Achtergrond

Tent, hond, kinderen: ons chaotisch mooie kampeerdebuut

27/8/2025

Vertaling: machinaal vertaald

Een opblaasbare tent, twee kinderen, een hond - en wij ouders: voor het eerst samen kamperen op het Murtenmeer. Wat zou er mis kunnen gaan?

De twee mensen die niet twijfelen of kamperen een goed idee is, zijn de kinderen. Op de dag van vertrek zitten ze al voor de eerste tas in de auto. «Willen jullie er niet weer uit?», vraag ik. «Nee!», roepen ze in koor terug.

Mijn partner en ik lopen gestrest rond. «Dit past toch niet!» - «We kunnen het nog tussen de stoelen proppen.» - «Wat laten we hier achter?» Zelfs met de dakkoffer is de stationcar te klein - of we hebben te veel ingepakt voor die paar dagen, verdomme! De voorzorgsemmer voor braaksel, het kinderkrukje en de tweede zandzak worden weer uitgepakt, wat later zal leiden tot een ruzie tussen broers en zussen. De deuren kunnen nu dicht. Past.

... en weg zijn we met de kinderen en de hond.

Onze campingervaren buurman leunt tegen het autoraam om afscheid te nemen: «Doe rustig aan, ook als er iets niet gaat zoals gepland!»

Dan rijden we weg, ons dorp uit en alle spanning valt van me af. De kinderen kletsen, wij ouders grijnzen weer, de hond ligt opgekruld in de kofferbak op zijn orthopedische mat. Zo begint onze kampeertrip.

Het navigatiesysteem vertelt ons dat het nog anderhalf uur is naar onze bestemming Salavaux. Er zijn geen files als we op een willekeurige dinsdag kort voor de middag vertrekken. Niet omdat we het zo gepland hadden, maar omdat we niet eerder konden vertrekken (buikgriep, inpakmarathon, constante regen). Koeien steken de brug over de snelweg over, we rijden langs asfalteermachines, de kinderen zijn dolblij. En dan, na 15 minuten, de onvermijdelijke vraag vanaf de achterbank: «Wanneer zijn we er?», op de voet gevolgd door: «Kunnen we iets kijken?». «Je zei dat we later konden en nu is het later!» Na 30 minuten geef ik me gewonnen voor een aflevering van Peppa Wutz.

We rijden Bern-Bethlehem al voorbij. Nog maar 32 minuten tot de finish. De borden worden deels Frans: Neuchâtel, Lausanne, Genève. Een vakantiegevoel komt opzetten. En dan staat er: «Lac de Morat! Bienvenue / Welkom! Murten / Morat!» Lachend en blij steken we de onzichtbare lijn van de Röstigraben over naar het kanton Vaud.

Oh la la, la Suisse Romande!

«Oh wat zien de huizen er hier mooi uit», zeggen we. «Kijk, de daken zijn hier anders gebouwd!» Oh, wat is West-Zwitserland toch mooi. «Misschien moeten we hierheen verhuizen», zeg ik en mijn man moppert. Dat zeg ik elke keer als we door Ticino rijden.

Bij de receptie krijgen we een plattegrond van de camping met een plaatsnummer. «Laten we alsjeblieft meteen omdraaien», fluister ik terwijl we onze kampeerplaats op de camping vinden. Overal om ons heen kijken mensen voor tenten ons aan. «Voor mij is het te krap.» Maar de kinderen springen al enthousiast rond op onze vierkante kampeerplaats, die voor het grootste deel uit bruine modder bestaat. Waar de vorige tent waarschijnlijk heeft gestaan. Rondom groeien groene grassprietjes en een paar bloemen.

Dus daar gaan we, we laden de tent uit, binden de hond vast aan de boom op het reisdekentje. De kinderen zijn euforisch: «We hebben de grootste tent ooit!», roepen ze en: «Anderen hebben ook een coole tent. Maar wij hebben de coolste tent!»

Vanaf de camping schuin aan de overkant roept een man naar zijn vrouw: «Heb je echt maar één kinderboek ingepakt? Eentje maar? Dat geloof ik niet!» Op een camping besef je dat andere mensen ook problemen hebben. De tentmuren zijn dun en de buren zijn dichtbij.

Ik stel de timer in - benieuwd hoe snel we onze opblaasbare tent genaamd «Air Seconds» zullen opzetten! Anderhalf uur later zet ik geërgerd de timer uit. Niets te maken met seconden. Maar op de een of andere manier komt er altijd wel iets tussen, iemand moet naar het toilet, de slippers zitten niet in de bagage en ga zo maar door.

Het is bijna klaar, er ontbreekt alleen nog wat lucht in de tent.

«Kom, we laten het zo», ik zucht en we lopen naar het strand van het meer. De hond trekt, omdat het overal zo lekker ruikt naar andere honden, en de kinderen beginnen meteen zandkastelen te bouwen, zoals het hoort. Tevreden ga ik op het strandlaken zitten en kijk uit over het meer. Ik zet mijn voeten in het zand, vlak naast de poten van mijn hond. 20 graden is niet bepaald zomers, maar precies goed voor de hond. De zesjarige rent ook vrolijk het koude water in - en rent kort daarna snel terug naar de tent, tandenknarsend.

En ergens zingt Howard Carpendale «Your tracks in the sand».

Op onze eerste nacht op de camping lig ik wakker ondanks Oropax. «Eens kamperen, nooit meer kamperen!», denk ik. Als ik eindelijk in slaap val bij zonsopgang, moet er een kind naar de wc - «dringend!». Bij het zien van mijn vermoeide man neem ik het grootmoedig over. We zijn bijna de enigen die op de camping rondlopen. De dageraad is op de een of andere manier magisch, de toiletten zijn leeg en iets beter schoongemaakt dan gisteravond. Terwijl mijn zoon zich terugtrekt in zijn tent, neem ik de opgewonden hond mee voor een ochtendwandeling. Tot aan het strand, waar de zon net opkomt boven het nog lichtblauwe Murtenmeer, overvalt me een gevoel van nabijheid tot de natuur.

Ik heb de zonsopgang niet gefotografeerd, maar wel het begin van een regenboog.

Aan de opklapbare ontbijttafel deelt de zesjarige een complimentenrondje uit. «Ik kan geen leukere broer vinden dan jij!» en «Jullie zijn de beste ouders ter wereld, ik zou niemand anders willen!» Waarop de driejarige tussenbeide komt: «Ik wel! Ik ga op zoek naar andere ouders.» We moeten allemaal hardop lachen, de laatste restjes vermoeidheid vallen weg. We hebben een leuke tijd samen.

Regen of niet regenen - dat is hier de vraag

Om 14.00 uur krijgen we het druk: we bergen snel alles op, donkere wolken pakken zich samen aan de hemel en de weerapp waarschuwt voor zware regenval. De kinderen spelen met de buren en lachen hardop om Peppa Wutz grappen. We wachten op de regen - maar die komt niet. Verward realiseren we ons dat de app ook geen regen meer laat zien. Later miezert het maar kort. Als je kampeert, ervaar je meteen hoe het weer komt en gaat. Zoals zoveel dingen in het leven. Het is allemaal half zo wild.

«Weet je wat ik briljant vind?» vraag ik later aan mijn man. De kinderen luisteren naar een hoorspel in de tent, de hond ligt naast hen te slapen. Wij volwassenen zitten in onze turquoise vouwstoelen met het label «Relax» en drinken alcoholvrije cider uit de campingwinkel. «Ze hebben hier alles.» Ik maak een ronddraaiende beweging met mijn wijsvinger. «Je kunt overal naartoe lopen en hoeft niet eens de moeite te nemen om je goed aan te kleden.» «Ja», beaamt hij en lacht, terwijl hij naar beneden kijkt naar zijn joggingbroek. «Dat besef krijg je waarschijnlijk na twee dagen kamperen - en dat hou je de rest van je leven.»

's Avonds loop ik met de kinderen naar het toilet, met mijn toilettas en handdoek. Langs de grote wasbakken, waar de kampeerders zich vlak bij elkaar wassen, de klok rond lijkt het wel. Onder hen mijn man, de enige zonder afwasteiltje. Mijn collega Martin wijst er in zijn kampeertips ook op dat hij er de volgende keer een mee moet nemen:

Wanneer we het damestoilet binnengaan, zijn we niet de enigen. Om 19.00 uur precies zitten vaders en moeders naast hun kroost op hun knieën hun tanden te poetsen. Mijn kinderen zijn verbaasd en doen mee met het geduld van engelen. In tegenstelling tot thuis, waar het belang van tandenpoetsen 's avonds regelmatig tot discussies leidt. Ik realiseer me hoeveel andere ouders over de hele wereld precies dezelfde thema's hebben op precies hetzelfde moment. En zo, in deze overvolle badkamer, voel ik me opeens onderdeel van een grotere gemeenschap waarvan ik me niet eens realiseerde dat ze bestond.

Na mijn slapeloze eerste nacht was er echt rust.

Een plotseling vertrek

De tweede nacht slaap ik verrassend goed. Ik ben zo moe van de eerste nacht dat ik de auto's, die zelden achter de heg maar vlak naast onze hoofden passeren, nauwelijks kan horen. Verrassend genoeg lijkt er niemand binnen gehoorsafstand te snurken, zelfs onze hond niet. Ik ben er ook bijna aan gewend geraakt om 's nachts door het bedauwde gras naar het toilet te sjokken.

«Misschien wordt dat kamperen toch nog wat», denk ik en draai me op mijn minder pijnlijke schouder. Dit zelfopblazende, dure schuimrubberen matras is verrassend oncomfortabel. Toch val ik in een diepe slaap. Tot ik 's ochtends wakker word, nog voor de anderen, met hoofdpijn en koorts. Dat was het einde van ons kampeeravontuur. We zouden vandaag toch zijn vertrokken, maar naar een andere halte op onze reis, niet naar huis. «Oh nee, waarom gaan we nu al naar huis?» vragen de kinderen verontwaardigd. «Wat jammer!»

Gelukkig is mijn partner er om in te pakken voor de ochtend. Ik lig nutteloos en lijdzaam opgekruld met de hond op het hondendeken. De kinderen graven een diep gat naast me. «Ze zullen het weer vullen voordat we weggaan», herinner ik ze eraan. «Ja,», zeggen ze en scheppen een beetje aarde terug met hun graafmachine. Daarna vul ik het nog een beetje op met de schep. «Wauw mam, daar ben je echt goed in!», verwonderen ze zich.

Hun vader kreunt omdat de tent niet meer in de auto past. We hadden hem, tegen alle tips in, niet voor het eerst in de tuin opgezet, maar voor het eerst hier op de camping. Toen we twee dagen geleden alles wat we konden in de auto propten, hadden we er niet aan gedacht dat de tent niet meer zo klein zou zijn als toen hij net ingepakt was.

Op een gegeven moment moet de lucht eruit.

Een campingbuurman komt langs: «Deze opblaasbare tenten zie je steeds vaker! Zou je zo'n tent aanraden?» Hij wijst naar zijn schuin tegenoverliggende tent: net zo groot als die van ons, maar dan opgezet met palen. Zouden we dat doen? Die van ons is zwaar en lomp. Hij was sneller uit elkaar te halen dan op te zetten, en met wat meer oefening denken we dat het nog sneller zal gaan. En dan lukt het ons om hem op te zetten.

En dan lukt het ons om de auto toch nog dicht te krijgen. We rijden naar huis. Met ibuprofen, files en meer schermtijd dit keer, en zuchten: «We waren vandaag echt goed aangekomen.» De zon komt zelfs tevoorschijn. Volgende keer blijven we langer en zijn we hopelijk gezond. Ondanks alle gemaar: we willen het kampeeravontuur nog een keer proberen. Waarschijnlijk wel.

Ik ben bang dat de tent er maar één keer zo uit zal zien: voor de eerste worp.

Conclusie na twee dagen kamperen

Voordelen:

Een gevoel van avontuur dat je samenbrengt als gezin
Natuur direct buiten de tent, direct het weer voelen, buiten zijn
Kosteneffectief en spontaan boeken
Verbreed je horizon door verschillende nieuwe mensen te leren kennen
Het eenvoudige leven leiden, het met weinig moeten doen
alles wat je nodig hebt op loopafstand
gelukkige kinderen die snel vriendjes vinden en vrij kunnen rondrennen
Gemeenschapsgevoel met vreemden
Hond mag mee

Nadelen

weinig privacy en mogelijkheden om je terug te trekken
Veel lawaai van overal (dunne tentwanden)
Nachten oncomfortabel en onrustig
Met hoge bezetting van de camping dicht bij de buren
uitgebalanceerde voeding kostbaar
gehinderd worden door andere mensen
Blootgesteld zijn aan weersschommelingen
Complexe op- en afbouw

Hoe ervaar jij kamperen met de kinderen? Vertel het me gerust in de reacties.

Omslagfoto: Ann-Kathrin Schäfer

25 mensen vinden dit artikel leuk

Ann-Kathrin Schäfer

Editor freelance

simon.balissat@digitecgalaxus.ch

Ik ben eigenlijk journaliste, maar de laatste jaren werk ik ook steeds meer als zandtaartenbakker, gezinshondentrainer en graafexpert. Mijn hart smelt als mijn kinderen met vreugdetranen lachen en 's avonds gelukzalig naast elkaar in slaap vallen. Dankzij hen vind ik elke dag inspiratie om te schrijven - en nu weet ik ook het verschil tussen een wiellader, een asfalteermachine en een bulldozer.

Achtergrond

Interessante feiten uit de wereld van producten, een kijkje achter de schermen van fabrikanten en portretten van interessante mensen.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren

Achtergrond
Alles is beter vandaag! 7 redenen waarom gezinsvakanties met de auto steeds leuker worden
van Michael Restin
Achtergrond
"Mam, wanneer gaan we de tomaten zaaien?"
van Ann-Kathrin Schäfer
Achtergrond
Vanlife met een hond: vrijheid of stress op vier wielen?
van Darina Schweizer