Opinie
"Wednesday" seizoen 2 is een ramp
van Luca Fontana
"Een huis vol dynamiet": Dat meen je niet!
31/10/2025
Vertaling: machinaal vertaald
Kathryn Bigelow ontleedt de zelfgenoegzaamheid van een wereld die gewend is geraakt aan een noodtoestand en vraagt zich af: Wat gebeurt er als het ondenkbare echt gebeurt? Maar - er is een onuitsprekelijke maar.
Attentie: Dit is een opiniestuk met spoilers voor «A House of Dynamite». Bekijk de film op Netflix voordat je verder leest.
In Kathryn Bigelow's «A House of Dynamite» begint de dag tergend saai als elke andere. De zon komt op, mensen rijden naar hun werk, iemand maakt een grapje over de koffie. Zelfs in de hoogste kringen van de Amerikaanse nationale veiligheid lijkt alles routine - briefings, protocollen, vergaderingen. Het wiel draait. En maar doorgaan.
En dan, midden in deze gapende normaliteit, verschijnt het: Een kernkop, ergens boven de Aziatische Oceaan, die koers heeft gezet naar Chicago, Illinois. Er zijn nog maar 19 minuten tot de inslag. Tien miljoen mensen zullen de avond van deze gewone dag waarschijnlijk niet meemaken. Ze weten het alleen nog niet. En zullen het waarschijnlijk ook nooit weten.
Wat nu?
19 minuten tot het einde
Regisseur Bigelow zet haar scenario in elkaar als een uurwerk dat langzaam uit elkaar valt. Ze toont dezelfde 19 minuten, dezelfde catastrofe, de een na de ander vanuit het perspectief van drie personages.
Eerste vanuit Olivia Olivia
Eerst vanuit Olivia Walker's (Rebecca Ferguson), zeer gefocust, ijskoud, totdat het ondenkbare werkelijkheid wordt. Dan vanuit het oogpunt van de veiligheidsadviseur (Gabriel Basso), wiens zelfvertrouwen met de minuut afbrokkelt. En tot slot vanuit het perspectief van de president zelf (Idris Elba), die meer doet denken aan een goedhartige mascotte dan aan een sterke leider.
Het concept klinkt theoretisch, bijna te methodisch. Maar Bigelow laat het ademen. Ze neemt de tijd voor de kleine drama's tussen de grote beslissingen - de blikken, de trillende handen als ze door telefoonboeken bladeren op zoek naar de juiste handelwijze, de stille momenten van paniek als iemand zich realiseert dat geen plan, geen training, geen verdomde oefening ter wereld hem kan voorbereiden op dit moment.
Dit creëert een puzzel van hulpeloosheid. Een systeem dat doet alsof het alles onder controle heeft en dan moet toezien hoe de greep breekt. Bigelow en haar auteur Noah Oppenheim laten ons genadeloos zien hoe fragiel onze vermeende orde is. Hoe bedrieglijk de routines en protocollen zijn waar we op vertrouwen.
.. en hoe gevaarlijk de vanzelfsprekendheid is waarmee we ons voortbestaan regelen.
Want dit «Huis van Dynamiet», waarover de titel spreekt, is niet zomaar een holle frase. Het is onze wereld. Een wereld die tot de nok toe gevuld is met explosieven, politieke spanningen, nucleaire arsenalen, egoïsmen en toevalligheden. En we zitten er middenin, drinken koffie en geloven dat het rookalarm het wel zal oplossen als de lont afgaat.
Als of een verdomde rookmelder ons zou kunnen redden.
En dan: niets.
Tot dit punt werkt de film perfect. De spanning is ondraaglijk. Het huis zit vol dynamiet, elke seconde voelt als de laatste. Ik realiseer me met afschuw dat we nauwelijks voorbereid zouden zijn op zo'n scenario - het einde van alle dingen, geleid door oververmoeide mensen in slecht verlichte kantoren.
Nu gaat het om de oplossing van deze spanning. Over de impact. Of de niet-impact.
En dan - niets.
Niks!
Ja, dat lees je goed. Na de derde 19 minuten stopt de film gewoon. Precies waar hij de twee keer daarvoor eindigde: in de cliffhanger. Het aftellen stopt, het beeld wordt zwart. Geen knal. Geen rook. Geen nasleep. Alleen de eindcredits. En het voelt alsof we willen niezen, maar het niet kunnen.
Natuurlijk weet Bigelow wat ze doet. Ze weet hoezeer we erdoor van slag raken. De vrouw is een Oscarwinnares, ze maakte «Zero Dark Thirty» en «The Hurt Locker». Ze kent spanning, ze kent escalatie. Maar hier wil ze ons straffen met leegte - om ons te shockeren, te provoceren en ons te dwingen na te denken. We worden verondersteld het einde zelf te bedenken.
Maar voor mij maakt ze het zichzelf te gemakkelijk.
Ik zou dapper zijn geweest om het verhaal af te maken
Ja, we leven in een huis vol dynamiet. Maar als Bigelow dit zo radicaal beweert, dan moet ze ook laten zien wat er gebeurt als het lont niet meer gedoofd kan worden. Of in ieder geval hoe het gedoofd zou kunnen worden. Bigelow kiest voor niets van dat alles. Of beter gezegd: ze kiest voor een stille schok. Voor de intellectuele pose van «zeg ik niets, dat is mijn punt».
Maar - en dit is de grote maar - een film heeft een einde nodig. Maakt niet uit welk. Een gevolg. Een idee. Een statement. Een clou. Maar op deze manier valt het net zo plat als alle beveiligingsprotocollen en krijgen we niets anders dan een krasse plek waar we met geen mogelijkheid bij kunnen komen.
Wat vind jij? Heeft het schokmoment zijn doel gediend, of had de film een einde nodig? Laat het ons weten in de commentaarkolom. Nu we het er toch over hebben, we hebben het ook over het thema in de nieuwste aflevering van de Tech-telmechtel podcast.
Omslagfoto: Netflix
Luca Fontana
Senior Editor
Luca.Fontana@digitecgalaxus.chIk schrijf over technologie alsof het cinema is – en over films alsof ze echt zijn. Tussen bits en blockbusters zoek ik naar de verhalen die gevoelens oproepen, niet alleen klikken. En ja – soms luister ik naar filmmuziek harder dan goed voor me is.
Opinie
Dit is een subjectieve mening van de redactie. Het weerspiegelt niet noodzakelijkerwijs het standpunt van het bedrijf.
Alles tonen
