Review
"Drag X Drive" - Nintendo-spel voor rolstoelbasketbal getest
van Domagoj Belancic
Getest "Midnight Murder Club": een shooter in complete duisternis
19/8/2025
Vertaling: machinaal vertaald
"Midnight Murder Club" is een verfrissend ongewone shooter die je voornamelijk in volledige duisternis speelt. Een ingenieus concept dat voor veel lachsalvo's zorgt. Helaas stelt het spel teleur met zijn magere omvang.
Het is pikdonker in het enorme landhuis. Een lichtstraal verlicht een paar seconden de eetkamer rechts van me. Daar is hij dus: «MrPotato1234», die me een paar minuten geleden omver schoot. Tijd voor wraak.
Ik gebruik mijn zaklamp ook om de deur naar de hal te vinden. Ik open de deur en schakel meteen mijn lichtbron weer uit, zodat mijn moordenaar me niet ziet. Ik sluip langzaam de kamer in en sluit de deur achter me. Nu heb ik je, klootzak. Maar... Is hij er nog wel? Ik beweeg me niet en luister aandachtig.
Een daverende scheet verbreekt de stilte van het donkere herenhuis. De aarsfanfare kwam ergens links vooraan vandaan. Maar ik wil mijn zaklamp nog niet tevoorschijn halen. «Ik hoor je, scheetgezicht», fluister ik in de headset. Dan: voetstappen. Hij beweegt. Ik volg: «Kom naar buiten zodat we» kunnen spelen. Plotseling verlicht de zaklamp van mijn winderige tegenstander het donkere tafereel. Ik haal mijn zaklamp ook tevoorschijn. Ik schijn het licht in zijn gezicht en geef hem een headshot met de revolver, terwijl mijn personage nog een schot lost om de moord te vieren.
Welkom op «Midnight Murder Club».
Ingeniek spelconcept
Het basisconcept van «Midnight Murder Club» is even eenvoudig als geniaal: ik neem het in verschillende multiplayermodi op tegen maximaal vijf tegenstanders in een pikzwart landhuis. Gewapend met een revolver, een mes en een zaklamp.
Ik kan helemaal niets zien zonder de lamp te gebruiken. Maar ik moet niet te veel rondschijnen. Mijn lichtbron vertelt mijn tegenstanders waar ik ben. Overal zijn ramen en deuren waardoor de andere potentiële moordenaars me kunnen zien. Slimme spelers - zoals ik - gebruiken de zaklamp ook om vijanden opzettelijk te lokken. Even aanzetten, uitzetten, verstoppen en wachten tot het slachtoffer me komt zoeken.
Vaak vind ik kassa's waar ik tijdelijke upgrades kan kopen. Het probleem: als ik ze koop, lichten ze fel op en maken ze veel lawaai. Ook hier vraag ik me altijd af: is het het risico waard?
Muahahaha
Naast lichtbronnen zorgt proximity chat ook voor zenuwslopende momenten - en veel gelach. Als ik dicht bij tegenstanders ben, kunnen zij mij horen - en ik hen.
Ik moet oppassen dat ik niet te luidruchtig ben als ik in een team onderweg ben en met mijn teamgenoten praat. Iemand kan ons horen en in een hinderlaag lokken. Maar ik kan proximity chat ook gebruiken om tegenstanders opzettelijk naar binnen te lokken.
Mijn favoriete tactiek is om in het donker te loeren als een psychopathische massamoordenaar en vreemde geluiden te maken. Een griezelig «Muahahaha» of een luide schreeuw zal de meeste vijanden uit hun spel halen, zodat ze hun zaklamp aanzetten en ik ze kan afmaken.
Ik vind het ook heel grappig dat ik de laatste woorden van mijn slachtoffer nog steeds kan horen nadat ik ze heb neergeschoten of gestoken. Scheldwoorden als «Fuuuuck!» en luide «Nooooo!» kreten echoën door de donkere gangen van het moordhuis. Bloedstollend hilarisch.
Schetende vijanden en gigantische hoofden
Mijn hoogtepunt van «Midnight Murder Club» is ongetwijfeld het speltype «Wildcard». Het geeft absurde wendingen aan de deathmatch-formule met waanzinnige gameplay-aanpassingen (zowel in teamverband als solo).
Aan het begin van het spel kiest elk lid van de moordclub een modificatiekaart voor de ronde. Dit zijn kaarten die voordelen met zich meebrengen: De personages kunnen sneller lopen of hebben krachtigere fakkels. Er zijn echter ook vervloekingen die het leven voor iedereen moeilijk maken: grotere hoofden zorgen voor meer headshotmogelijkheden en gloeiende sporen onthullen de positie van de personages in het donker.
