"Octopath Traveler 0": een prequel met hoogte- en dieptepunten

Kevin Hofer

3/12/2025

Vertaling: machinaal vertaald

Foto's: Kevin Hofer

De prequel "Octopath Traveler 0" boeit met turn-based gevechten en scoort met de bekende HD 2D stijl. Ondanks een sterk begin blijkt het spel vervelend en het systeem om steden te bouwen is slechts gedeeltelijk overtuigend.

Als je van de HD 2D stijl houdt, kun je niet om de «Octopath Traveler» games heen. Ze hebben de mix van 2D pixel art en moderne 3D omgevingen met sfeervolle belichting en effecten populair gemaakt. Nu, «Octopath Traveler 0» is de prequel. Voor nieuwkomers zoals ik biedt het een ideale introductie - ook al schittert niet alles wat HD-2D is.

Het verhaal begint sterk, maar verliest tractie

«Octopath Traveler 0» vertelt de prequel van de eerste twee delen en is gebaseerd op de mobiele game «Octopath Traveler: Champions of the Continent». Het neemt delen van de spelwereld over en vertelt een verhaal over wraak en de goddelijke ringen in de wereld van Orsterra.

In tegenstelling tot zijn voorgangers beleef ik het verhaal vanuit het perspectief van een enkele held of heldin die ik zelf creëer. Ik kies het geslacht - ik kies voor een vrouwelijke held -, het uiterlijk en een baan. Met het variabele beroepensysteem kun je na het vrijspelen van bepaalde vaardigheden een ander van de acht beroepen leren. Dat is cool omdat ik mijn personage kan aanpassen. Maar mijn heldin blijft bleek tot het einde: ze spreekt geen woord in het hele spel. Het verhaal wordt verteld door andere personages.

Het verhaal zelf biedt weinig nieuws. Zoals zo vaak in JRPG's woont mijn tienerheldin in een klein dorpje, Wishvale, dat wordt verwoest door aanvallers. Haar ouders sterven en ze zweert wraak - of in ieder geval gerechtigheid om verder lijden te voorkomen. Het hoofdverhaal ontvouwt zich in aktes die bestaan uit op zichzelf staande episodes.

Allereerst moet ik de drie eigenaars van de Ringen van Macht, Rijkdom en Roem verslaan. Deze tegenstanders zijn afschuwelijk en verontrustend - geen mensen, maar wezens die elke menselijkheid ontberen. Hun verhalen zijn aangrijpend en uitstekend geschreven. Neem bijvoorbeeld de theaterdirecteur Auguste, die de moeder van de heldin vermoordt, maar daar geen «bevrediging» in vindt. Dus verzint hij een complot om mijn personage te vernederen.

Maar na de val van deze vijanden, na ongeveer 15 uur gameplay, is het hoofdverhaal nauwelijks een kwart. Alles wat daarna komt verbleekt daarbij. Ik ben niet langer verbaasd. De latere schurken, zoals de gekke koning, lijken ongeïnspireerd. Hij is ook een klootzak uit een prentenboek, maar het plot sleept zich voort en verliest spanning door de episodische structuur. Zelfs als ik de handelingen aan elkaar rijg, blijft het verhaal broos. Het feit dat het hoofdverhaal ruim 80 uur duurt, helpt niet - integendeel. Bovendien worden sommige gameplaymechanieken pas in een laat stadium ontgrendeld, wat de flow van het spel belemmert.

Stadsopbouw blijft oppervlakkig

Een centraal element is het systeem voor het bouwen van een stad: naast het hoofdverhaal herbouw ik mijn geboortedorp met overlevenden van het bloedbad. Net als het hoofdverhaal verloopt ook dit in verschillende aktes.

Eerst bouw ik eenvoudige huizen, later tavernes, akkers en winkels. Ik kan mijn dorp ook inrichten met wegen, bomen en dergelijke. Maar het systeem blijft beperkt. Gebouwen kunnen maar in een beperkt gebied worden geplaatst en pas in de tweede helft van het spel, na ongeveer 35 uur, gaat het systeem een beetje open. Dan kan ik speciale faciliteiten bouwen, zoals een monsterarena of een museum. In de eerste neem ik het op tegen monsters en kan ik voorwerpen verdienen. In het tweede kan ik luisteren naar muziekstukken die ik in de wereld vind. Maar ook dat voegt niet echt diepte toe.

Het menu maakt het er niet beter op. Om mijn dorp te bevolken, zoek ik in de spelwereld naar nieuwe inwoners. Sommigen sluiten zich meteen bij me aan, anderen hebben voorwaarden. Maar zelfs na het voltooien van quests moet ik ze handmatig aan een gebouw toewijzen in het gebouwenmenu - een onnodig omslachtig proces. De menunavigatie is ook vervelend op andere gebieden, zoals wanneer ik geen overzicht heb van mijn huidige uitrusting in de winkel.

De omslachtige menunavigatie gaat door. Naast het normaal aanspreken van bepaalde NPC's, kan ik ook een contextmenu oproepen. Hier kan ik informeren naar hun gemoedstoestand, ze vragen om te vechten, voorwerpen kopen of erom vragen. Ik kan ook bepaalde NPC's inhuren als ondersteunende personages in een gevecht. Ze helpen me dan met hun speciale vaardigheden.

Dit is allemaal goed en wel, maar niet altijd vanzelfsprekend. In een side quest is een NPC op zoek naar een bepaald voorwerp. Het is niet genoeg dat ik deze informatie heb en in een dialoog beloof om hem naar het betreffende voorwerp te leiden. Ik moet hem eerst inhuren om me te vergezellen zodat ik de queeste kan voltooien. Dat is lastig.

De gevechten zijn het hoogtepunt

Aan de andere kant schittert «Octopath Traveler 0» met zijn gevechtssysteem. De beurtgebaseerde gevechten zijn dynamisch en vertrouwen op het beproefde break-boost systeem: vijanden hebben schilden die ik doorbreek door hun zwakke punten aan te vallen. Een gebroken vijand is een ronde lang uitgeschakeld en mijn aanvallen worden sterker. Boostpunten verhogen de kracht van vaardigheden, het aantal aanvallen of de duur van effecten.

Ik val aan met wapens, magie, speciale aanvallen of voorwerpen. Je kunt kiezen uit acht standaardbanen, die mijn heldin allemaal kan leren. De ondersteunende personages hebben daarentegen vaste beroepen. Ik stel een uitgebalanceerde partij samen die ik aanpas aan de zwakke punten van de tegenstanders.

Nieuw is dat ik tot acht personages tegelijk kan gebruiken - vier op de voorste rij en vier op de achterste rij. Tijdens het gevecht kan ik ze omwisselen om andere vaardigheden te gebruiken of zwakke punten uit te buiten. Als mijn tegenstander bijvoorbeeld zwak is tegen waaieraanvallen en ik een danseres op de achterste rij heb, krijgt zij haar beurt. Of ik laat expres een personage met een sterke speciale aanval op de achterste rij staan zodat hun boostpunten vol raken en breng ze dan naar voren voor een verwoestende aanval als de tegenstander gebroken is.

Het hoogtepunt zijn de eindbazen. In tegenstelling tot mijn gekrompen personages zijn ze meestal enorm en zien ze er angstaanjagend uit. Zo'n gevecht kan gemakkelijk tien minuten of langer duren. En hoewel het aanbevolen level altijd wordt gegeven voordat je aan een missie begint, moet ik af en toe grinden om als overwinnaar uit de confrontaties te komen.

Het systeem nodigt uit tot experimenteren en blijft ook na vele uren spannend. Het enige minpuntje voor de fans die de serie al langer kennen, is dat het nauwelijks vernieuwingen biedt ten opzichte van zijn voorgangers en aanvoelt als een uitbreiding van het vertrouwde.

Presentatie: sterk, maar niet foutloos

De presentatie is indrukwekkend, vooral de soundtrack. De muziek past perfect bij de respectievelijke locaties. Ik vind vooral het thema van het stadje Sunshade erg goed - ik blijf er maar naar teruggaan om naar het liedje te luisteren.

De HD 2D beelden maken ook indruk met hun gevarieerde landschappen: besneeuwde bergdorpjes, sombere canalisaties, levendige woestijnsteden. Maar niet alles is perfect. Sommige omgevingstexturen zien er modderig uit en de karaktersprites halen niet het niveau van de voorgangers of de «Dragon Quest» HD 2D remakes. Komt dit door het sjabloon van de mobiele game?

Ik kan maar niet wennen aan de Engelse voice acting. Sommige personages, zoals de schurk Auguste of het vriendje van de heldin Phenn, klinken goed. Veel anderen spreken echter als robots. Weer anderen, zoals prinses Elrica, werken op mijn zenuwen. Zo erg zelfs dat ik vaak doorklik zodra ik de tekstballon heb gelezen en de nasynchronisatie-acteurs niet laat uitspreken.

«Octopath Traveler 0» verschijnt op 4 december 2025 voor PS5, Switch 1/2, Xbox Series X/S en PC. Square Enix heeft mij de pc-versie ter beschikking gesteld voor testdoeleinden.

Kevin Hofer

Senior Editor

kevin.hofer@digitecgalaxus.ch

Technologie en maatschappij fascineren me. Beide combineren en vanuit verschillende perspectieven observeren is mijn passie.

---

Review

Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren