Achtergrond
"Pokémon Legends Z-A preview uit Parijs: het beste Pokémon-spel sinds lange tijd?
van Domagoj Belancic
Dit waren onze engste momenten in videogames
31/10/2025
Vertaling: machinaal vertaald
Fijne Halloween allemaal! In het kader van de griezeligste dag van het jaar delen we de momenten uit videogames die ons echt hebben geraakt.
Videogames en jumpscares zijn net zo nauw met elkaar verbonden als zombies en hun onverzadigbare honger naar hersenen. Het is heel gemakkelijk om iemand bang te maken die ergens heel gefocust op is.
Daarom werken de spellen «Five Nights At Freddy's» zo goed: de jumpscares in combinatie met de uitdagende moeilijkheidsgraad zorgen voor een enorme kick.
Maar we gaan nog een stapje verder en delen de spelervaringen met je die verder gingen dan dat en zo diep in onze botten drongen dat we er tot op de dag van vandaag met afschuw aan terugdenken.
Dit zijn de engste gamemomenten van de redactie
Cassie: «Dead Space» - schijndood zombies
De 17 jaar oude «Dead Space» wordt door sommige mensen nog steeds beschouwd als de engste videogame ooit. De belangrijkste reden hiervoor is de angstaanjagende sfeer in het verlaten en door zombies geteisterde ruimteschip USG Ishimura. Aan de andere kant leerde het spel me iets heel anders te vrezen: rondslingerende, schijnbaar dode vijanden.
Dankzij mijn voorliefde voor aliens en ruimtehorror pakte ik «Dead Space» een paar jaar voordat ik volwassen werd. Dat kan een rol hebben gespeeld in mijn schrikbeeld.
In «Dead Space» kan ik alleen opslaan bij speciale stations. Al vroeg in het spel liggen er necromorfe lijken voor zo'n station. Als ik voor de eerste keer wil opslaan, verhindert een van deze zombie-aliens dat door op me af te springen en te brullen. Als beginneling in horror had ik dit totaal niet verwacht en schrok ik zo erg dat ik het toetsenbord van tafel gooide in plaats van op te slaan.
Sindsdien heb ik voor de zekerheid alle schijnbaar dode vijanden in een aantal videogames neergeslagen.
Domagoj: «Eternal Darkness» - de bloederige badkuip
«Eternal Darkness» is een onderschat horrorjuweeltje. In deze speelbare nachtmerrie neem ik de controle over in totaal twaalf personages en vecht ik tegen een eeuwenoud monster dat de mensheid tot slaaf wil maken. Het verhaal omspant twee millennia en neemt me mee naar verschillende historische omgevingen.
Er zijn tientallen griezelige momenten en nare jumpscares die ik hier als voorbeeld zou kunnen noemen. Een van de redenen hiervoor is de ingenieuze «Sanity Meter». Hoe banger mijn personage wordt, hoe meer ze hallucineert. Deze waanideeën doorbreken vaak de vierde wand. Mijn tv gaat uit en weer aan. Insecten kruipen rond op het scherm. Het spel loopt vast. Mijn Gamecube verwijdert alle saves.
Het meest heb ik me echter gestoord aan een specifieke jump scare relatief vroeg in het spel.
Ik onderzoek een «Resident Evil»-achtig landhuis. Ik ga met objecten om om puzzels op te lossen of voorwerpen te vinden. In een rustige scène ga ik een badkamer binnen. Ik kijk rond, klik hier, klik daar. Tot zover gaat het goed.
Dan zie ik een badkuip - ik ga erheen in de hoop er misschien een zeldzaam voorwerp in te vinden. Ik druk op de interactieknop.
Cut, verandering van perspectief. De vaste camera springt naar een close-up van de badkuip. Het is niet langer leeg, maar gevuld met bloed. In dit bloed ligt het lijk van mijn personage. Er klinkt een luide gil. Cut terug naar de vaste camera.
Ik kan niet genoeg benadrukken hoe getraumatiseerd ik was door dat moment. Omdat de jump scare relatief vroeg gebeurde, veranderde het mijn hele houding ten opzichte van het spel. Naarmate het spel vordert, verwacht ik voortdurend andere soortgelijke scènes mee te maken. De bloederige badkuip heeft voor altijd zijn plaats verdiend tussen de smerigste jumpscares aller tijden.
Kevin: «Resident Evil» - de verdomde honden
Ik onderzoek de oostelijke vleugel van het gebouw en ren door een L-vormige gang. Uit het niets springt er een verontrustend uitziende hond door het raam achter me en valt me aan. In paniek vlucht ik weg, alleen voor een andere hond uit de hel om door een ander raam naar binnen te springen. Vanaf dat moment zit ik het hele spel op hete kolen. Ik verwacht een grotesk wezen achter elk raam, elke hoek.
Debbie: «Alien: Isolation» - Ik hou niet van treinen
Wat ik niet had verwacht in dit spel was een trein die door het door aliens geteisterde ruimtestation raasde. Ik klim op een ladder en gluur over de rand. Er klinkt een gierende gil, er vliegen vonken en de trein knalt zonder waarschuwing dwars door mijn gezicht. Ik ben dood - geheel onverwacht en zonder enige invloed van buitenaf.
Philipp: «F.E.A.R.» - Alma en de Trappen
Nooit klopte mijn hartslag sneller dan toen Alma plotseling verscheen. Hoewel ik al behoorlijk afgestompt was als het op jumpscares aankwam, was ik niet voorbereid op deze. Het bestaat eigenlijk uit twee delen. Vlak ervoor kruip ik door een smalle ventilatieschacht. Op een plek waar je je al blootgesteld en weerloos voelt, kruipt Alma plotseling op handen en voeten naar me toe.
Coverafbeeldingen: Capcom, EA, Nintendo, Sega, Warner Bros.
Cassie Mammone
Freelance Editor
cassie.mammone.freelance@gmail.comIk schreef mijn eerste tekst over videogames toen ik acht jaar oud was. Sindsdien ben ik niet meer kunnen stoppen. De tijd daartussenin besteed ik aan mijn liefde voor 2D Husbandos, monsters, mijn riot cats en sport.
Achtergrond
Interessante feiten uit de wereld van producten, een kijkje achter de schermen van fabrikanten en portretten van interessante mensen.
Alles tonen