Ik speel graag de scheetkaart. Hiermee laten alle spelers met willekeurige tussenpozen scheten in de duisternis, waardoor hun positie wordt onthuld - zelfs zonder de zaklamp te activeren. Als ik in een donkere kamer ben en uit het niets een scheet hoor, kan ik vaak niet anders dan hardop lachen.
De vuurkaart is ook fantastisch. Hiermee gaan spelers in vlammen op als ze te lang niet bewegen. Een nachtmerrie voor kampeerders. Of de krimpkaart, die de personages in dwergen verandert en ze stemmetjes geeft. Precies mijn soort humor.
Gelukkig bieden niet alle speltypen zo'n amusementswaarde.
weinig inhoud, weinig spelers
Naast de «wildcardmodus» kan ik ook «normale» solo- en team deathmatches spelen. Deze «serieuzere» speltypen zijn ook leuk, ook al mis ik de onvoorspelbare chaos van de wildcards.
De overige multiplayermodi zijn oké, meer niet. Ze worden bijna nooit gekozen in de openbare lobby's. In de modus «Headhunters» nemen vier premiejagers het op tegen twee duivels. De eersten moeten schedels vernietigen die verspreid liggen over het landhuis en de duivels moeten hen tegenhouden. Omdat de duivels in het donker kunnen zien, gaat de geniale eenvoud van het sinistere spelconcept verloren. De modus «Thief in the Night» lijkt voor veel spelers te ingewikkeld. Hier is het de bedoeling om buit te verzamelen en terug te brengen naar een kluis. In de praktijk dwalen de meeste would-be moordenaars door het landhuis en hebben ze geen idee wat ze moeten doen. De PvE-modus «Graveyard Shift» is het vermelden niet waard. Ik doorzoek het landhuis naar artefacten alleen of met een medespeler en vecht tegen bots. Een saaie en vermoeiende gameplay-loop die aanvoelt als werk.
Het is ook teleurstellend dat er maar één kaart is. De villa voelt in sommige spelvarianten te groot en leeg aan, vooral als niet alle zes spelersslots bezet zijn in een match. En dat gebeurt helaas vaak. Het is niet ongebruikelijk dat ik een paar minuten moet wachten op een match met willekeurige vreemden. Een blik op de Steam-statistieken verklaart het wachten: de all-time piek van het spel is een miezerige 211 spelers - Sony onthult niet hoe het er op de Playstation uitziet.
Daarom raad ik «Midnight Murder Club» vooral aan aan spelers die met hun vrienden willen rondsluipen in het duistere landhuis - want wie weet of er over een paar maanden nog wel actieve online spelers zijn. De titel kost tenslotte maar zo'n 10 frank of euro. Met de duurdere «Guestpass Edition» voor rond de 20 frank of euro kun je zelfs tot vijf andere spelers gratis uitnodigen voor het moordfeest in het landhuis.
«Midnight Murder Club» is verkrijgbaar voor PS5 en PC. Het spel is mij door Sony ter beschikking gesteld voor PS5 om te testen.
Conclusie
Een leuke shooter met een ingenieus spelconcept, een lage prijs en een mager bereik
"Midnight Murder Club" overtuigt met een eenvoudig maar ingenieus spelprincipe. Ik sluip door een griezelig herenhuis in volledige duisternis en probeer mijn medespelers te vermoorden. Het gebruik van mijn zaklamp - en mijn stem - moet zorgvuldig worden overwogen. Zoek ik de dekking van de duisternis op en strompel ik door de gangen of doe ik mijn zaklamp aan en loop ik het risico ontdekt en overhoop geschoten te worden?
De wildcardmodus is bijzonder geslaagd, met zijn waanzinnige gameplayaanpassingen. Helaas biedt het spel maar één kaart en weinig spannende speltypen. Ik kan deze kritiekpunten vergeven gezien de lage prijs van het spel. Het aantal actieve spelers ziet er allesbehalve rooskleurig uit. Ik raad "Midnight Murder Club" daarom alleen aan als je met vrienden wilt spelen.
Pro
- Ingenieus spelconcept in volledige duisternis
- Nabijheidschat en jokertekens zorgen voor een lach
- Tot vijf vrienden spelen gratis mee
Contra
- Weinig spannende inhoud
- Onzekere toekomst, weinig online spelers
Domagoj Belancic
Senior Editor
Domagoj.Belancic@digitecgalaxus.chMijn liefde voor videospelletjes ontstond op vijfjarige leeftijd met de originele Gameboy en is in de loop der jaren met sprongen gegroeid.
