Opinie
7 video game vijanden die me nachtmerries hebben bezorgd
van Domagoj Belancic
Mensen vermoorden in games? Geen probleem! Honden doden in spellen? Nooit!
23/3/2024
Vertaling: machinaal vertaald
Sommige spellen dwingen me om honden te doden. Ik heb daar problemen mee, want ik ben dol op die schattige harige vrienden. Sony's samoerai-epos "Rise of the Ronin" heeft de perfecte oplossing voor mensen zoals ik.
Veel van mijn favoriete games zitten vol geweld, bloed en dood. Dit geldt ook voor het PS5-spel "Rise of the Ronin". In dit spel kruip ik in de huid van een meesterloze zwaardvechter in historisch Japan en slacht ik me een weg door honderden tegenstanders.
Ik snij vanuit een hinderlaag de kelen van mijn vijanden door.
Ik hak ledematen en hoofden af en doe me tegoed aan de resulterende fonteinen van bloed.
Ik verbrand vijanden met een vlammenwerper.
Geen probleem voor mij, integendeel. Omdat het zo onrealistisch overdreven is, vind ik de weergave van geweld amusant. Als aan het eind van een zwaardgevecht het hoofd van een tegenstander eraf spuugt alsof het een barstende champagnefles is, moet ik altijd hardop lachen.
In de eerste paar uur van het spel slacht ik me vrolijk een weg door het schilderachtige landschap van "Rise of the Ronin" en heb ik veel plezier. Totdat ik een groep bandieten tegenkom die honden bij zich hebben. Verdomme.
Ik wil je niet doden, ga weg!
In plaats daarvan ga ik verder naar de volgende menselijke tegenstander en word onderweg ontdekt. Ik trek mijn zwaard en maak gehakt van de aanvallers. De hond valt me ook aan. Hij springt op me af en bijt. Ik heb geen keus en moet mezelf verdedigen met een zwaardslag. Maar hij laat niet los. Nog een zwaardslag. Ga weg, stom beest. Ik wil je niet doden! Nog een beet, nog een zwaardslag. En de hond is dood.
O mijn God, wat heb ik gedaan? De missie was geslaagd, ik heb het dorp bevrijd. Maar tegen welke prijs? Ik kijk verdrietig naar het levenloze lichaam van de viervoeter. Ik let niet op de vele uiteengereten lijken van de menselijke vijanden om me heen.
Honden aaien in plaats van honden doden
Na de aaisessie gaan de viervoeters zitten en vallen me niet meer aan. Geniaal. In de derde fase zouden de honden zelfs met de bandieten aan mijn zijde vechten nadat ze me hadden geaaid. Maar dat wil ik niet, anders verwonden ze zichzelf. Dus ik blijf bij niveau 2.
Dus ik ruim dorpen op die door bandieten zijn bezet, zonder dat er onnodig honden worden gedood. Ik voel me opgelucht. Maar tegelijkertijd vraag ik mezelf af: waarom heb ik er geen probleem mee om honderden mensen op de meest brute manier te doden en kan ik er tegelijkertijd niet tegen om één virtuele hond uit te schakelen?
Honden kunnen er niets aan doen
Ik hou van honden. Ik heb er zelf ook een. Lino is zijn naam. Hij is absoluut de liefste, slimste en mooiste hond ter wereld. Ik bedoel, kijk eens naar hem:
Het is dus logisch dat ik zijn soortgenoten niet graag vermoord in de virtuele ruimte. Vooral niet als Lino naast me ligt terwijl ik aan het gamen ben. Wat zou hij wel niet van me denken...
Zulke onschuldige wezens vanuit een hinderlaag doden voelt gewoon verkeerd. De stomme bandieten daarentegen verdienen het. Ze weten wat ze doen. En ze weten waarom ik ze aanval.
Geef mij de optie om honden te laten leven
Historisch gezien werden honden zelden gebruikt als vijanden in spellen. In gewelddadige spellen neem ik het meestal op tegen fantasiewezens of menselijke tegenstanders. Het feit dat ik nu murw ben voor het doden van mensen en heel gevoelig reageer op het doden van honden, komt dus ook door mijn ervaringen als jarenlange gamer.
De Playstation Studios geven het goede voorbeeld. Naast "Rise of the Ronin" hadden de PS4-kaskrakers "The Last of Us Part II" en "Ghost of Tsushima" ook honden als vijanden. En ik kon ze in beide spellen sparen.
Hondendood als onderdeel van het verhaal vind ik prima
Honden worden niet alleen gebruikt als vijanden in games. Steeds vaker vinden ze ook hun plaats in verhalen - meestal op een tragische manier. Ik kan accepteren dat honden sterven in een goed verteld verhaal. Begrijp me niet verkeerd - als een hond sterft in het verhaal van een game, lig ik een uur lang huilend in foetushouding voor de tv. Maar een sterfgeval in een verhaal voelt minder "verkeerd" dan wanneer ik als speler lukraak onschuldige dieren afslacht.
Waarschuwing - potentiële spoilers voor "The Last of Us Part II" en "Life is Strange 2".
Als je niet tegen gameplay of verhaalsterfte van honden kunt, raad ik "Doodt de hond?" aan. Op de site onthullen gebruikers of honden voorkomen in een spel en of ze dood moeten gaan - of dat je ze moet doden. Naast spellen komen ook films, series en boeken aan bod.
Na alle dood en verderf, wil ik het artikel met een positieve noot afsluiten, dus voeg ik er een foto van Lino aan toe.
Is hij niet schattig? Honden zijn gewoon geweldig - of ze nu echt of virtueel zijn.
Een gedetailleerde test van het hondvriendelijke "Rise of the Ronin" kun je hier vinden:
Omslagfoto: Domagoj Belancic
Domagoj Belancic
Senior Editor
Domagoj.Belancic@digitecgalaxus.chMijn liefde voor videospelletjes ontstond op vijfjarige leeftijd met de originele Gameboy en is in de loop der jaren met sprongen gegroeid.
Opinie
Dit is een subjectieve mening van de redactie. Het weerspiegelt niet noodzakelijkerwijs het standpunt van het bedrijf.
Alles tonen
