"Ik zal het op een dag repareren" (zeker weten)

Michael Restin

5/9/2025

Vertaling: machinaal vertaald

Foto's: Michael Restin

Onze waterkoker zit vast, de camera doet het niet, mijn robotstofzuiger is aan onderhoud toe. Niet sinds gisteren, maar al jaren. Toch mogen deze dingen blijven - hoog op mijn to-fix-later lijst.

Ik moet het hem nageven: Onze waterkoker komt zijn productbelofte na. Hij kookt water en doet dat al heel lang. De hete vloeistof stroomt ook betrouwbaar uit de tuit in het bijgeleverde kopje. Hij heeft echter één klein minpuntje. Als ik hem wil openen, moet ik voorzichtig geweld gebruiken. Hij springt alleen open als ik met mijn vingers in de groef langs het deksel klauw en hem open forceer.

Dit is vervelend.

Niet alleen sinds gisteren, maar al zo lang dat de Widerborst binnenkort zijn tiende klemmende verjaardag zou moeten vieren. Maar daar blijft het bij: Hij blijft water koken. Wat moet ik doen? Weggooien? Een product dat perfect aan zijn doel beantwoordt? Het is tenslotte geen reden voor ontslag als een collega op kantoor gewoon zijn mond houdt en zijn werk doet. Nee, weggooien zou verkeerd voelen. Als een nederlaag.

Natuurlijk zal ik het oplossen. Op een gegeven moment.

De niche van repareerbare dingen

Tot die tijd blijft de waterkoker zijn vaste plek houden op mijn fix-it-later lijst. Ik gebruik hem zelden genoeg om het geklungel te verdragen - zodat ik kan blijven leven in de illusie dat hij ooit weer zo goed als nieuw zal zijn. Dankzij mijn energie, mijn vaardigheid en de juiste YouTube-handleiding.

Zodra ik eraan toe ben.

In momenten van zwakte klik ik nog steeds door het assortiment en stel me voor hoe eenvoudig het zou zijn om het probleem op te lossen. Met belangstelling bestudeer ik de laatste bevindingen van de professionele zeurpieten van K-Tipp, die beoordelen welke waterkoker sneller, beter en meer foolproof is. De testwinnaar is «Comfort Touch». Het kan water koken en het deksel openen.

Ik stel me voor dat het zachtjes openzwaait met een druk op de knop, alsof het de makkelijkste zaak van de wereld is. En dat voor nog geen 50 frank. Toch wil ik mijn model «Pain In The Ass» niet loslaten. Nog niet.

Niet voordat ik het heb gerepareerd of voorgoed kapot heb gemaakt terwijl ik het probeerde. Misschien volgend weekend al.

Mike en de Mechanica

De situatie is niet hopeloos. Het is een mechanisch probleem. Een goed, oud, misschien zelfs oplosbaar mechanisch probleem. En ik wil deze kans niet voorbij laten gaan. Ik ben dol op mechanische problemen. Het zijn de meest veelbelovende op mijn "ik los het later wel op" lijst. Krakkemikkige fietsversnellingen, kapotte horlogebandjes, verknoeide bureaustoelen - je bent bij mij aan het juiste adres. Ik kan iets aan je doen.

Het probleem van de mechanische waterkoker zit helaas verscholen in een apparaat met een snoer dat maar liefst 2400 watt aan stroom trekt. Dit laat mijn alarmbellen sneller rinkelen dan een waterkoker water kan koken. Er zit ook geen schroefje op het handvat dat mij een signaal geeft: Waarom begin je niet gewoon hier.

Dus ik blijf op het knopje drukken dat een plastic pinnetje naar voren duwt, dat op zijn beurt tegen het deel van het deksel zou moeten duwen waardoor het open zou springen als ik het zou raken. Nogal veel aanvoegende wijs.

Ik hoop op een wonder dat het niet gebeurt. En denk aan een oplossing die niet in me opkomt. Slechts een centimeter of twee scheidt de knop van het probleem of de oplossing. Positief denken. Laten we daar eens naar kijken.

Ik kom erop zodra ik meer weet.

... dan werkt het zelden zonder kracht

Ik klik door het web omdat er antwoorden op goede vragen zijn en het goede gevoel niet alleen te zijn, zelfs met ongewone problemen. Andere deksels zitten ook vast, wat fijn. Tips, graag!

Natuurlijk heb ik er al op geklopt. Volgens oude familietraditie. Want mijn vader had ook een behoorlijke stapel 'ik los het later wel op' en vond meestal wel een oplossing. Op een gegeven moment. Als de tijd rijp was. Maar in acute gevallen, als de tv flikkerde of iets bleef hangen, was de eerste impuls niet altijd even subtiel.

WUMMS! Pak aan, jij ... ding werkt niet zoals bedoeld.

Het helpt, of verlaagt in ieder geval mijn bloeddruk. Ik moet mezelf bij elkaar rapen als het om de waterkoker gaat. Zacht geweld kan het openen, maar het lost het niet op. En brute kracht doet mij meer pijn dan hem.

Hier komt snel een einde aan - als ik zaterdag de tijd en zin heb om het gereedschap uit de kelder te halen.

Vreet mijn (YouTube) shorts

Tot die tijd kijk ik naar Youtube-filmpjes van waterkokers, die allemaal een iets ander probleem hebben met de knop-druk-deksel en opvallend vaak gerepareerd worden door vriendelijke Filippino's. De meesten laten me verbijsterd achter, wat niet alleen komt door de taalbarrière.

Wat is hier precies de truc? Mijn waterkoker heeft weer geluk. Ik ontkalk hem en zet hem weer neer. Het is tenslotte niet het enige apparaat dat op mijn zorg en welwillendheid vertrouwt. Er zijn hier nog meer defekte anders begaafde apparaten die van hun schemerjaren genieten en die het op mijn to-repair-later-lijstje willen overtreffen en zich een weg naar voren piepen.

Een bejaardentehuis voor elektronica

Ik zorg voor mijn aftandse Roomba robotstofzuiger uit 2016, die ook op een goede manier op mijn zenuwen werkt als hij als een demente gepensioneerde gedesoriënteerd door de flat dwaalt, tegen planken aanloopt of gewoon rondjes rent. Wat ik aan hem waardeer is dat hij de geest niet opgeeft. Natuurlijk zou er een Roborock met een lasertoren door de flat kunnen waggelen, die dankzij zijn AI-functies mijn flat na tien minuten beter zou kennen dan ik.

Maar jaren geleden heb ik een groot pakket goedkope merkloze reserveonderdelen besteld die ooit geïnstalleerd moeten worden. Een filtertje hier, een rolletje daar en hij is weer als nieuw. Tenminste, bijna. En op de een of andere manier geeft me dat iets. Hoewel mijn Roomba niet de grootste hulp is als je hem nuchter bekijkt en daarom geniet van zijn semi-pensionering.

Als hij weer eens blaft «laad de Roomba alsjeblieft op!» kan ik het niet laten om hem handmatig op de twee oplaadcontacten te leggen, die hij uit zichzelf zo moeilijk kan vinden. Vervolgens doet hij me een plezier met een luide «Error five!» om twee uur 's nachts. Dit zijn de momenten waarop ik twijfel. Laatst vroeg ik onze expert Lorenz Keller welk model me goed zou doen als ik een nieuwe kocht. Nieuw is immers niet automatisch goed.

Maar het zal tijd kosten, want de goede oude Roomba is echt taai. En opgeven telt niet. Zijn dweiltweeling Braava (vrouwelijk om redenen die ik niet begrijp) wacht ook plichtsgetrouw in de kelder op zijn derde nieuwe batterij. Af en toe stuur ik hem voor een rondje door de badkamer, omdat zijn incontinentie in het waterreservoir daar weinig schade kan aanrichten. Even later kruip ik onder het toilet waar het pluche op is en realiseer ik me dat ze behoorlijk nutteloos is - maar technisch niet meer kapot dan, laten we zeggen, de waterkoker.

Waar ik voor zorg zodra ik Braava heb voorzien van een nieuwe accu voor een goede 20 frank en hem vervolgens voor 7 frank heb verkocht op Ricardo.

Wat ik natuurlijk niet zal doen. Ik zou gek zijn en mezelf het plezier ontnemen om de vruchten van mijn arbeid te zien: het feit dat hij weer langer dan vijf minuten achter elkaar behoorlijk kan schoonmaken.

