Producttest
Sony RX1R III getest: voor een paar in plaats van voor iedereen
van Samuel Buchmann
Fujifilm H2S met Supertele: snel genoeg voor lichtvoetige vogels
25/10/2022
Vertaling: machinaal vertaald
De Fujifilm H2S komt in de buurt van de beste sport- en wildcamera's en kost minder dan de helft van de prijs. Als je geen fortuin wilt uitgeven, is het een interessant alternatief.
Een andere cameratest met vogelfoto's. Is dat nodig?
Ja. De Fujifilm H2S is een camera voor sport- en natuurfotografie. Het heeft een snelle continue opnamefunctie. Hij ondersteunt supersnelle CFexpress kaarten, zodat de enorme hoeveelheden gegevens snel uit de buffer worden geschept en er geen bufferoverloop is. Het belangrijkste is dat de autofocus snel is en zowel vogels als verschillende onderwerpen detecteert.
Waarom een speciale camera nodig is voor natuurfotografie
Sporten en wildlife stellen hoge eisen aan de uitrusting. Dit geldt vooral voor vogelfotografie, want vogels zijn vaak snel, klein en ver weg. Hoewel niet altijd.
Tegelijkertijd is natuurfotografie een van de weinige redenen waarom je in 2022 een nieuwe camera nodig hebt. Landschapsfoto's kun je maken met een spiegelreflexcamera van vijf of tien jaar oud - zelfs met een smartphone worden ze goed. Het is een ander verhaal als je een onderwerp op afstand wilt vastleggen dat ook nog eens snel beweegt. Hier heb je een moderne camera voor nodig die daarop is afgestemd en ook een geschikte lens.
Bijvoorbeeld de Fujifilm H2S en de Supertele van Fujifilm, die ook dit jaar zijn uitgebracht.
Deze test beperkt zich tot de geschiktheid van de H2S als wildcamera. Ik heb verder niets getest, zoals de videofunctie, en kan daar niets over zeggen.
De camera met een snelle sensor
De sensor van de camera is APS-C (ongeveer 24×18 mm). Daarmee is hij even groot als de Canon EOS R7, maar kleiner dan de meeste sportcamera's, die normaal gesproken full-frame (36×24 mm) gebruiken.
De sensor van de camera is APS-C (ongeveer 24×18 mm).
De lens met een sterk tele-effect
Met ruim 30 centimeter is de Fujinon XF 150-600mm echter bijna net zo lang als de Sony lens, dus hij past alleen in een grote rugzak. Hij heeft ook interne scherpstelling gemeen met de Sony-lens; de lens blijft altijd even lang bij het zoomen.
Naast de focus- en zoomringen heeft de 150-600mm een diafragmaring, die ik in deze test nooit nodig had. Het gaat heel gemakkelijk. Een traploos diafragma voor video's is daarmee niet mogelijk.
De autofocus: handig vogels volgen
De detectie van vogelonderwerpen werkt in grote lijnen zoals ik had verwacht. De camera detecteert de vogel snel en houdt hem scherp. De focus wisselt tussen lichaam, hoofd en oog, afhankelijk van de grootte. Er zijn nog veel onscherpe foto's, maar de hitrate ligt binnen een bruikbaar bereik.
Ik ben niet helemaal overtuigd van het gedrag van de autofocus als er meerdere vogels in beeld zijn. In dit geval kan ik niet zelf kiezen op welke vogel ik me wil richten. De camera stelt ook niet altijd scherp op de vogel die zich het dichtst bij de camera bevindt.
Objectdetectie kan worden geoptimaliseerd met presets. Afhankelijk van de situatie kies je een andere schakelsnelheid, gevoeligheid en zonebereik. Ik heb dit in mijn tests op de standaardinstelling gelaten.
Elektronische sluiter met pre-timer
In het begin fotografeerde ik conservatief met een mechanische sluiter, maar toen schakelde ik over op de elektronische. Ten eerste kon ik, anders dan bij de test met de ventilator, geen vervorming door rollende sluiter zien, zelfs niet bij snelle vleugelslagen. Ik profiteer dus van een hogere snelheid zonder nadelen.
