"Bye Sweet Carole" is de mooiste nachtmerrie die ik in lange tijd heb gespeeld

Kevin Hofer

13/10/2025

Vertaling: machinaal vertaald

Foto's: Kevin Hofer

Er zijn spellen die je bijblijven. Ze nestelen zich in je hoofd en laten je niet meer los, zelfs niet dagen nadat de aftiteling is afgelopen. "Bye Sweet Carole" van indiestudio Little Sewing Machine is zo'n spel.

Lana komt een prachtige tuin binnen. Plotseling dwarrelt er een brief langs haar heen op de grond. Als Lana hem probeert op te rapen, blaast een windvlaag hem op de tak van een nabijgelegen boom. Ze verplaatst een bankje om erbij te kunnen, maar dan wordt hij weer weggeblazen. Dit spel gaat maar door totdat Lana de tuin verlaat en een griezelig bos binnengaat. Alsof dat nog niet genoeg is, wordt ze plotseling achtervolgd door de schurk Mr Kyn en moet ze vluchten.

Welkom op «Bye Sweet Carole», het nieuwe spel van Little Sewing Machine, dat vanaf het eerste moment doet denken aan klassieke Disney tekenfilms uit de jaren veertig. Maar onder het handgetekende oppervlak schuilt een donker, melancholisch verhaal dat me meer dan eens kippenvel bezorgde.

Een sprookje dat onder je huid kruipt

Het verhaal speelt zich af aan het begin van de 19e eeuw in Groot-Brittannië, een tijdperk waarin de eerste feministen politiek actief werden. «Bye Sweet Carole» neemt me mee naar een wereld tussen het griezelige weeshuis Bunny Hall en de fantastische omgeving van Corolla. Het is een verhaal over vriendschap, verlies en de dunne lijn tussen kinderlijke onschuld en de gruwel van de werkelijkheid.

Ik kruip in de huid van Lana Bennet. Ze is op zoek naar haar beste vriendin Carole, die op mysterieuze wijze is verdwenen. Op haar reis ontmoet ze een reeks bizarre personages - die niet allemaal vriendelijk tegen haar zijn. Het verhaal is niet revolutionair, maar wel goed.

Onder de suikerzoete façade van «Bye Sweet Carole» borrelen serieuze thema's die het verhaal een indrukwekkende diepgang geven. Het duidelijkst is de feministische ondertoon. Het hoofd van het weeshuis, mevrouw Hinman, heeft een zeer rigide idee van wat een «nette dame» is: gracieus, beleefd en aantrekkelijk voor potentiële vrijers. Lana en Carole verwerpen dit beeld en worden belachelijk gemaakt en verstoten door de andere meisjes.

Tegelijkertijd vormt vriendschap de emotionele ruggengraat van het spel. De onafscheidelijke band tussen Lana en Carole en haar onverwachte bondgenootschap met de vriendelijke meneer Baesie geven de sombere wereld een sprankje hoop. Het spel predikt nooit zijn boodschappen, maar laat ze voor zichzelf spreken door het plot en de personages.

De eerste paar hoofdstukken zijn een beetje langdradig. Maar als je volhoudt, word je beloond. Het tempo is opzettelijk laag en wordt met elk van de tien afleveringen emotioneler en sinisterder.

Eenvoudige gameplay met eigenaardigheden

Op het gebied van gameplay is «Bye Sweet Carole» met opzet ingetogen. De gameplay bestaat voornamelijk uit lichte platformintermezzo's en eenvoudige puzzels. Een paar daarvan zijn slim bedacht, maar geen enkele hield me lang aan het spelen. Ze dienen om het verhaal vooruit te helpen.

In de loop van het spel ontwikkel ik nieuwe vaardigheden. Ik kan bijvoorbeeld veranderen in een konijn. Als konijn kan ik door smalle kieren, sneller reizen en hoog springen - inclusief een muursprong.

Maar ik kan niet vechten als Lana of als konijn en moet vluchten voor vijanden. Dat klinkt stressvoller dan het is. De vijanden zijn eenvoudig te verliezen door me te verstoppen en mijn adem in te houden. Deze eenvoud is echter geen zwakte, maar een van de sterkste punten van het spel. De focus blijft altijd op het verhaal.

Dat is maar goed ook, want de besturing is niet onberispelijk. De muursprong is bijvoorbeeld onbetrouwbaar. Meerdere keren komt Lana vast te zitten op hendels zonder te kunnen worden losgelaten. De puzzels zijn eenvoudig, maar niet altijd intuïtief - en het ontbreken van een tutorial maakt veel dingen tot een test van je geduld.

De laadtijden stellen mijn geduld ook op de proef. Als ik word achtervolgd door een monster en van scherm wissel, duurt het soms vijf seconden voordat ik in het volgende scherm kom. Dat is gewoon niet meer van deze tijd in 2025.

Een handgetekend meesterwerk met kippenvelverwekkend geluid

Optisch gezien is «Bye Sweet Carole» een knaller. De tekenstijl doet meteen denken aan de gouden eeuw van Disney. Elke scène, elke animatie, elk personage is met de hand getekend met een ongelooflijk oog voor detail.

Als ik bijvoorbeeld een bloemenveld betreed, zoomt de camera elegant in op de hoofdpersoon vanuit een groothoekperspectief. Of bij het schoonmaken van de kelder bedekt een stofwolk het scherm, waardoor de schoongemaakte omgeving zichtbaar wordt.

De passie die het Little Sewing Machine-team in het project heeft gestoken, voel je in elk beeld. Het spel heeft veel cutscenes, ik heb constant het gevoel dat ik naar een vergeten animatiefilm zit te kijken - en dat vind ik best leuk.

Maar wat zouden deze prachtige beelden zijn zonder het juiste geluid? Ook hier levert het spel over de hele linie. De soundtrack van Luca Balboni is fenomenaal. Hij weet precies wanneer hij zich moet inhouden met zachte melodieën en wanneer hij hoge spanning moet creëren met dramatische violen.

De voice acting is net zo indrukwekkend. Ik was vooral onder de indruk van de stem van de schurk Mr Kyn.

«Bye Sweet Carole» is sinds 9 oktober verkrijgbaar voor Playstation 5, Xbox Series, Switch en PC. Het spel is mij ter beschikking gesteld door Maximum Entertainment voor testdoeleinden op PC.

Kevin Hofer

Senior Editor

kevin.hofer@digitecgalaxus.ch

Technologie en maatschappij fascineren me. Beide combineren en vanuit verschillende perspectieven observeren is mijn passie.

---

Review

Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren