Review
Getest van "Senua's Saga: Hellblade II": zenuwslopend, bombastisch en gewoon ongeëvenaard
van Philipp Rüegg
Pixelshire: Als het virtuele leven een test van geduld wordt
21/5/2025
Vertaling: machinaal vertaald
Foto's: Michelle Brändle
De levenssimulatie "Pixelshire" lokt met aaibare pixelkunst en het vooruitzicht van een ontspannen plattelandsleven. Maar schijn bedriegt al snel. Wat een gezellig spel lijkt, verandert in een frustrerende tragedie.
Mijn avontuur begint met een dramatische knal: ik lijd schipbreuk en strand in het havenstadje Pixelshire na een brand op zee. De vriendelijke kapitein Farrell geeft me onderdak, maar er is geen diepgaand verhaal. In plaats daarvan word ik meteen in het diepe gegooid - of beter gezegd, opgejaagd over de stoffige paden tussen de dorpelingen.
Een eindeloze dans van omslachtige boodschappen
De eerste opdracht brengt me meteen naar burgemeester Eva met een kompas van kapitein Farrell. Zij stuurt me op haar beurt naar tuinman Margarita om haar te helpen een tomatensoep voor de kapitein te maken. Dit is waar de onhandige besturing en de karige introductie van het spel duidelijk worden. Op dit punt wil ik graag vermelden: «Pixelshire» is een spel met volledige release, het zou niet de ziektes van een early access titel moeten hebben.
Het feit dat Margarita de soep al op heeft voordat de tomaten gegroeid zijn, komt goed van pas. Er is een ware orgie van klikken door een menu voor nodig om de voltooide soep aan kapitein Farrell te presenteren. De onnodige complexiteit en verwarrende presentatie van het gegevensblad maakt van deze eenvoudige taak een vervelende puzzel.
Wanneer precisie een doodlopende weg wordt
Visuele verwarring en een gebrek aan logica
Het kompas dat Margarita me heeft gegeven, heeft ze me gegeven.
Het kompas dat ik aan het begin van de reis van de kapitein heb gekregen, blijkt ook weinig te helpen bij het vinden van mensen in hun huizen. In plaats van een richting verschijnt er alleen een huispictogram en moet ik de exacte positie raden. Gelukkig leer ik na verloop van tijd waar de huizen staan.
Hinderlijke controle en een triest huis
Bij het bouwen van je eerste huis onthult het spel nog meer zwakke punten. Voor de smeltoven heb je brandstof nodig, die je na het selecteren weer expliciet moet activeren. Bovendien kost het smelten van steenerts en dergelijke in de oven tijd. Soms wel drie minuten. In die tijd kan ik tenminste iets anders doen en de onderdelen later verzamelen. Maar slechts één soort erts tegelijk.
Vissen, vaak een ontspannende minigame in andere levenssimulaties, presenteert zich in «Pixelshire» als een verwarrend spel waarbij ik in het begin de instructies niet begrijp omdat de knoppen dezelfde kleur hebben. Daarna vind ik het spel best leuk, ook al heeft het niets met vissen te maken.
Het omhakken van de bomen lukt niet altijd vanuit elke hoek en zorgt ervoor dat mijn stamina-balk wegsmelt. Deze uithoudingsvermogenbalk vult zich maar minimaal na het eten, waardoor ik meerdere keren gedwongen werd om te gaan slapen. Het proces om hout te krijgen duurt echter tergend lang en ik heb er gewoon geen plezier in.
Een skill tree als een boek met zeven zegels
Ik kan verschillende metalen delven in een nabijgelegen goudmijn. Hier kom ik voor het eerst in aanraking met mijn skill tree. De toegang tot een lager gelegen locatie wordt geblokkeerd door ijzererts. Om dit te delven heb ik bepaalde vaardigheidspunten nodig. Het blijkt dat ik beter gereedschap nodig heb en daarvoor moet ik de ervaringspunten activeren die ik daarvoor in de skill tree heb opgedaan. Ik krijg het gereedschap meteen van de mijnwerker ter plaatse.
De skill tree zelf presenteert zich als een verwarrend menu. De logica achter de questbeloningen en vaardigheidsontwikkeling blijft grotendeels in het duister. Wat ik moet doen om mijn vaardigheden te verbeteren, wordt me niet uitgelegd. Alleen wat er veranderd is zodra ik beter word: Soms heb ik nu betere handschoenen om te vissen, soms een betere handgreep om erts te delven.
De vaardigheidsniveaus worden in getallen weergegeven, wat voor mij suggereert dat bijvoorbeeld een bepaald aantal gevangen vissen nodig is voor een verbetering van de visvaardigheid - maar er is geen duidelijke feedback. Verder kan ik de houtvaardigheid met het getal 20 niet ontgrendelen, zelfs niet nadat ik 20 bomen heb omgehakt. Verder lijk ik tenminste vooruitgang te boeken en kan ik verworven vaardigheden ontgrendelen met een druk op de knop.
Een verhaal zonder spanningsboog
Tot overmaat van ramp word ik gebombardeerd door inconsistent gemixte achtergrondmuziek. Willekeurige trackwisselingen en een deur blijft ergens dichtslaan, hoe ver ik ook van een huis verwijderd ben.
Na een paar keer heen en weer rennen tussen Eva en Jack, mag ik ook een huis bouwen voor de dakloze man. Maar eerst heb ik een architectentafel nodig, die gemaakt is van heel veel ijzererts. Het schijnt een veelgebruikt materiaal te zijn. Maar goed dat ik het in de goudmijn nauwelijks kan vinden tussen het koper en steen - en daarbij volledig verdwaal.
Gefrustreerd geef ik het op en vlucht naar de veel zorgelozere wereld van «Animal Crossing», waar vissen, bomen vellen en interactie met de bewoners een ware traktatie is en het huis ook echt op een huis lijkt.
«Pixelshire» is beschikbaar voor PC. Versies voor PS5 en Nintendo Switch volgen nog. De pc-versie kreeg ik van Merge Games.
Conclusie
Er zijn alleen betere alternatieven
"Pixelshire" had de potentie om een charmante levenssimulatie te zijn. Maar de onhandige besturing, onlogische spelmechanica en verwarrende presentatie zijn irritant. Daarbij komt nog het onbestaande en compleet onlogische verhaal. Dit maakt het virtuele leven in "Pixelshire" een echte test voor je geduld. Ik faalde in ieder geval en gaf het al na een paar uur op.
Iedereen die op zoek is naar ontspanning en een intuïtieve spelervaring kan deze korrelige teleurstelling beter links laten liggen. Alternatieven zoals "Animal Crossing" of "Stardew Valley" zijn veel beter qua realisatie. Onze collega Cassie heeft een uitgebreide lijst met andere gezellige spellen samengesteld.
Pro
- prachtige pixel art stijl
Contra
- omslachtige controle
- onlogisch en saai verhaal
- verwarrende menu's
Omslagfoto: Michelle Brändle
In mijn wereld achtervolgt Super Mario Stormtroopers met een eenhoorn en mixt Harley Quinn cocktails voor Eddie en Peter in de strandbar. Overal waar ik mijn creativiteit kan uitleven, tintelen mijn vingers. Of misschien komt het omdat er niets anders door mijn aderen stroomt dan chocolade, glitter en koffie.
Review
Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.
Alles tonen
