
Achtergrond
Dunne kaarsen: delicate elegantie die verrast
van Pia Seidel

Weirdcore viert het vreemde en ongewone - een esthetiek geïnspireerd door surrealistische beelden en digitale werelden. De stijl verovert zelfs design en kunst en brengt een vleugje magie in ons dagelijks leven.
Voor mij zijn woonaccessoires of meubels die ik associeer met de weirdcore-stijl op de beste manier raar: Ze staan voor creatieve vrijheid en de moed om anders te zijn. De meubelbeurzen van 2025 in Milaan, Parijs en Kopenhagen hebben laten zien hoe spannend het is om conventies te doorbreken en nieuwe wegen in te slaan.
Deze werken - van marmeren vaten die doen denken aan seksspeeltjes tot meubels die eruit zien als zwevende zeepbellen - breken alle regels en laten zien hoe leuk het onconventionele kan zijn. Ze bewegen zich behendig tussen kunst en functionaliteit, creëren visuele spanning en hebben vaak een speelse of provocerende component die mensen doet glimlachen.
Henry Baumann uit Berlijn laat design aan het toeval over. Volgens de Movimento Gallery, die hem vertegenwoordigt, zijn de organische silhouetten van zijn «Boo» collectie gemaakt van harsbellen eerder ontstaan door invloeden van buitenaf dan door strategie.


De kunstenaar transformeert schijnbaar waardeloze materialen zoals aardbeienkratten, kabeltrommels en hars intuïtief tot unieke objecten. Daarbij maakt hij geen schetsen en laat hij zich inspireren door de eigenschappen van de materialen. Hij ziet fouten in het proces als een kans om nieuwe ideeën te ontwikkelen en schoonheid te ontdekken in afgedankte materialen.
De «Broken Bench» ziet eruit als een zwaar betonblok, maar is gemaakt van zacht polyurethaan - een materiaal dat het Italiaanse bedrijf Gufram tot een cultfavoriet heeft gemaakt. Het ontwerp speelt met contrasten: een ruwe, industriële look ontmoet onverwachte zachtheid.

De bank lijkt op een ontbrekend stuk van de «gebroken spiegel», die ook deel uitmaakt van de «Gebroken» collectie. Beide objecten zijn gemaakt in samenwerking tussen Gufram en de New Yorkse studio Snarkitecture. Elk stuk is met de hand afgewerkt, wat resulteert in kleine verschillen.
Waar afval een schat wordt: De Franse ontwerpster Elise Fouin transformeert glasresten in designkunst. Haar nieuwe serie «Tasses» is gebaseerd op de restanten van de vaas «Needles», die is gemaakt van gerecycled Murano-glas. Fouin zegt: «Gemaakt met de restjes - en met de restjes van de restjes!».


De handvatten van de kopjes, nauwelijks als zodanig herkenbaar, doen denken aan de elegante lijnen van stads- of berglandschappen. Ze maken elke kop uniek en zijn het resultaat van een samenwerking met Vincent Breed, een meester-glasblazer, en de Verrerie Soufflée in Parijs.
Richard Yasmine presenteert «Divine Decadence», een serie vazen die weelde en provocatie viert. De serie vazen, schalen en kandelaars combineert koel marmer met scherpe roestvrijstalen stekels en delicate, handgemaakte jasmijnbloemen in dubbele zijden organza. Yasmine noemt ze «de vrucht van de zonde» - een symbool van verleiding.




Elk stuk heeft een staafje glinsterend parelmoer dat niet alleen functioneel is, maar ook bewust intieme objecten oproept. «Divine Decadence» nodigt je uit taboes in twijfel te trekken, schoonheid te ontdekken in het onconventionele en de grenzen tussen kunst, design en fetisj samen te voegen.
Glas wordt hier een medium om de balans tussen breekbaarheid en kracht te laten zien. De handgemaakte drinkglazen «Arsenico» van Studionotte, geïnspireerd op het vrouwelijke figuur, maken een duidelijk statement. Opvallende details zoals «tepelachtige» uitsteeksels op de steel en glazen voet breken met klassieke verwachtingen.


De werken maakten deel uit van de tentoonstelling «Glasslands» van het in Milaan gevestigde merk Traga, dat zich richtte op de relatie tussen glas en mensen. Hier combineert glas kwetsbaarheid en kracht, intimiteit en provocatie - een materiaal met onbegrensde mogelijkheden.
De keramische lampen van Pani Jurek zijn modulair, minimalistisch en werkelijk uniek - met een vorm die ergens tussen vreemd en fascinerend in zit. Ze zijn handgemaakt van witte klei en geglazuurd in 14 kleuren - perfect om karakter aan een kamer toe te voegen. De studio beschrijft het idee als volgt: «'We wilden de relatie tussen kleur en licht laten zien - en de schoonheid van keramiek in de schijnwerpers zetten».

Elke lamp wordt gemaakt in een gerestaureerd historisch gebouw in Polen, waar ontwerp, vakmanschap en experiment samenkomen. Van het mengen van klei tot het glazuren, elke stap wordt met passie uitgevoerd.
Tara Dahlin, oprichter van de Zweedse studio Tada, wekt nieuwsgierigheid op met haar «Sculptural Soap». De zeep gemaakt van Afrikaanse zwarte zeep en pijnboomolie ziet er een beetje vreemd uit en voelt ook een beetje vreemd aan. De uiteinden masseren zachtjes de handen en worden na verloop van tijd zachter en kleiner - altijd anders.


Tara zegt zelf: «'Het idee kwam spontaan in me op - en daarna moest ik eerst een dutje doen. Het is een sculptuur die voortdurend verandert. Misschien een beetje te cool, vandaar het dutje. Met de steun van mijn vrienden en mijn kleine community heb ik het toen gerealiseerd.»
Met de «Boo» collectie laat de Franse ontwerper Tim Leclabart zien hoe spannend meubels kunnen zijn. Strakke lijnen en gedurfde kleuren zorgen ervoor dat stukken zoals «Lady Boo» en «Duck Boo» meteen in het oog springen. Leclabart beschrijft zijn werk als een nieuwe, experimentele serie die zich duidelijk onderscheidt van zijn eerdere ontwerpen.

Er zijn nog veel meer spannende ideeën die breken met de norm en die het verlangen naar meer prikkelen. Maar dat bewaar ik voor een andere keer - blijf kijken!
"Er zijn maar twee manieren om je leven te leiden: de ene is te doen alsof niets een wonder is, de andere is te doen alsof alles een wonder is. Ik geloof in het laatste."
- Albert Einstein
Interessante feiten uit de wereld van producten, een kijkje achter de schermen van fabrikanten en portretten van interessante mensen.
Alles tonen