Ik doe het voor mezelf

Het is vreemd, maar sommige dingen krijgen veel waarde omdat ik ze op de een of andere manier zelf heb gedaan. Misschien levert het me gewoon meer op als ik mijn apparaten help dan wanneer zij mij helpen.

Waar zal ik trots op zijn als de waterkoker pas gerepareerd is als de Robo's weer kwiek zijn en ik de batterijen heb vervangen in drie horloges die ik toch nooit draag.

«Kijk, hij gaat open met één druk op de knop!», kan en zal ik dan met stralende ogen zeggen. En kijk in de uitdrukkingsloze ogen van alle onwetende mensen die het niet jarenlang met vingers of vorken hebben opengepeuterd. Elke reparatie is een kleine overwinning.

Mijn bitterzoete triomfen over fabrikanten laten me altijd in een emotionele spagaat achter. Blijven gebruiken of wegdoen? Je kunt het antwoord wel raden.

Ik heb onder andere een iPhone X die nooit leeg mag raken. Want het vervangende display dat ik goedkoop heb gekocht en zelf heb geïnstalleerd, blijft altijd zwart als ik hem opnieuw opstart en dan moet ik hem blindelings opnieuw opstarten. Omdat ... oh, ik weet het niet. Zo is het nu eenmaal.

Ik heb nog een opgeknapte Pixel 2 (en nog twee brilletjes voor de cameralens) achter de hand. Maar in tegenstelling tot de waterkoker wil niemand hem gebruiken. Dat is de volgende op de lijst als er niets anders tussenkomt.

Er is eigenlijk maar één uitweg voor alles wat niet met een schoon geweten verkocht of weggegeven kan worden: ik moet dingen repareren voordat ik ze met een slecht geweten kan weggooien.

De wandeling der schaamte

Ik liep onlangs met mijn oude Samsung TV onder mijn arm naar het afvalcentrum en voelde me er vreselijk over. Een wandeling van schaamte. Gelukkig zag niemand me ermee. Niemand weet wat ik heb geprobeerd sinds het apparaat ermee ophield kort nadat de garantie rond 2014 afliep.

Ik had me willen verantwoorden voor het zoeken naar gesprongen condensatoren en het kopen van een nieuwe, oude printplaat die uit Engeland kwam en het installeren ervan hielp niet. Dat ik ermee naar het reparatiecafé ging en in de hulpeloze ogen van gepensioneerden keek. Diagnose: te modern om te repareren. Desondanks lagen 23 schroeven van printplaten en behuizingen jarenlang in een kleine, hartvormige doos te wachten tot Dr. Restin de operatie zou uitvoeren. Ze liggen er vandaag de dag nog steeds.

Als de operatie was gelukt, had ik weer in full HD tv kunnen kijken zoals in 2012. Helaas had ik geen idee of de schroeven wel bij de tv hoorden. En ik had een nieuwe, oude tv met een defecte afstandsbediening. Twee tv's op de fix-it-later lijst was echt één te veel voor iemand die geen verstand heeft van elektronica.

Desondanks baal ik ervan dat ik deze strijd heb verloren. En zal me nu volledig concentreren op de waterkoker. Die is tenminste ontkalkt. Ziet er als nieuw uit. Weggooien? Zeker niet! Ik verbrand liever mijn vingers en raap het op met de nivellerende kracht van gewoonte. Ooit kom ik op een idee.

Tot die tijd: afwachten. En drink niet te veel thee.

Ken je die wiebelende deurklinken, tondeuses met lege batterijen en camera's met een vastgelopen zoom die je morgen zeker gaat repareren? Of eigenlijk: volgend weekend. Maar zeker niet op misschien wel de laatste zonnige zaterdag van het jaar ...

Michael Restin

Senior Editor

Michael.Restin@digitecgalaxus.ch

Eenvoudige schrijver, vader van twee kinderen. Is graag in beweging, beweegt zich door het dagelijkse gezinsleven, jongleert met verschillende ballen en laat af en toe iets vallen. Een bal. Of een opmerking. Of allebei.

Deze artikelen kunnen je ook interesseren