische komedieserie «The Studio» allemaal uitspookt - als bedenker en hoofdrolspeler - is chaotisch, stressvol en het toppunt van cringe.

Als Matt Remick, de nieuw aangestelde baas van Hollywood filmstudio Continental, probeert hij (wanhopig) zijn diep sullige passie voor geweldige cinema te combineren met de immense druk om commercieel succesvolle kaskrakers te produceren. Samen met zijn team van heerlijk overdreven karakters, zoals de filterloos cholerische marketingbazin Maya Mason (Kathryn Hahn) en zijn neurotische jaknikker deputy Sal Saperstein (Ike Barinholtz), raakt hij verstrikt in meer leugens, controverses en rampen dan je op twee handen kunt tellen.

Het is de moeite waard om de schaamte tot het einde toe vol te houden. Al was het alleen maar vanwege de talloze gastoptredens van hoog kaliber, van Charlize Theron tot Martin Scorsese - en de laatste twee afleveringen, waarin de hele chaos culmineert in een onvrijwillige drugskoortsdroom in Las Vegas.

Waar: Apple TV

Simon: «Adolescentie»

«Adolescentie» is in veel opzichten een bijzonder geval: een miniserie van slechts vier afleveringen, elke aflevering is een single take zonder montage, er zijn geen heldinnen of helden en al helemaal geen happy end. En toch was de serie de meest bekeken serie op Netflix in de week van de release.

Het verhaal van de 13-jarige Jamie, die verdacht wordt van de moord op zijn klasgenootje Katie, kruipt onder je huid. Bedenker en acteur Stephen Graham wijst niet zomaar met de vinger naar problematische hoeken van het internet. Het zou makkelijk zijn om de schuld te leggen bij de incel wereld en de manosphere - waar influencers als Andrew Tate en Jordan Peterson een misogynistisch wereldbeeld prediken en hordes onzekere tieners aantrekken.

«Adolescentie» kijkt ook verder om verklaringen te vinden voor iets dat moeilijk te verklaren is. Overwerkt onderwijzend personeel, overbelaste ouders, cyberpesten en een gebrek aan mediavaardigheden komen allemaal op indrukwekkende wijze aan bod in de serie. Deze maatschappijkritiek is zo sterk dat er in het Verenigd Koninkrijk een debat over vrouwenhaat is losgebarsten. Dit is ook een speciaal geval voor Netflix, dat er vaak van wordt beschuldigd het publiek te voeden met oppervlakkige series volgens dezelfde formule.

Waar: Netflix

Kevin: «Vaak voorkomende bijwerkingen»

De geanimeerde farmaceutische thriller «Common Side Effects» is net zo zeldzaam als de wonderpaddenstoel waar het over gaat. Hoofdpersoon Marshall ontdekt in de jungle een soort paddenstoel die schijnbaar alles kan genezen. Zijn missie: het geneesmiddel moet voor iedereen toegankelijk zijn, ongeacht het budget. Maar Marshall heeft geen rekening gehouden met de DEA, de FBI en Big Pharma. Wanneer hij er tot over zijn oren in zit, neemt hij contact op met zijn oude schoolvriendin Frances. Het probleem: zij werkt onder andere voor de farmaceutische gigant Reutical. Terwijl Frances worstelt met haar eigen demonen en een zieke moeder, moet ze een beslissing nemen: Helpt ze de chaotische Marshall of vertrouwt ze op de machinerie van het bedrijf?

Intelligentie, humor en stijl smelten hier samen tot een harmonieus geheel dat je zelden ziet. De serie is vooral sterk in het portretteren van machtsstructuren. Wanneer Frances' baas Rick haar naar het helikopterplatform leidt en vaderlijk uitlegt: «Wij zijn nu de helikoptermensen, wij maken ons geen zorgen over de problemen daar beneden», dan lopen de rillingen over je rug. «Common» is geen droge kost. De serie viert visuele overvloed. Het ontwerp balanceert vakkundig tussen schattig en grotesk, de animaties zijn trippy en verliefd op details - zoals wanneer een moordenaar wordt weerspiegeld in het geblokte bord van een voedseltruck. Als je op zoek bent naar een serie die je hersenen en je ogen in gelijke mate uitdaagt, ben je hier aan het juiste adres.

Waar: Sky Show

Debbie: «Black Mirror»

Ik ben eigenlijk dol op technische vooruitgang, maar «Black Mirror» bewijst me al jaren keer op keer het tegendeel. De serie, met zijn korte verhalen die per aflevering verschillen, dramatiseert de gevolgen van ontwikkelingen als AI, robotica, virtual reality, kwantummechanica, sociale media en nog veel meer voor mens en maatschappij. Keer op keer duwt het mijn optimistische brein in een hoek en laat het huilen.

Sommige afleveringen zijn nogal futuristische ficties, maar sommige technologische ontwikkelingen lijken niet zo ver weg. En het gedachte-experiment in de serie loopt zelden goed af. Dat ligt meestal niet aan de technologie zelf, maar aan de mensen die er controle over hebben.

Het zevende seizoen, dat in 2025 uitkwam, begint met een knal in aflevering één: stel je voor dat je vrouw alleen verder kan leven met behulp van een betaald abonnement. En de aanbieder blijft de diensten verslechteren om je over te halen een hoger abonnement te nemen. Ze kunnen wegkomen met deze praktijk omdat het leven van de abonnee er letterlijk van afhangt. Hoe ver zou jij gaan om je vrouw in leven te houden? Vanaf nu zal ik abo's zeker nog wantrouwender bekijken.

Waar: Netflix

Lorenz: «Absentia»

Het duurde drie pogingen voordat «Absentia» een wereldwijd succes werd. De Amerikaans-Israëlische tv-serie ging in 2017 in première op betaalzender AXN - niet wereldwijd, maar wel op enkele Europese uitlopers. AXN liet nog twee seizoenen filmen, waarna de thrillerserie jarenlang stof verzamelde in het Prime Video archief. Dit najaar heeft Netflix nu alle drie de seizoenen in één keer aan het programma toegevoegd. En ze belandden al snel bovenaan de seriescharts. Heel terecht, denk ik.

De serie heeft een heel conventionele structuur, maar het conflict tussen de hoofdpersonen maakt het bijzonder en spannend. Centraal staat FBI-agente Emily Byrne, die na zes jaar spoorloos te zijn verdwenen plotseling weer opduikt. Ze onderzoekt niet alleen haar eigen zaak, maar vecht ook met innerlijke demonen en privéproblemen.

De rol wordt indrukwekkend gespeeld door Stana Katić, die we kennen van haar optredens als detective Kate Beckett in de misdaadserie «Castle» naast Nathan Fillion. Hoofdrolspeelster Katić heeft de serie ook zelf geproduceerd, wat misschien de reden is dat alles uit dezelfde mal lijkt te zijn gegoten. Het zijn niet alleen de FBI-zaken die spannend zijn, maar ook het feit dat de personages allemaal een zekere diepgang hebben.

Waar: Netflix

Richie: «American Primeval»

Zelden heeft een serie me vanaf de eerste minuut zo geboeid als «American Primeval». Rauw, bruut, krachtig. Niet ieders kopje thee. Voor één keer een western die niets te maken heeft met de gebruikelijke Wild West romantiek.

Het verhaal speelt zich af in Utah Territory in 1857. Daar loopt het conflict tussen het Amerikaanse leger en het Mormonenlegioen van Nauvoo hoog op. Meteen in het begin valt een Mormoonse militie een colonne kolonisten aan. De camera blijft altijd dicht bij de personages en legt elke wond, elke stofwolk en elke ademhaling vast. Sommige scènes zijn zo direct en intens dat ze bijna ondraaglijk zijn. De aanval laat zien hoezeer religieus fanatisme en politieke machtsaanspraken het leven in deze harde wereld bepalen. Ook de inheemse stammen proberen in deze chaos hun land te behouden en raken gevangen tussen de fronten.

In het middelpunt staan mensen die getekend zijn door geweld, ontworteling en de wil om te overleven. Een veteraan op zoek naar vrede. Een moeder die bescherming zoekt voor haar kind. Een jongen die te vroeg opgroeit. Hun paden kruisen elkaar in een Amerika dat net opkomt en alles op zijn pad verslindt.

Voor mij het meest intense westerndrama van het jaar: historisch verankerd, compromisloos geënsceneerd en zo donker dat je de wapenrook bijna kunt ruiken.

Waar: Netflix

Patrick: «Paradise»

Eerste dingen eerst: hoe minder je van tevoren weet over «Paradise», hoe beter. Laat het - als je dat al weet - bij de trailer hierboven, die gelukkig niet echt iets weggeeft, en deze plotbeschrijving: De Amerikaanse president Cal Bradford (James Marsden) wordt op een ochtend dood aangetroffen in zijn slaapkamer. Hij is vermoord, maar door wie? Secret Service-agent Xavier Collins wordt al snel verdacht, want hij was de eerste die de dode president ontdekte.

Dus, dat is alles wat ik ga zeggen. Bereid je in plaats daarvan voor om keer op keer in de kou te staan. In «Paradise» is niets en niemand wat het lijkt. Beneden is boven, boven is beneden, en als je denkt dat je weet wat er aan de hand is... vergeet het maar! Waar je wel op kunt rekenen is eindeloze spanning en serie-entertainment op zijn best.

Dat is niet in de laatste plaats te danken aan de voortreffelijke cast, aangevoerd door Sterling K. Brown, die een absoluut briljante prestatie levert als de innerlijk verscheurde Xavier Collins. Maar ook James Marsden («Dead to me») en Julianne Nicholson («Mare of Easttown») hebben niets te verbergen achter hem. Net als in «This is us» (ook met Sterling K. Brown) laat showrunner Dan Fogelman zijn bijzondere gevoel voor timing zien: In «Paradise» wordt geen informatie te vroeg onthuld en geen geheim te laat. Zelfs de intense en sfeervolle cover van Phil Collins «Another Day In Paradise» klinkt op het perfecte moment. Ik heb weer kippenvel!

Is het een politieke thriller? Is het een klassieke whodunnit thriller? Iets totaal anders? Of al het bovenstaande? «Paradise» is wat het is, een absoluut geweldige serie, die trouwens op 23 februari 2026 aan zijn tweede seizoen begint (ik link expres niet naar de trailer om je niet te bederven). Dus kom op, stel mijn favoriete serie van 2025 niet uit en kijk naar «Paradise»!

Waar: Disney+

Domagoj: «Pluribus»

«Pluribus» is zoals ik nog nooit eerder in een tv-serie heb gezien. In een zee van zo massaal mogelijke, door algoritmes geoptimaliseerde streamingproducties voelt de serie verfrissend anders. Het nieuwe werk van «Breaking Bad»- en «Better Call Saul»-bedenker Vince Gilligan neemt de tijd. Het vertrouwt erop dat het publiek zelf kan nadenken. Het vertrouwt op complexe personages, nuances en mysteries in plaats van goedkope plotwendingen, zielloze actie en vervelende cliffhangers.

Waar gaat «Pluribus» over? Dat is moeilijk te beantwoorden zonder iets te verklappen. Dus ik zal het zo vaag mogelijk houden. De hele mensheid is besmet met een mysterieus virus. Maar maak je geen zorgen, het is geen zombie-apocalyps - integendeel. Alle geïnfecteerden vinden gemoedsrust en worden gelukkig - vandaar de officiële tagline van de serie: «Geluk is besmettelijk». Alleen de hoofdpersoon van de serie, schrijfster Carol Sturka, is immuun voor de ziekteverwekker. Ze blijft even ongelukkig als altijd en moet zich een weg zien te banen door een wereld vol lachende en steeds vreemdere mensen.

Natuurlijk is er meer aan de hand dan je op het eerste gezicht zou denken. Het mysterie van het geluksvirus wordt geleidelijk onthuld. De serie is een eigenaardige mix van drama, karakterstudie, mysteriedoos en filosofieles. Het is een «slow burn» die je beloont als je volhoudt en blijft nadenken. En het mooiste is: zelfs na zes afleveringen heb ik nog geen idee waar de serie me heen zal brengen.

Waar: Apple TV

We hebben onze favoriete series en films ook uitgebreid besproken in onze digitec podcast «Tech-Telmechtel»:

Luca Fontana

Senior Editor

Luca.Fontana@digitecgalaxus.ch

Ik schrijf over technologie alsof het cinema is – en over films alsof ze echt zijn. Tussen bits en blockbusters zoek ik naar de verhalen die gevoelens oproepen, niet alleen klikken. En ja – soms luister ik naar filmmuziek harder dan goed voor me is.

---

Opinie

Dit is een subjectieve mening van de redactie. Het weerspiegelt niet noodzakelijkerwijs het standpunt van het bedrijf.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren