Achtergrond
"Ik zal het op een dag repareren" (zeker weten)
van Michael Restin
Mijn reis naar het noorden - en uiteindelijk ook de lichtjes
6/10/2023
Vertaling: machinaal vertaald
Het verlangen om de Aurora borealis te zien en te fotograferen is iets wat ik al heel lang heb. En het altijd heb uitgesteld. Nu heb ik het eindelijk in de praktijk gebracht.
De oever van Kivijärvi, een Fins meer vlakbij de grens met Noorwegen, bestaat uit niets anders dan grote afgeronde stenen. Ze vormen een mooie voorgrond in foto's, maar je kunt er niet goed op staan. Dat geldt zowel voor mij als voor mijn statief. Ik glijd uit en bots er prompt tegenaan. Met een lelijke plons valt mijn Sony A7 III in het zwarte water.
Natuurlijk is het vervelend, vooral omdat een camera nooit alleen ten onder gaat, maar in principe met een lens. Maar mijn langgekoesterde droom om het noorderlicht te zien en te fotograferen kwam die avond eindelijk uit, dus mijn ongenoegen is binnen de perken. Maar terwijl ik de Sony op het statief uit het meer haal en hij druipt als spaghetti in een zeef, herinner ik me dat de SD-kaart ook in het water lag. Mijn foto's!
Mijn gids Peter, die zijn spullen een paar meter verder naar achteren heeft gezet, stelt me gerust: de gegevens zijn veilig, SD-kaarten zijn waterdicht. Opgelucht pak ik mijn materiaal in en ga terug naar de auto, waar Susanne, de andere deelnemer aan onze expeditie, net zo enthousiast foto's aan het maken is. Ze had geen zin om 's nachts op de stenen aan de kust rond te huppelen - een verstandige inschatting.
En knal, je bent 49
Al jaren wil ik het noorderlicht zien. Maar zo gaat dat met zulke wensen: Je stelt ze uit en denkt regelmatig: Dat wil ik echt meemaken, en bang, je bent 49 en hebt het nog steeds niet gedaan. Daarom heb ik afgelopen winter uiteindelijk contact opgenomen met een reisbureau.
Het aanbod overtuigde me.
De aanbieding overtuigde me niet. Ik zou naar Tromsø zijn gevlogen en daar "individuele excursies" hebben kunnen doen, "bijvoorbeeld een hondensledetocht". Het tweede deel van de reis zou me naar een resort in een fjord hebben gebracht, zonder andere activiteiten. Ik realiseerde me dat ik iemand nodig had die het klappen van de zweep kende.
Ik vond hem even later hier op Digitec Galaxus. In een review over de Sony 14mm lens las ik dat deze geweldig was voor het fotograferen van het Noorderlicht. Ik vroeg de auteur waar hij dit had gedaan. Hij antwoordde met een link naar zijn Noordlichtfotoreizen. Zo heb ik Peter Schurte leren kennen.
Ja, dat doe ik, zei Peter
Dus mijn wens zou waarschijnlijk niet zo snel uitkomen. Toch stemde ik meteen in. Ik vond Peter leuk, en als het niet zou lukken met het Noorderlicht, zou het nog steeds een geweldige reis zijn.
Weet je wat geweldig zou zijn?
Weet je wat gaaf zou zijn? Een paar autoloze zondagen per jaar en een paar lichtvrije nachten. En, in het algemeen, het besef bij bedrijven dat tussen 23.00 en 07.00 uur niemand geeft om hun etalages en logo's.
De hele tijd nieuwe dikke wolken
Op 5 september begon het. Mijn koffer zat vol winterkleren, wat nogal absurd was gezien de beangstigend hoge temperaturen hier. Na vier uur stapten we uit de trein in Tromsø. Het was winderig en bitter koud en het regende. En zo zou het voorlopig blijven.
Als je naar Noorwegen reist om het Noorderlicht te zien en je kunt het niet zien omdat er vanaf de kust steeds nieuwe dikke wolken binnensluipen die alles nat maken, dan is dat een echte karaktertest. Je moet daar zo koel blijven als de wind. Je moet tegen jezelf blijven zeggen: ja, noorderlicht zou mooi zijn, maar dat is de rest ook, bovendien ben je hier pas drie dagen, er zijn er nog acht te gaan.
Op de vierde avond, hoewel de apps geen ruimte voor hoop lieten, maar Peter ons eraan herinnerde dat het weer buiten was, vingen we een klein wolkeloos stukje met een beetje noorderlicht erin. De vreugde was enorm. En kort. De wolken sloten zich na een paar minuten weer in. Maar hé! We hebben het gezien! We zagen het noorderlicht!
Je camera ziet meer dan jij
Een korte uitweiding over de uitdrukking "het noorderlicht zien": Hoewel het menselijk oog duidelijk superieur is aan een camerasensor als het gaat om het onderscheiden van licht en donker, geldt het tegenovergestelde als het gaat om het herkennen van kleuren in het donker. Ik begrijp nog steeds de betekenis niet van het gezegde "alle katten zijn 's nachts grijs", maar in fotografische termen is het helemaal waar.
Alles is tenslotte perfect
Op de achtste avond zagen we eindelijk iets langer het noorderlicht. De wolken waren opgetrokken, maar nog steeds hardnekkig. De foto's waren geweldig, maar kwamen niet in de buurt van de foto's in Peters reiscatalogus. Mijn geduld was inmiddels behoorlijk opgerekt, wat me ironisch genoeg zichtbaar ontspande. Ik had het noorderlicht gezien en gefotografeerd - niet op de manier die ik wilde, maar wanneer in het leven komt iets precies uit zoals je wilt?
.
Maar het was het waard.
Maar het was het waard. En als ik mijn verzekeringsadviseur thuis vraag of mijn inboedelverzekering ook verdronken camera's dekt, zegt hij: "Ja, dit geval is ook verzekerd."
Phew!
weinig auto's, veel natuur, killer flexing
Ik kan Noorwegen (en Peter als gids, natuurlijk) van harte aanbevelen. Het is er prachtig en heerlijk verlaten. Je ziet heel weinig auto's en enorm veel natuur. En misschien zelfs het noorderlicht. Al moet je dan wel even naar Finland. Maar na afloop heb je foto's waarmee je - hoe zeg je dat tegenwoordig - in elke ronde je spierballen kunt laten zien.
Titelfoto: Thomas Meyer
Thomas Meyer
freier Autor
tacheles@thomasmeyer.chDe in 1974 in Zürich geboren schrijver Thomas Meyer werkte als reclameditor tot de publicatie van zijn eerste roman 'Non tutte le sciagure vengono dal cielo' in 2012 (in 2015 in het Italiaans vertaald). Hij is vader van een zoon en heeft daarom altijd een goed excuus om Lego te kopen. Lees meer: www.thomasmeyer.ch.
Achtergrond
Interessante feiten uit de wereld van producten, een kijkje achter de schermen van fabrikanten en portretten van interessante mensen.
Alles tonen
