Achtergrond
Katten nippen van Pawsecco in dit hotel
van Darina Schweizer
Op bezoek in het dierenasiel: deze vijf clichés zijn niet waar
3/4/2025
Vertaling: machinaal vertaald
Foto's: Christian Walker
Sinds ik onlangs asielkatten heb, irriteren de vooroordelen over hen me meer dan ooit. Daarom bezocht ik het dierenwelzijnscentrum in Zürich en confronteerde de manager met de vijf meest voorkomende clichés.
"Wat een saaie dag!", denk ik bij mezelf terwijl ik naar de grijze lucht kijk terwijl ik uit de tram stap bij de halte Dierentuin. Op slechts 800 meter afstand ligt het Zurcher Tierschutz dierenasiel. Als ik de typische vooroordelen mag geloven, stuit ik al snel op een nog somberder plek.
1. Dierenasielen zijn sombere plekken
Dit is niet het geval. Een modern gebouw met enorme ramen verschijnt voor me. Als ik binnenkom, hoor ik vogels fluiten op de achtergrond. Het is vredig, meer een toevluchtsoord dan een huis. "Het is prachtig," zeg ik tegen een dierenverzorger bij de receptie, die me meteen meeneemt naar de manager van het asiel.
We lopen door een lange gang tot we stoppen voor een kamer met het opschrift "Quarantaine". Hier komen alle dieren na een ingangscontrole en worden ze onderzocht op ziektes, gevaccineerd en gechipt. Maar waar komen de katten, honden, knaagdieren, vogels, slakken, amfibieën en reptielen die naar het dierenasiel worden gebracht eigenlijk vandaan?
2. asieldieren zijn gedragsgestoord
«Als je bij elk huishouden met vier poten zou aanbellen, zou je ongeveer dezelfde dieren aantreffen als bij ons. We zijn een spiegel van de samenleving.»
We gaan de kattenafdeling binnen, onze eigenlijke bestemming. Vorig jaar kwamen er in totaal 190 katten binnen bij het dierenwelzijnscentrum. "Welke zijn er nog?" vraag ik. "Maar heel weinig," zegt Rommy. Gemiddeld komt en gaat er één dier per dag. Ongeveer 90 procent van de katten wordt in de eerste drie maanden herplaatst en moeilijke dieren worden na zes maanden herplaatst. Zeer veeleisende honden blijven soms meer dan een jaar in het asiel.
We gaan naar de volgende halte: de 14 kattenkamers. Hier worden de gezonde dieren uit quarantaine verdeeld. Gelijkgestemden komen samen in kleine groepjes. En bange viervoeters? Rommy wijst door het raam van een personeelskantoor. Een zwart-witte kat scharrelt door de kamer. Hier kunnen geïntimideerde viervoeters langzaam wennen aan mensen. "We kunnen katten eigenlijk niet plaatsen," zegt Rommy.
3. met asieldieren weet ik niet wat ik kan verwachten
Als de eerste paar weken voorbij zijn, hebben de medewerkers al een idee van het karakter van de katten en hebben ze al hun eigenaardigheden zorgvuldig gedocumenteerd. Dan is het tijd om de advertenties online te zetten. "Het is eigenlijk absurd dat mensen vaak zeggen dat je niet weet wat je kunt verwachten met asieldieren," zeg ik. Rommy knikt.
«Weet ik wel wat ik kan verwachten bij een fokpup of een boerderijkitten? Het kan pas maanden later blijken dat het dier weigert in de auto te gaan, dat het niet zelfstandig thuis kan blijven of dat het een ziekte heeft. En dan belanden de dieren weer bij ons.»
4. Asieldieren worden opgesloten in kleine kamertjes
Nu willen we een paar asielkatten persoonlijk ontmoeten. We ontmoeten Harper en Lemon in kamertje nummer 6. Ze knipperen tevreden naar me vanuit hun verhoogde slaapplaatsen. "Mogen zij ook naar buiten?" vraag ik. Rommy wijst naar boven. Een kattentrap leidt naar een opening in het plafond. "Dat is de weg naar het dak." Wij klimmen ook naar boven - via de tweebenige trap, natuurlijk.
Aan de top aangekomen, komen we verschillende ruime verblijven tegen met klimmogelijkheden. Ik stel de vraag die al een tijdje onder mijn Krallen nagels brandt, omdat ik net kijk: "Woonkatten vind je toch zelden in dierenasielen?" zegt Rommy schouderophalend:
«We hebben maar een paar binnenkatten die uit louter binnenverblijven komen. Maar als ze interesse tonen in het buitenverblijf, plaatsen we ze als buitenkatten. Jonge katten laten we ook naar buiten. Ze moeten minstens één keer de keuze hebben gehad.»
5. Wie wil er asieldieren?
Ik moet ook weer naar buiten - ik ben allang niet meer welkom. Geen wonder: het is moeilijk om de verlangende blikken van de katten achter me te laten. Maar ik weet dat zelfs de meest schuwe snel een thuis zullen vinden. "Er is altijd veel belangstelling voor katten uit een dierenasiel," zegt Rommy op weg naar buiten. "Onlangs nog adopteerde een jong stel een oude kat om die een mooi pensioen te geven. Dat raakt me nog steeds."
Ik ook. Als ik de straat weer opstap, is de lucht niet langer grijs. Misschien is het niet alleen de zonneschijn, maar ook een besef: het zijn niet de asieldieren die een echt probleem hebben - het zijn de bevooroordeelde mensen die zich nooit met hen hebben beziggehouden.
Darina Schweizer
Senior Editor
Darina.Schweizer@digitecgalaxus.chIk hou van alles met vier poten of wortels - vooral van mijn asielkatten Jasper en Joy en mijn verzameling vetplanten. Mijn favoriete bezigheden zijn rondsnuffelen met politiehonden en kattencoiffeurs op reportages of gevoelige verhalen laten opbloeien in tuinbrocki's en Japanse tuinen.
Achtergrond
Interessante feiten uit de wereld van producten, een kijkje achter de schermen van fabrikanten en portretten van interessante mensen.
Alles tonen
