"College Football 26: een touchdown, maar het extra punt blijft niet staan

Kim Muntinga

17/7/2025

Vertaling: machinaal vertaald

Foto's: Kim Muntinga

"EA Sports College Football 26" brengt na een lange afwezigheid op indrukwekkende wijze de collegesfeer terug in het tweede jaar. Naast een pakkende presentatie en een diepere dynastiemodus zijn er echter een paar minpuntjes die de algehele indruk bederven.

«Mr Brightside» schalt over de speakers van het stadion. Ongeveer 110.000 mensen in het Big House in Ann Arbor springen op de maat, het hele stadion bibbert als een gigantisch levend wezen. De score is 31:27 met nog vier seconden op de klok. De bal ligt op de acht yard lijn van de tegenstander. Ik roep een slant route naar mijn slot receiver. Snap. Gooi van eerstejaars quarterback Bryce Underwood naar Anthony Simpson. Touchdown. Michigan verslaat Ohio State. De wedstrijd is van mij. En het publiek wordt helemaal gek.

Momenten als deze zijn waarom ik van college football hou. Het is meer dan voetbal alleen. Het is een evenement, een religie, een explosie van kleuren, muziekkorpsen en tradities. Rivaliteiten zoals The Game tussen Michigan en Ohio State verdelen staten, verbreken familiebanden - en dat is precies wat «EA Sports College Football 26» eindelijk weer vastlegt.

De serie was lange tijd stil. Tot vorig jaar. Na een pauze van elf jaar verscheen «EA Sports College Football 25». En het sloeg in als een touchdown pass in overtime. Volgens EA Sports was het de «best verkochte sportgame in de Amerikaanse geschiedenis». Meer dan 2,2 miljoen spelers kochten de Deluxe Edition tijdens de Early Access-fase, nog voor de officiële release. Daarnaast speelden meer dan 600.000 andere gebruikers via andere toegangspunten zoals EA Play. Geen wonder: de fans waren razend enthousiast.

Persoonlijk heb ik erg genoten van «College Football 25». Het voelde fris, sneller, wilder: gewoon meer college dan «Madden». De basis klopte. Maar tegelijkertijd had het spel ook merkbare kinderziektes. De dynastiemodus miste nog steeds de diepgang waar ik op hoopte. Veel dingen leken ook nog steeds erg omslachtig.

«College Football 26» wil precies dat leveren: meer authenticiteit, diepere modi en een betere presentatie. Producer Ben Haumiller beloofde vooraf dat «prioriteit had gegeven aan de wensen van de community in het bijzonder» - bijvoorbeeld met de dynastiemodus, het transferportaal of de individuele stadionsfeer.

Gameplay: tussen het veld en de zijlijn

Als ik zou moeten beschrijven hoe «College Football 26» speelt, zou ik zeggen: het voelt zoals college football hoort te voelen. Snel, wild, vol verrassingen - en vooral nooit statisch. Dat laatste is mijn belangrijkste kritiek op «Madden».

Dit gevoel had ik al bij deel 25 of eerder bij NCAA Football 14. «College Football 26» gaat nog een stapje verder, vooral op het gebied van animaties. Tackles zien er krachtiger uit, baldragers vechten zich vaak een yard of twee verder een weg, zelfs als er al een verdediger op hen zit. Blokkades zien er vloeiender uit en er zijn kleine details zoals struikelen na een klap die het spel tot leven brengen. Over het geheel genomen voelt alles wat ronder en organischer dan vorig jaar.

Het loopspel voelt heerlijk fysiek aan. Krachtige backs graven door het midden, terwijl behendige speedsters plotseling langs de lijn aan de buitenkant trekken en een klein gat omzetten in een enorme ruimtewinst. Ik hou van deze momenten waarop een beweging lijkt te zijn gestopt. En dan explodeert alles plotseling.

Option plays zijn een echt hoogtepunt voor mij. Run-pass opties of klassieke read opties voelen nog steeds geweldig. Deze korte momenten van beslissen of je de bal houdt of passt, geven me dat collegegevoel waar ik zo van hou.

Natuurlijk zijn er nog steeds kleine eigenaardigheden. Af en toe doet een speler een onvrijwillige pirouette na een tackle, of een lijnspeler glijdt uit en vergeet zijn blok. Maar over het algemeen speelt College Football 26 aangenaam soepel en vooral levendig. En dat is voor mij de essentie van college football.

Road to Glory - van no-name tot held

Mijn eerste stop: Road to Glory, de carrièremodus. Hier begin ik als een heel jonge quarterback op een middelbare school. Als alternatief kan ik ook kiezen voor de positie van running back, wide receiver, linebacker of cornerback. Het begint met eenvoudige middelbare schoolwedstrijden waarin ik mezelf in verschillende situaties moet bewijzen voor potentiële hogescholen. Om dit te doen, moet ik speelse uitdagingen met succes doorstaan. Ik stel ook mijn tien favoriete universiteiten vast.

De sales van kleinere en grotere universiteiten beginnen binnen te komen: James Madison, UTSA, Purdue, Alabama, Oregon. Ik kies voor UTSA: de Roadrunners - Meep! Meep!» - en bevind me midden in de grootste footballregio van Amerika: Texas.

De verhaallijnen zijn oké. Een beetje sociale media, een paar interviews, maar het lijkt vaak meer decoratie. Ik had meer drama gewild. Bijvoorbeeld echte conflicten binnen het team of stoere coaches die tegen me schreeuwen omdat ik een spel verpruts. In plaats daarvan blijft alles een beetje soft-spoken.

Naast mijn merk, training en leiderschap in het team, moet ik ook aandacht besteden aan mijn academische prestaties. Ik ben niet echt overtuigd door de modus.

Dynasty Mode - het middelpunt

Daar ligt voor mij het echte goud. Het speltype Dynasty is het hart van het spel. Ik kruip in de huid van hoofdcoach van de Texas Tech Red Raiders en begin aan een gigantisch project: van underdog tot college legende.

Aan het begin kies ik een archetype:

• Tacticus (focus op gameplay),
• Recruiter (werving van talent),
• of Motivator (ontwikkeling van spelers)

Ik kies voor de Motivator. Elk archetype heeft een talentenboom die ik met XP kan uitbreiden. Later speel ik hybride rollen vrij, zoals bijvoorbeeld Talentontwikkelaar, Architect of Strateeg, of kan ik het betreffende archetype naar Elite-niveau tillen. Er zijn ook twee extra talentbomen, Program Builder en CEO.

Belangrijk: ik kan niet alles volledig ontwikkelen. Zelfs op level 100 heb ik niet genoeg XP voor alle bomen. Ik moet dus strategisch plannen en mijn coördinatoren zo kiezen dat ze bij mijn archetype passen om synergiebonussen te krijgen.

De coachingcarrousel: met meer dan 300 echte coaches

Al met al is het coachingsysteem op de schop gegaan: En ja, er zijn meer dan 300 echte coaches in het spel. Van hoofdcoaches tot coördinatoren: namen als Kalen DeBoer (Alabama), Dabo Swinney (Clemson) of Brian Kelly (LSU) zitten erbij. Ik kan ze tekenen, verliezen of tegen ze coachen.

De coaching carrousel brengt echte dynamiek in het spel. Na elk seizoen wisselen coaches van team, worden ze ontslagen of gepromoveerd. Ik heb mijn OC na een sterk seizoen als hoofdcoach naar een Groep van 5 team zien gaan. Ik ben van plan om in het nieuwe seizoen een non-conference wedstrijd tegen hem te spelen en zijn carrière op de voet te volgen.

Het systeem heeft helaas nog steeds zwakke plekken. Sommige veranderingen na het seizoen leken me erg onlogisch. Steve Sarkisian tekende bijvoorbeeld plotseling bij de Michigan Wolverines ondanks het feit dat hij de play-offs had gehaald met de Texas Longhorns, terwijl ze duidelijk de play-offs hadden gemist. Over het algemeen is er op dit moment nauwelijks een meer begeerde en betere baan dan bij de Longhorns.

Werving op middelbare scholen: wanneer spelbrekers je seizoen maken of breken

Het wervingssysteem is dit jaar nog complexer geworden. In tegenstelling tot vroeger kan ik niet zomaar punten schieten naar getalenteerde spelers en hopen dat ze zich op een bepaald moment aan mijn universiteit verbinden. Elke speler brengt nu zogenaamde dealbreakers met zich mee - strenge voorwaarden waaraan ze moeten voldoen om zelfs maar te overwegen naar mij te komen en later te blijven.

Sommigen zijn wanhopig om meteen starters te worden, anderen staan op een bepaald academisch programma of willen een team dat altijd bowlgames speelt. En het spannende is: Deze spelbrekers zijn dynamisch. Als ik een miserabel seizoen speel, springen spelers die me eerder hoog op hun lijst hadden staan plotseling van boord. Dit dwingt me om constant de status van mijn team in de gaten te houden en mijn wervingsstrategie aan te passen.

Transferportaal: En opeens zijn ze allemaal weg

En dat brengt ons bij het transferportaal. Dit bestond al in het 25-deel. De implementatie was echter nogal slecht. Het kwam zelden voor dat ik ten minste een handvol driesterrenspelers of beter kon rekruteren via de TP. In werkelijkheid zien de cijfers er heel anders uit: Vorig jaar alleen al hebben meer dan 3000 spelers zich aangemeld bij het transferportaal.

Dit jaar ziet het er heel anders uit. Het portaal staat vol met interessante spelers, waaronder een aantal vier- en vijfsterren talenten, die om verschillende redenen naar een andere universiteit willen. Dat kan een goudmijn zijn. Maar ook mijn grootste nachtmerrie. Want tegelijkertijd verlies ik belangrijke starters aan het portaal omdat ik niet (meer) aan hun redenen kon voldoen. Misschien willen ze meer speeltijd, een overstap naar een grotere conferentie of gewoon betere titelkansen.

Ik kan zelfs in de instellingen aangeven hoe groot de golven van spelers in het transferportaal moeten zijn: van heel weinig veranderingen tot een echte uittocht. Dit geeft me de vrijheid om mijn dynastie zo chaotisch of stabiel te maken als ik zelf wil.

In het kort is Dynasty voor mij de echte ster van «College Football 26». Het is meer dan een speltype. Het is een klein voetbaluniversum dat draait om elke beslissing. Het echte college-gevoel pulseert hier en dat is precies waarom ik mijn handen bijna niet van deze modus af kan houden. De ontwikkelaars hebben veel verbeteringen in de levenskwaliteit aangebracht ten opzichte van zijn voorganger, waaronder betere overzichten.

Er zijn echter ook een paar bugs ingeslopen: In het bijzonder zorgt het veranderen van de positie van een speler ervoor dat zijn potentieel extreem wordt afgewaardeerd. Dit is een drama voor Dynasty Mode: positiewisselingen zijn extreem belangrijk. De ontwikkelaars moeten hier zo snel mogelijk op reageren.

Ultimate Team: Is het echt nodig?

Ultimate Team is ook vertegenwoordigd in «College Football 26», maar ik weiger deze modus te ondersteunen. Microtransacties, ruilkaartlogica, kunstmatige grind - niets van dat alles hoort thuis in de college football kosmos. Dit spel gedijt op identiteit, traditie en programma's - niet op boosterpacks en fantasie line-ups.

Ik ben niet verbaasd dat EA de modus weer toevoegt. Maar het stelt me elk jaar weer teleur. Wie er behoefte aan heeft, graag. Ik ben weg.

Voorstelling: Collegegevoel geeft je kippenvel

De grootste kracht van «College Football 26» naast de Dynasty-modus is de presentatie. Dit is waar de game echt het vuur aan de schenen legt.

De White Out Game in het Beaver Stadium van Penn State is voor mij elke keer weer een absoluut kippenvelmoment. Meer dan 100.000 mensen in het wit toveren het stadion om tot een levendig sneeuwlandschap. Elke stoel stuitert terwijl «Zombie Nation» dreunt, de fans schreeuwen zo hard dat mijn controller bijna uit mijn hand trilt. Zelfs virtueel voelt het zo gigantisch dat het me even de adem beneemt. Zulke scènes maken college football voor mij meer dan alleen sport. Het is een spektakel.

Maar het houdt niet op bij witte golven. Bij Virginia Tech rent het team het stadion in voor «Enter Sandman» van Metallica. 65.000 mensen springen ritmisch op en neer, het hele Lane Stadium trilt.

Elk college heeft zijn eigen stijl en rituelen. Clemson rent door zijn tunnel en raakt de beroemde Howard's Rock aan. Oklahoma betreedt het veld op de Sooner Schooner. Al deze tradities worden liefdevol nagespeeld en tillen het spel naar een emotioneel niveau dat uniek is voor college football.

De stadions zien er indrukwekkend uit, tenminste de grote. The Big House, Death Valley, Bryant-Denny Stadium: allemaal vol met details. Fans dragen de kleuren van hun universiteit, moedigen hun teams aan en in de Rivalry Games komt het echt tot leven. Hun gezichten en animaties zien er echter vaak nog onaardig uit.

Grafisch is het spel goed, maar niet revolutionair. De spelersmodellen zijn solide, maar sommige gezichten zien er nog steeds een beetje plasticachtig uit. Vooral bij minder prominente spelers merk je dat EA heeft bespaard op detailwerk. Aan de andere kant zijn de tenues, helmen en veldontwerpen top. Ik ben vooral dol op de glimmende rode helmen in de schijnwerpers bij Texas Tech.

De tv-presentatie is sterk gericht op echte uitzendingen. De graphics, overlays en camerahoeken zijn geslaagd, ook al is er nog ruimte voor verbetering. Vooral leuk: In Rivalry Games zijn er speciale logo's, intro's en graphics die het belang van de wedstrijd benadrukken.

«EA Sports College Football 26» is sinds 10 juli verkrijgbaar voor Playstation 5 en Xbox Series X|S. Ik heb de PS5-versie getest.

Kim Muntinga

Editor

Kim.Muntinga@galaxus.de

Mijn interesses zijn gevarieerd, ik geniet gewoon graag van het leven. Altijd op zoek naar nieuws over darten, gamen, films en series.

Deze artikelen kunnen je ook interesseren