Elk jaar komen creatieve geesten en doe-het-zelvers samen op Creafair in Zürich om inspiratie op te doen en ideeën uit te wisselen. Ik was er voor het eerst en leerde dat het niet alleen om handwerk gaat, maar om een liefdevolle community.
Laten we beginnen
Een gadget dat niet alleen hoofden doet omdraaien
De kunst om het onveranderlijke te accepteren
Na een paar penseelstreken realiseer ik me dat dit er vreselijk smakeloos uitziet. Dus heb ik er een zwart geruit raster achter gezet - afschuwelijk. In een creatieve bevrijdende beweging schilder ik ogen op de citroenen. Nu is de chaos perfect. Net als ik me begin te ergeren aan mijn compleet mislukte ontwerp, komt de workshopleider langs, kijkt één keer en straalt naar me. "Artistiek en creatief!" prijst ze me. Goed dan. Als zij het zegt.
De muren verven vlak voordat je de flat overdraagt? Zelf kimchi maken? Een kapotte gourmetoven solderen? Kan niet - kan niet. Nou ja, soms wel. Maar ik ga het zeker proberen.
Achtergrond
Interessante feiten uit de wereld van producten, een kijkje achter de schermen van fabrikanten en portretten van interessante mensen.
De brede grijns van een slungelige kraamverkoper valt me op. Alerte ogen knipperen onder zijn zwarte bril met hoornen montuur, zijn ruige bruine manen wiebelen als hij me uitzwaait. Het kraampje is een kleurrijke zee van sierlijke armbanden en sierlijke sleutelhangers. Aan de muren hangen handgeschilderde kartonnen bordjes met slogans als: "De consumptie van vandaag vormt de wereld van morgen" Hij vertelt me dat het Zürich sieradenlabel Obo eerlijk geproduceerde sieraden maakt in samenwerking met een goudsmidswerkplaats en een vrouwencoöperatie in Nepal. Duurzaamheid met stijl - daar hou ik van.
Armbanden en sleutelhangers.
Het sieradenlabel Obo verkoopt ze voor een goed doel.
Er glinstert echter iets in mijn ooghoek. Als een ekster volg ik de glitters naar het kraampje ernaast. Hier presenteert het Oost-Zwitserse sieradenlabel Alunir een schaal vol parelmoerkleurige haarclips. Ik snuffel tussen de kleurrijke stukken en kijk vooral kritisch naar eentje in de vorm van een wortel - totdat het als een bliksemschicht tot me doordringt: ik ben hier om inspiratie op te doen voor nieuwe doe-het-zelf projecten, niet om sieraden te kopen!
Dus ik baan me een weg door de enorme hal en loop regelrecht naar de knutselspullen. Overal om me heen zijn mensen aan het knutselen, plakken en verven. Een kind laat blij aan haar moeder zien welk papiertje ze geknipt heeft. Twee vriendinnen praten geanimeerd over de beste aquarellen en ik kijk naar de gefascineerde blikken van drie mensen die een mok laten bedrukken met de opdruk "live, love, laugh". Ik ben in het land van melk en honing - en ik wil er nooit meer weg.
Er worden nieuwe dingen gemaakt op Creafair. Kettingen van flitsende kralen ...
... of praktische houten bloemenframes.
De Creafair is een soort paradijs voor ambachtslieden en doe-het-zelvers. Een plek voor wie op zoek is naar een hobby of voor wie zoals ik zijn projecten maar niet af krijgt door alle vrijetijdsbesteding. In 2024 trok de beurs in Oerlikon 9.000 bezoekers met een passie voor handwerk. De nadruk ligt op persoonlijke uitwisseling en voor elke voorkeur is er een geschikte categorie. Bijvoorbeeld het ateliergedeelte, waar potloden en penselen centraal staan, of de textielfabriek, waar alles wat met touw te maken heeft wordt aangepakt. Het belangrijkste is zelfgemaakt.
Diamanten stippen in alle kleuren.
En overal verbaasde bezoekers.
Opeens trekt een verkoper in een zwart overhemd mijn aandacht. Hij snijdt theatraal een spiraal in een aardappel en steekt hem triomfantelijk in de lucht. "Gezonde friet!" roept hij terwijl hij routineus een flinterdun plakje komkommer om een stukje kaas wikkelt en het geheel in het gat in de aardappel steekt. Dan pakt hij een mes, begint te snijden - knal! - en voor mijn neus ligt een soort groentesushi. Ik frons naar hem. "Wat een onzin," denk ik, terwijl drie vrouwen met brutale kapsels langs me heen dwarrelen. In hun handen: twee van die onheilspellende spiraalsnijders. Ze werpen elkaar samenzweerderige blikken toe - ze hebben duidelijk de messenkorting te pakken. Een tafereel zoals ik dat bij de Olma zou verwachten.
Land ik bij de Olma?
Ik loop verder en zie een jonge man die een mangaportret van zichzelf laat tekenen. Op het scherm naast hem is te zien dat de kunstenaar prinNana op zijn bril aan het schetsen is. Een warme, vriendelijke stem haalt me uit mijn gedachten. Een vrouw met lang, donker haar en een warme glimlach kijkt me verwachtingsvol aan. "Wil je een kopje schilderen?". Reken maar van wel.
Keramische kleuren laten vazen, kopjes en borden schitteren in een nieuw, individueel licht.
"Neem gewoon de kleuren die er zijn en ga aan de slag," legt haar collega van werK2go vrolijk uit terwijl ze alle kanten op kijkt. "Waar zijn de kwasten?" Ze draait zich om, pakt de beker en lacht. "Oeps, vergeten!" Dan richt ze haar aandacht op de volgende persoon totdat ze zich herinnert wat ze me wilde vertellen. De bezoekster tegenover me kleurt haar beker met hartjes. Ik kies spontaan voor citroenen
Op dit punt was alles nog in orde.
Lemon kisses eye kisses geruit patroon. Een wirwar van schilderstijlen. Goed.
Een ander hoogtepunt wacht me bijna aan het einde van de beurs. Ik stop voor de stand van Lilliput Land, die piepkleine, gedetailleerde werelden tentoonstelt. Miniatuurbakkerijtjes met piepkleine broden, ingewikkelde straatscènes waarin elk luikje perfect geplaatst lijkt. En een ronddraaiende tribune vol miniaturen om je eigen werelden te creëren. "Lisa! Kijk eens naar dit schattige waterflesje!" roept een verrukte bezoekster uit, terwijl ze haar vriendin bij de arm pakt en naar het kleine flesje wijst. Lisa lijkt minder onder de indruk.
Lilliput Land creëert verborgen werelden - je moet even pauzeren op de grond.
Voordat ik naar huis ga, stop ik bij een lange tafel. Er ligt een meterslang vel papier overheen, bedekt met fijne lijnen die een afbeelding suggereren. Maar wat hier precies wordt gemaakt, blijft op het eerste gezicht voor mij verborgen. Twee bezoekers buigen zich met gebogen rug over het papier terwijl ze zich concentreren op het voltooien van het gezamenlijke kunstwerk met zwarte en witte inkt. Een andere bezoeker staat op de stoel en vervolgt het werk direct op de muur. Ik voel een glimlach op mijn gezicht verschijnen. Creativiteit verbindt ons - en misschien als we het meer ruimte zouden geven in ons leven, zou het ons mensen ook weer wat dichter bij elkaar kunnen brengen.
