Producttest
Sonos Move 2 - zwaar, maar indrukwekkend
van Florian Bodoky
Sonos Ray in de test: De gateway drug werkt
31/5/2022
Vertaling: machinaal vertaald
Voor wie is de Sonos Ray bedoeld? Dat vraag ik me af. Hij kan immers niets wat de andere Sonos soundbars niet kunnen. Maar het is veel goedkoper. En het is helemaal niet slecht.
Dus de Ray is voor de kleine woonkamer? Of voor de slaapkamer? Voor op kantoor?
Zoveel kan ik bij voorbaat al zeggen: De Sonos Ray is goed. Tel daarbij op dat het nog steeds een van de beste multiroom systemen op de markt is
.
Wat zit er in de doos?
Ik zal zo meteen beschrijven hoe de Ray klinkt. Maar eerst moet je weten wat er in de Ray staat. Dat is belangrijke context. Het zijn immers de meestal elliptische drivers die de lucht laten trillen en zo het geluid van de box naar je oor transporteren. Hoe ga je anders mijn bloemrijke beschrijvingen goed classificeren, vooral voor zoiets subjectiefs als geluid?
De Ray is dus compact en heeft weinig ruimte voor bestuurders. In kale getallen betekent dat:
- Hoogte: 71 mm
- Breedte: 559 mm
- Diepte: 95 mm
- Gewicht: 1,95 kg
Dit zijn bijna identieke afmetingen aan de ruwweg 40 procent duurdere Sonos Beam, die ik in mijn recensie als een "hoogwaardige soundbar voor de kleine (stads)flat, voor de slaapkamer of voor de hobbykamer". Dit komt ook tot uitdrukking in wat er onder de motorkap van de Ray te vinden is:
Op de verbindingen: In tegenstelling tot de Arc en Beam heeft de Ray geen HDMI ingang, alleen een optische Toslink ingang. Deze heeft voldoende bandbreedte om surround geluid zoals Dolby Digital 5.1 of DTS Digital Surround zonder problemen van de TV of PC naar de soundbar te sturen. De bandbreedte is echter te klein voor High-Res audioformaten als Dolby Atmos of DTS:X. Als je Dolby Atmos afspeelt, hoor je in plaats daarvan gewoon Dolby Digital 5.1.
Geen drama, naar mijn mening. Als je thuis in je woonkamer het verschil tussen Atmos en 5.1 surround daadwerkelijk kunt horen, kun je ook horen wanneer de bedmijt in de flat naast je de snuffels heeft. Proberen een soundbar te verkopen aan zulke audiofielen zou hoe dan ook een belediging zijn voor hun oren. Daarom, als je flirt met de Ray, is het ontbreken van Atmos een afweging waar je mee kunt leven.
Film kijken met de Ray is: oké
Eerst probeer ik de Ray in mijn woonkamer. Het is vrij groot; ongeveer 35 vierkante meter. Om te horen hoe de Ray klinkt, bekeek ik een scène uit Ford vs Ferrari. Die waarin coureur Miles zijn raceauto tot het uiterste drijft - en verder - op de testbaan van Ford.
Ik moet de test na 30 seconden stoppen.
Om mijn grote woonkamer goed te vullen met geluid, moet ik de Ray zo hard zetten dat het hele geluidslandschap ontaardt in een ondraaglijke kakofonie van geluid. Dit is geen faillietverklaring van Sonos. Het is gewoon een bevestiging dat de Ray niet thuishoort in te grote kamers. Dus een nieuwe test. Deze keer in een slaapkamer die ongeveer half zo groot is.
Getestet mit UHD-Blu-Ray, englische Dolby-Atmos-Tonspur. Sämtliche «Ford vs. Ferrari»-Clips kann man leider nur direkt auf Youtube schauen. Sorry für die Unannehmlichkeit.
Dit klinkt beter. Veel beter zelfs. Het verschil met mijn eigen Sonos Beam, dat er meestal wel is, is voor mij nauwelijks hoorbaar. Alleen als ik heen en weer schakel tussen de twee luidsprekers voel ik bij de Ray iets minder "gerommel" dan bij de Beam. Geen wonder: de Beam heeft meer drivers die zorgen voor de midden- en lagere frequenties - waar de bas zit. Het optreden van de Ray is nog steeds het beluisteren waard.
"Oké," denk ik bij mezelf, "niet slecht."
Maar: juist deze compromissen rechtvaardigen het prijsverschil. Het zou oneerlijk van me zijn om een audiowonder te verwachten. En het zou slecht zijn voor Sonos als ik het prijsverschil van 700 franc tussen het instapmodel en het vlaggenschip niet zou horen.
Muziek luisteren met de Ray is: Oh, echt goed!
Spoiler: De Ray overtroeft de Sonos One.
Ik begin met Bob Marley. De legende. Niemand heeft reggae naar een wereldwijd publiek gebracht als hij. Ook omdat zijn platenmaatschappij altijd aandrong op hifi-geluidskwaliteit om het traditioneel nogal ruige genre toegankelijker te maken voor de massa. "Turn Your Lights Down Low" is daar een perfect voorbeeld van. Luister:
Luister voor de heerlijk ruimtelijke opname. Elk instrument op het geluidsbeeld heeft zijn plaats. Zijn ruimte. De trommels. De akoestische gitaar op de achtergrond. De bas. De sleutels. De stem van Marley... De Ray beschrijft dit alles zonder problemen, op het gebruikelijke hoge Sonos-niveau. Slechte luidsprekers kunnen dat niet. Voor mij is dat een teken van de kwaliteit van Sonos.
Aan het eind de volle mep: "B.Y.O.B." van System of A Down. Het lied is bijzonder geschikt om te testen omdat het talrijke passages heeft waarin het van "zeer luid" naar "zeer stil" wisselt. Een uitdaging voor de meeste sprekers. Maar de Ray gaat er goed mee om.
Eerst: de elektrische gitaar. Alleen. Het heeft bijna een opzettelijke kwaliteit. Dan: "Jij!" De hele band trapt erin. The Ray laat medezanger Daron Malakian uit volle borst zijn ongenoegen over de wereld uitspreken. Dan voegt leadzanger Serj Tankian zich erbij. De trommels beuken erin. De bas ook. Het dressoir trilt. Ik headbang.
En plotseling, op minuut 0:52: Stilte. Serj en de rest van de band zingen over de onwetendheid van de maatschappij. De geluiden worden stiller. Ray doet een stap terug en bewijst daarmee een goed evenwicht. Heel goed.
Conclusie: als je Sonos wilt "proberen"
Enzovoort, enzovoort.
Zoals ik al zei, de goedkope soundbar als instapmiddel. Slimme marketing.
Luca Fontana
Senior Editor
Luca.Fontana@digitecgalaxus.chIk schrijf over technologie alsof het cinema is – en over films alsof ze echt zijn. Tussen bits en blockbusters zoek ik naar de verhalen die gevoelens oproepen, niet alleen klikken. En ja – soms luister ik naar filmmuziek harder dan goed voor me is.
