Tactiek, timing, triomf: Hoe ik Marc Hirschi hielp de Tour de France etappe te winnen

Kim Muntinga

13/6/2025

Vertaling: machinaal vertaald

Grafisch maakt de wielerklassieker een grote sprong, maar qua gameplay blijft er veel hetzelfde. Wat "Pro Cycling Manager 25" verbetert, wat het mist en waarom het me nog steeds motiveert.

Courchevel. Nog 9,6 kilometer tot de finish op de Col de La Loze. De zon brandt, de camera toont de ontsnappingsgroep van de dag, die zich al een weg heeft gevochten over twee bergen van de hoogste categorie. En in het midden zit mijn renner Marc Hirschi in de trui van het Zwitserse Tudor Pro Cycling Team. Het kleine peloton met de Tourfavorieten rond Tadej Pogačar en Jonas Vingegaard nadert. Ze zijn nog maar 2½ minuut verwijderd.

«Het is nu of nooit», denk ik bij mezelf en geef Hirschi de opdracht om aan te vallen. Hij begint met een elegante cradle kick, precies zoals je op tv ziet. Hij laat zijn rivalen Florian Lipowitz en Romain Bardet staan en wint meter na meter. «Ga ervoor, je moet ervoor gaan!» Ik duim en zit gebiologeerd voor het scherm. Ik zie Hirschi langzaam door zijn energie heen raken en vertragen. Nog één kilometer te gaan, nog maar een paar honderd meter. Lipowitz en Bardet zijn allang ingerekend door Pogačar. De finish. Eindelijk. Hirschi gooit zijn armen omhoog en ik doe hetzelfde.

18 seconden later volgt Pogačar, nog eens tien seconden later Vingegaard. Ik realiseer het me nu: De underdog uit Zwitserland, de kleine Zwitserse Continental Pro ploeg, heeft een Touretappe gewonnen met zijn wildcard. Het grootste succes in de geschiedenis van de ploeg en ik ben er verantwoordelijk voor als virtueel ploegleider. Welkom in de wereld van «Pro Cycling Manager 25».

Beproefde formule, nieuw shirt?

«Pro Cycling Manager 25» (afgekort PCM 25) blijft trouw aan zijn afkomst. In het 25e jaar van de traditionele managementserie richt de Franse ontwikkelstudio Cyanide zich opnieuw op een mix van jongleren met nummers, ploegmanagement en realtime wedstrijdleiding. Iedereen die bekend is met de voorgangers zal snel zijn weg vinden. Maar dit jaar zet de game kleine maar belangrijke stappen vooruit.

Ik ben zelf in 2005 bij de gameserie begonnen en heb jarenlang de carrière van een klein team door de racekalenders gejaagd. Veel dingen voelen nu nog hetzelfde als toen: het trainingssysteem, de scouting, het financiële beheer. Soms voelt het alsof de serie bevroren is geraakt in zijn eigen logica. Vooruitgang komt in homeopathische doses.

Kritisch genoeg zijn oude functies de afgelopen jaren keer op keer verwijderd, om jaren later weer terug te komen als «innovaties»: bijvoorbeeld dynamische sponsordoelen, het zoeken naar talent en uitgebreide individuele trainingssessies.

De basis van het spel is al twee decennia nauwelijks veranderd. En zelfs als de managementgameplay solide blijft, is het de vraag hoe lang Cyanide weg kan komen met minimale iteratie. Of dat het niet eindelijk tijd is voor gedurfdere hervormingen.

Eén ding valt meteen op zodra je in de eerste races klikt: De grafische engine is gereviseerd. En na jaren van technische stagnatie is dit echt een kleine mijlpaal. Of het waarmaakt wat het belooft, zal blijken in de racemodus.

Grafiek en sfeer: meer dynamiek, minder gezicht

En het resultaat mag er zijn: de belichting ziet er natuurlijker uit, de landschappen zijn veel gedetailleerder gemodelleerd, wegen lijken levendiger en de vegetatie realistischer. Vooral tijdens etappes door velden, dorpen of bospassages krijg je eindelijk de indruk dat je midden in een echte wielerscène zit.

Bewegen en perspectief profiteren ook van de technische update. Camerabewegingen door het peloton zien er vloeiender uit en de gameplay heeft meer diepte. Vooral het spel met licht en schaduw, bijvoorbeeld wanneer het tijdstip van de dag verandert of wanneer je door bossen rijdt, creëert eindelijk de sfeer die de serie lange tijd ontbeerde. Ook de regen blijft eindelijk zichtbaar op de wegen en vormt plassen.

Dankzij de verbeterde graphics blijven de personages het grootste minpunt. Ze zien er nog steeds generiek uit: emotieloos, inwisselbaar, nauwelijks geanimeerd. In close-ups zien veel coureurs er bijna identiek uit. Er is ook weinig individualisering als het gaat om kleding of rijstijl. De shirts daarentegen zijn scherp, strak en nu uitstekend leesbaar.

De nieuwe gebruikersinterface is slechts licht gemoderniseerd en qua kleur aangepast. Het presenteert heel efficiënt veel gegevens, maar is niet erg uitnodigend.

Licentiepakket & werkelijkheid: hiaten met fan oplossingen

Het grote probleem in 2025 blijft de licentiesituatie. Hoewel sommige topteams officieel vertegenwoordigd zijn, zijn veel namen placeholders. Tweevoudig Olympisch kampioen Remco Evenepoel wordt bijvoorbeeld Remi Edendoel. Zonder fan mods lijkt het rennersveld op een parallelle wereld.

Ik kan de mod WorldDB 2025 van harte aanbevelen: een uitgebreide database met 8500 renners met echte namen uit 140 landen en nog meer wedstrijden.

Twee wegen naar glorie: de spelmodi in één oogopslag

Voordat is het echter de moeite waard om even te kijken naar de twee hoofdspeltypen van «PCM 25». In het speltype Carrière neem ik het management over van een bestaand team: van een klein derdeklas continentaal team tot een World Tour elite ensemble. Ik ben niet alleen de sportdirecteur, maar ook de manager. Kalenderplanning, transfers, sponsors, teamontwikkeling en, last but not least, racen zijn allemaal mijn verantwoordelijkheid.

In het speltype Pro Cyclist kruip ik in de huid van één renner, wiens carrière ik volg van jong talent tot Tour- of Klassiekerwinnaar. Hier ligt de nadruk op rollenspelelementen: ik ontwikkel mijn renner individueel, werk me op in de hiërarchie van het team en gebruik mijn sterke punten in wedstrijden.

Beide speltypen bieden verschillende mogelijkheden.

Beide speltypen bieden verschillende perspectieven op het dagelijkse wielrennen en genoeg diepgang om je wekenlang aan de slag te houden.

De carrière als tactische speeltuin

Ik begon mijn carrière bij het Tudor Pro Cycling Team: een jonge, ambitieuze continentale profploeg met Zwitserse wortels, geleid door ex-prof Fabian Cancellara. «PCM 25» presenteert zichzelf met veel aandacht voor detail, maar kan vaak omslachtig lijken, vooral voor nieuwkomers. Het plannen van de wedstrijdkalender en de vormhighlights voor elke individuele renner kan wat tijd kosten. Optioneel kan ik dit echter automatisch aan het spel overlaten. Ten koste van de efficiëntie, natuurlijk.

De nieuwe sponsormerken zien er frisser uit dan vorig jaar. Voor het eerst kan ik gerichter reageren op interesse vanuit de markt, waardoor mijn budget voor de volgende contractaanbieding met een miljoen euro toeneemt.

De trainingsplanning is aangepast.

De trainingsplanning is enigszins herzien, maar lijkt nog steeds meer op Excel met racefietsen: efficiënt, maar droog. De aantrekkingskracht zit hem in de langetermijnstrategie: wie met het systeem aan de slag gaat, wordt beloond met het bevredigende gevoel een Conti-team naar de Grand Tour te hebben geleid.

Een belangrijk aspect hiervan is het transfersysteem. In de pre-transferfase tussen 1 mei en 31 juli heb ik in eerste instantie 30 zogenaamde dossierpunten tot mijn beschikking. Deze kan ik gebruiken om specifiek contact op te nemen met renners wiens contract afloopt en hun interesse in mijn team te vergroten. Op de 15e en 1e van elke maand komen er zes punten bij, zodat er aan het eind maximaal 60 beschikbaar zijn. Op 15 juni zijn er dus 48 dossierpunten. De truc is om de juiste rijders vroeg te benaderen, realistisch te plannen en de beperkte punten strategisch te gebruiken.

Hoe meer interesse een rijder toont in mijn team, hoe beter de kansen om hem te contracteren en hoe lager zijn gewenste salaris later zal zijn. Deze voorbereidende onderhandelingen zijn cruciaal, want het transferwindow gaat op 1 augustus open en je moet snel zijn.

Ondanks de strategische diepgang blijft kritiek op zijn plaats. Sommige sequenties lijken nog steeds kunstmatig. Coureurs zijn soms onrealistisch blij om over te stappen naar kleinere teams, als er maar genoeg interesse «was aangeklikt». Het systeem mist ook persoonlijkheid: er zijn geen agenten, geen individuele redenen om van team te wisselen of emotionele componenten.

Het enige dat nog mechanischer aanvoelt is het zoeken naar talent. Hoewel ik scouts naar verschillende regio's kan sturen, leeftijdsgroepen kan selecteren en het potentieel kan observeren, is er zelden een echt verlangen om te ontdekken. De namen van de jeugdrenners zijn algemeen, de presentatie sober en de scoutingervaring blijft ver achter bij de genregiganten van andere sporten.

Pro Cyclist: Mijn weg naar kapitein

Voor mijn tweede score koos ik de modus Pro Cyclist. Ik koos voor een profiel dat zowel op korte beklimmingen als in de sprints mogelijkheden voor me zou bieden: Puncheur, met sprinter als tweede specialiteit.

Na de nogal generieke character editor kom ik terecht bij Uno-X Mobility, een Noors professioneel team dat zich richt op talentontwikkeling. De start is realistisch: in de eerste paar maanden rijd ik kleinere wedstrijden, vervul ik voornamelijk helperrollen en zit ik zelden in ontsnappingsgroepen. In plaats daarvan bescherm ik mijn kapitein of leid ik het peloton om de ontsnappers in te halen. Echte successen zijn zeldzaam.

Maar: de rollenspelelementen werken hier goed. Door goed te presteren in de wedstrijd, doelen te bereiken en me goed te gedragen in het team, vergroot ik mijn reputatie en ontwikkel ik mijn eigenschappen. Toch blijft «PCM» ook hier trouw aan zijn lijn. Emoties en presentatie zijn minimaal, er is geen dialoog en de persoonlijke carrière is meer een cijferspel dan storytelling.

In principe vind ik het speltype Pro Cyclist leuk. Ik heb echter een bug opgemerkt in de talentontwikkeling die de flow van het spel enorm verstoort. In mijn carrière als puncheur met Uno-X Mobility kon ik alleen mijn hoofdspecialiteit «Puncheur» op elk talentniveau ontwikkelen.

Normaal gesproken is de ontwikkeling van een talent niet mogelijk.

Normaal zou het systeem me bij elk nieuw niveau moeten laten kiezen tussen verschillende specialisaties, zodat ik me op korte termijn ook kan richten op mijn klim- of sprintvermogen. Dit is niet alleen frustrerend, maar ook problematisch in termen van spelmechanica, omdat het je verhindert een gebalanceerd rijdersprofiel te ontwikkelen.

Ik hoop dat Cyanide dit probleem snel aanpakt. Het speltype Pro Cyclist staat of valt met progressie en aanpassing op de lange termijn.

Racebesturing: Tactiek in realtime - met variabele diepte

Race control blijft het middelpunt van «Pro Cycling Manager 2025» en het werkt net zo goed als altijd: ik controleer rennersposities, energiebeheer, aanvallen, voeding en snelheidswerk in realtime. Elke klik telt. Een slecht getimede sprint of een vroege ontsnappingspoging kan je een hele wedstrijd kosten. De besturing is complex maar nauwkeurig. Met de nodige ervaring wordt het een tweede natuur.

Voor de start selecteer ik mijn renners, bestudeer profielen, vergelijk vormwaarden en bepaal de rollen: Kapitein, ontsnapte renner, helper. In de etappe zelf is micromanagement vereist: slipstreams benutten, eten timen, aanvallen en/of de sprinttrein plannen.

De AI rijdt zelf beter dan in voorgaande jaren, vooral in etappes met winderige stukken of moeilijke slotklimmen. Toch blijven sommige races te voorspelbaar. Vluchtgroepen worden betrouwbaar ingerekend, sprinttreinen gedragen zich vaak mechanisch.

Er waren echter altijd spannende momenten: een renner die ontsnapt in de afdaling, een mislukte sprint, een onverwachte ritzege dankzij slim positioneren. «PCM 25» slaagt erin om strategie en drama op een geloofwaardige manier te combineren als je vertrouwd raakt met het systeem.

De belangrijkste nieuwe functie in 2025 is de mogelijkheid om de moeilijkheidsgraad van de race aan te passen. Het spel kan modulair worden aangepast in het carrièremenu: Naast de algemene moeilijkheidsgraad (bijvoorbeeld hard) hebben individuele parameters zoals sponsordruk, transferhardheid, tijdritten, sprintkwaliteit van de tegenstanders of mijn financiële randvoorwaarden invloed op de spelervaring.

Nog interessanter zijn de nieuwe geavanceerde besturingselementen voor de race zelf: Ik kan een factor instellen voor het effect van terreinattributen (van 0 tot 2 in stappen van 0,1) en op uithoudingsvermogen en taaiheidswaarden voor dagelijkse races of tochten (0 tot 3 in stappen van 0,1). Dit maakt gerichte tuning mogelijk voor realistischere en uitdagendere wedstrijden. Dit laatste maakte het me bijzonder moeilijk in de modus Pro Cyclist.

Motivatie voor de lange termijn: voor knutselaars met uithoudingsvermogen

De «Pro Cycling Manager 25» is geen spel voor tussendoor. Het vereist planning, geduld en een voorliefde voor tactiek. Wie zich erin verdiept kan tientallen uren investeren. Vooral wielerfans zullen enthousiast zijn. Tegelijkertijd ken ik een paar mensen die hun liefde voor wielrennen hebben ontdekt door het spel. Vorig jaar investeerde ik bijna 720 uur in de voorganger. Ik zit nu op 40 uur gameplay voor deze recensie en ik ben nog niet eens begonnen aan mijn lange-termijn save.

«Pro Cycling Manager 25» is sinds 5 juni verkrijgbaar voor de pc.

Kim Muntinga

Editor

Kim.Muntinga@galaxus.de

Mijn interesses zijn gevarieerd, ik geniet gewoon graag van het leven. Altijd op zoek naar nieuws over darten, gamen, films en series.

Deze artikelen kunnen je ook interesseren