Achtergrond
Door het park met de insectentank: ik speelde "Grounded 2".
van Debora Pape
"Dune: Awakening" gespeeld: aangrijpend en overweldigend
12/6/2025
Vertaling: machinaal vertaald
"Dune: Awakening" verandert de legendarische woestijnplaneet in een speeltuin voor kruidenzoekers en hobbyarchitecten. Het spel moet nog worden geoptimaliseerd, maar is nu al net zo verslavend als de felbegeerde grondstof.
Shit, shit, shit. De reuzenzandworm zit me op de hielen. De rotsen om me te redden zijn nog minstens 100 meter weg en de tank van mijn zandfiets is bijna leeg. Het moet gewoon genoeg zijn voor de boost. Jeronimoooo! Ik heb het gehaald. Ik zonk bijna weg in de vlijmscherpe muil van Shai-Hulud en daarmee mijn zuurverdiende buit. De woestijn van Arrakis is meedogenloos in «Dune: Awakening» en doet recht aan het originele boek.
Alternatieve verhaallijn
«Dune: Awakening» is Funcoms nieuwste MMO, kort voor Massive Multiplayer Online. De Noorse studio, die naam heeft gemaakt met «Age of Conan», «The Secret World» en «Conan Exile», is niet nieuw in het genre. « Dune» heeft veel gemeen met de vorige spellen - in positieve en negatieve zin. Ik heb ongeveer 20 uur door het zand zitten graven in de PC-versie. Veel te weinig voor een eindconclusie, maar genoeg om verslaafd te zijn.
Ik ben als gevangene naar de planeet gestuurd om de verdwijning van het woestijnvolk te onderzoeken. «Alles hangt ervan af», vertelt de mysterieuze vrouwenorde Ben Gesserit me. Als het zo belangrijk is, waarom vertrouw je dan op een gevangene als ik? Het verhaal begint zwak en is tot nu toe volkomen bijkomstig gebleven.
Bloedtankstations
Dorst is mijn constante dorst.
Andere dingen gaan ook voortdurend kapot. Mijn apparatuur bijvoorbeeld. Ik kan het repareren, maar alleen bij een reparatiestation, met de juiste blauwdruk en de benodigde middelen. Alsof dat nog niet genoeg is, kan ik dingen ook niet volledig repareren. De algehele duurzaamheid neemt voortdurend af. Arrakis is een moeilijke plek.
Dune en de agglo
Als ik de woestijn niet aan het verkennen ben op mijn zelfgebouwde zandfiets, zandbuggy of, later, ornithopter, zorg ik voor mijn basis. Ik bouw in een mum van tijd een nieuw thuis op uit een groeiende selectie modules.
Daarin plaats ik generatoren, een bloedafzuigmachine, de recyclingmachine en de fabricator. Vooral die laatste is belangrijk omdat ik daar apparatuur produceer. Het is geweldig dat de apparatuur automatisch de benodigde grondstoffen uit de kratten haalt. Ik haat niets meer dan krattenbeheer.
De dak-, muur- en raamelementen worden langzaam gevarieerder. Maar de meeste gebouwen lijken nog steeds op prefab gebouwen uit de Sovjet-Unie. Zowel die van mij als die van andere spelers. De agglo van Arrakis lijkt wel de speeltuin voor mislukte architectuurstudenten.
Volgens MMO-normen kom ik zelden andere woestijnklanten tegen. Hun woningen daarentegen zijn overal. Mijn angst dat de hele wereld zou worden ontsierd door postmoderne superstructuren is tot nu toe niet uitgekomen.
Droog als stof
In «Dune Awakeing» gaat het levelontwerp ook de andere kant op. Terwijl ik een neergestort ruimteschip verken in een enorme spleet, glijd ik dankzij de zweefmodule steeds dieper het binnenste van de planeet in. Het kost me ruim een half uur om terug te komen omdat de grotten zo doolhofachtig zijn.
Funcom heeft het gevaar van de woestijn briljant in beeld gebracht. Het is zenuwslopend om door grote open vlaktes te reizen. Het zand zelf herbergt ook gevaren. Als ik plotseling een onheilspellend gehamer hoor, betekent dit dat ik over stuifzand rijd. Ik zou daar samen met mijn voertuig kunnen wegzakken. Tegelijkertijd, als de enorme bek van een Shai Hulud uit de grond knapt, zal er snel een bloemetje groeien op de plek waar ik stond.
Een team is een voordeel in PvP. De rest van het spel heb ik tot nu toe goed alleen gedaan. Alleen bij het bouwen van bases zou een zekere taakverdeling wenselijk zijn.
Weinig variatie in gevechten en quests
Bandieten, die overal hun kamp opzetten, zijn altijd in voor een gevecht. Ze zijn tot nu toe het minst spannende deel van het spel. Er lijkt maar één type vijand te zijn en dat zijn mensen. Als ze met een zwaard aanvallen, is er een korte dans. Blokkeren, tegenaanvallen en op het juiste moment het energieschild binnendringen leiden tot succes.
Ik deel headshots uit aan tegenstanders met vuurwapens met het gebruikelijke assortiment van pistool, shotgun, sniper rifle enz. Er zijn verschillende klassen voor personages - ik heb gekozen voor de technicus «Mentat» en kan torentjes opzetten en gifwolken afschieten. Dit heeft tot nu toe echter nog niet tot veel afwisseling geleid. Ik hoop op veel meer in de latere stadia.
Dit geldt ook voor het questontwerp. In de typische MMO-manier is het altijd hetzelfde. Ik krijg iets, dood iemand of allebei. Zelfs de quests die gemarkeerd zijn als verhaal volgen dit patroon. Voor «Weapons of War» moet ik een zwaard onderzoeken, het dan maken en er dan 15 vijanden mee doden. Absoluut eentonig en het wapen is nog slechter dan mijn vorige. Tussendoor zijn er esoterische quests met droomsequenties. Die zijn ook niet echt spannend.
Onnodig ingewikkeld
Het gebrek aan overzicht doet me denken aan «Age of Conan». In de MMO uit 2008 kon ik in de inventaris nauwelijks een dolk van een stuk hout onderscheiden. Toen een vriend online kwam die veel verder was in het spel, bestookte ik hem een uur lang met vragen over dingen die mij niet duidelijk waren.
Conclusie: een veelbelovende start
Dankzij enkele tekortkomingen heeft «Dune Awakening» me weten te boeien. Ik hou van het rustige tempo van het spel. Ik vecht me niet een weg door hordes vijanden, maar besteed de meeste tijd aan het verkennen en beheren van mijn basis. In de eerste 20 uur word ik gemotiveerd door mijn nieuwsgierigheid en de typische upgrade-loop. Steeds weer lokt een nieuwe uitrusting of een nieuw apparaat me uit mijn veilige basis en de dreigende wereld in.
Het helpt dat «Dune Awakening» er verdomd knap uitziet en wordt begeleid door een geweldige soundtrack. Het komt niet helemaal in de buurt van de weelde van Hans Zimmer, die de muziek voor de twee films componeerde. Maar wanneer het geluid aanzwelt in het spel, zorgt het ook voor een pakkende sfeer. Dat de gevechten en quests een beetje eentonig zijn, kan ik wel aan.
Als Funcom de toegankelijkheid aanpast en het gebruik van tools vereenvoudigt, zie ik een mooie toekomst voor deze stoffige planeet.
«Dune Awakening» is nu beschikbaar voor PC en werd mij ter beschikking gesteld door Funcom. PS5 en Xbox Series X/S volgen later.
We praten meer over dit thema in de nieuwste aflevering van de Tech-telmechtel podcast
Philipp Rüegg
Senior Editor
Philipp.Rueegg@digitecgalaxus.chIk ben gek op gamen en diverse gadgets, dus bij digitec en Galaxus waan ik me in het land van overvloed - alleen krijg ik helaas niets gratis. En als ik niet bezig ben met het los- en weer vastschroeven van mijn PC à la Tim Taylor, om hem een beetje te stimuleren en zijn klauwen uit te slaan, dan vind je me op mijn supercharged velocipede op zoek naar trails en pure adrenaline. Ik les mijn culturele dorst met verse cervogia en de diepe gesprekken die ontstaan tijdens de meest frustrerende wedstrijden van FC Winterthur.
Achtergrond
Interessante feiten uit de wereld van producten, een kijkje achter de schermen van fabrikanten en portretten van interessante mensen.
Alles tonen