Een nog groter voordeel bleek de elektronische voorsluiter te zijn. Hij is alleen verkrijgbaar met een elektronische sluiter. Dit betekent dat de fotoserie niet begint als je de ontspanknop indrukt, maar vanaf het moment dat je scherpstelt. Dit is handig als je bijvoorbeeld op een vogel richt en deze plotseling wegvliegt. Zonder de pre-timer had ik bovenstaande mus niet gevangen.
De truc is om de pre-timer te gebruiken.
De truc is eenvoudig: de beelden worden continu opgeslagen, maar niet naar de kaart geschreven. Ze blijven korte tijd in het buffergeheugen en worden gewist als de ontspanknop in de volgende seconden niet wordt ingedrukt. Dit vermindert de levensduur van de batterij enigszins, maar dit is over het algemeen geen probleem met de H2S. De pre-timer is niet nieuw voor Fujifilm, maar is waarschijnlijk nog nooit zo nuttig geweest als op de H2S.
.
Beeldkwaliteit: een kwestie van licht
De snelle bewegingen van de vogels vereisen een zeer korte belichtingstijd en de lens is bij f/8 niet bijzonder snel. In de zon is dit geen probleem. Hier, in de zwakke avondzon, is 800 ISO bij een sluitertijd van 1/1600 seconde voldoende.
In de schaduw of bij slecht weer schiet de sensorgevoeligheid echter naar 6400 ISO, en soms is zelfs dat niet genoeg. De foto moet dan met een te hoge gevoeligheid worden genomen of achteraf worden opgehelderd - beide leiden tot sterke ruis. Bijvoorbeeld in deze foto, die ik nam op een sombere herfstochtend.
Dit is niet specifiek een probleem met deze camera - de beelden worden met alle apparatuur slechter naarmate het licht minder wordt. In de test van de Canon EOS R7 was hij zeker niet beter. Maar met wat meer snelheid in de lens en een full-frame sensor zou je meer mogelijkheden hebben.
Werkwijze: geen bijzondere voorvallen
Ik heb de operatie als onopvallend ervaren, en dat beschouw ik als een goed teken. Hoewel ik niet erg ervaren ben met Fujifilm camera's, kwam ik er zonder problemen mee weg en kon ik de camera goed afstellen op mijn behoeften. Het viel me positief op dat de keuzeknop niet minder dan zeven aangepaste standen heeft. In de test had ik er maar twee nodig, maar als ik de camera zou kopen, zou dat zeker een voordeel zijn.
Op de Fujifilm H2S kun je de beelden niet in een serie groeperen, wat ik al bekritiseerde in de test van de Canon EOS R7.
Vergelijking met de concurrentie
Vergeleken met de Canon EOS R7, eveneens een sport- en wildcamera met een APS-C sensor, kost de Fujifilm H2S meer, maar biedt hij ook meer. Het belangrijkste detail ten opzichte van de R7 is de gestapelde sensor, waardoor de elektronische sluiter vaker gebruikt kan worden. Bovendien is met de Fujifilm camera een vol buffergeheugen zelden een probleem. De scèneherkenning is echter niet beter dan op de R7.
Wie een systeem koopt, wil zekerheid. Dat is waar ik een pluspunt zie bij Fujifilm: in principe kun je erop rekenen dat de fabrikant het APS-C formaat serieus neemt, omdat ze geen full-frame hebben - alleen het middenformaat, dat ongeschikt is voor sport en wildlife. Canon en Sony daarentegen hebben de neiging om APS-C te behandelen als een smalle versie van hun full-frame vlaggenschepen.
Vergeleken met snelle full-frame camera's als de Sony Alpha 1 of Nikon Z 9 heeft de Fujifilm H2S zwakke punten in de resolutie, wat een probleem is bij bijgesneden beelden bij hoge ISO. De autofocus lijkt me ook niet helemaal top, maar ook niet mijlenver weg. Het dient zijn doel.
Conclusie: Welkom bij de club!
David Lee
Senior Editor
David.Lee@digitecgalaxus.chMijn belangstelling voor computers en schrijven leidde me relatief vroeg (2000) naar de technische journalistiek. Ik ben geïnteresseerd in hoe je technologie kunt gebruiken zonder gebruikt te worden. In mijn vrije tijd maak ik graag muziek waarbij ik mijn gemiddelde talent compenseer met een enorme passie.
