Het is misschien wel mijn meest langverwachte "Star Wars" serie tot nu toe - en vrijwel zeker de meest verfrissende sinds lange tijd: "The Acolyte". Een recensie van de eerste twee afleveringen.
Het tijdperk van de "Hoge Republiek"? Tot nu toe is het alleen behandeld in boeken en strips. Eigenlijk pas sinds 2020, toen Disney het tijdperk tot leven bracht onder de projectnaam "Luminous" /page/star-wars-de-high-republic-is-disneys-nieuwe-sterren-wars-saga-15487. Voor velen is "The Acolyte" waarschijnlijk het eerste contact met de High Republic. En dat is buitengewoon spannend.
Maar toen kwam er een acoliet uit de schaduw tevoorschijn...
Dit is waar "Star Wars: De Acoliet"
over gaat
100 jaar voor "Star Wars: Episode 1": De Jedi Order is op het hoogtepunt van zijn macht. Nooit eerder waren de leden zo talrijk en machtig. En zelden heeft de melkweg een vreedzamer tijd gekend, waarin er geen conflicten waren die de Jedi niet op afstand konden houden. De Sith zijn op dit moment pure mythe.
Als ze al bestaan.
Jedi met Aziatische vechtkunsten
Maar bovenal laat het adembenemend gave eerste gevecht met Jedi-meester Indara ("The Matrix"-ster Carrie Anne-Moss) de superioriteit van de Jedi zien. The Acolyte" probeert niet eens de waanzinnig snelle, gechoreografeerde duels uit de prequels van George Lucas te overtreffen. In plaats daarvan vindt de serie zijn eigen stijl. Een die "hun" Jedi onaantastbaar maakt - zelfs letterlijk:
Kunst.
Een demonstratie van kracht.
Een mysteriethriller in een "Star Wars"-setting
Zo serveert "The Acolyte" vanaf het begin een illustere cast van diverse personages. Heel goed.
Mooi geënsceneerde "Star Wars"-werelden
Dit is geen toeval.
"The Acolyte" daarentegen is zo te zien op locatie opgenomen of op zorgvuldig ontworpen sets. Hierdoor voelt de serie groter. Oprechter. Gefundeerd en echt. En filmischer dan veel eerdere "Star Wars" series - waaronder "The Mandalorian". Alleen "Andor" is mooier en epischer uitgekomen. Tenminste tot nu toe.
Conclusie
Een veelbelovende start
Het zou niet de eerste keer zijn dat ik aan het begin van een serie een positieve recensie geef die ik achteraf liever schrap. Zie Marvel's "Secret Invasion". Wees je er dus van bewust dat mijn eerste oordeel alleen betrekking heeft op de eerste twee afleveringen die ik van tevoren mocht zien.
Maar als "The Acolyte" zich net zo voortreffelijk blijft ontwikkelen als de serie begon, kunnen "Star Wars"-fans zich verheugen op een ware traktatie in een ongebruikte setting. Vooral als het gaat om de Jedi, die een letterlijke demonstratie van kracht geven in hun vechtstijl met martial arts. Qua schrijfstijl blijft de serie echter op het niveau van "The Mandalorian", "Ahsoka" en dergelijke: Iedereen die hoopt op een verrassend volwassen adaptatie in de stijl van "Andor" zal teleurgesteld worden.
The Acolyte" is vanaf 5 juni te zien op Disney+ en begint met een première van twee afleveringen. Daarna volgt één aflevering per week.
Pro
The High Republic: een fris tijdperk dat je achterlaat op zoek naar meer.
Je kunt het hoge productiebudget in elke opname zien.
Sterke choreografie die zich onderscheidt van de prequels.
Spannend verhaal met een groot aantal nieuwe personages.
Ik schrijf over technologie alsof het cinema is – en over films alsof ze echt zijn. Tussen bits en blockbusters zoek ik naar de verhalen die gevoelens oproepen, niet alleen klikken. En ja – soms luister ik naar filmmuziek harder dan goed voor me is.
Review
Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.
Eén ding voorop: er staan geen spoilers in deze recensie. Je leest alleen informatie die bekend is uit de trailers die al zijn uitgebracht. Vanaf aanstaande vrijdag is "Star Wars"-medefanaat Patrick Vogt, speelgoedpaus Ramon Schneider, en ik zullen elke aflevering afzonderlijk elke week hosten op de jonge digitec podcast Spoilerfabrik - spoilers inbegrepen.
Het bijzondere aan de High Republic is dat deze al zo'n 500 tot 100 jaar voor "Star Wars: Episode 1" bestond, toen het in staat was om welvaart en orde te brengen, zelfs in de ultraperifere gebieden van het melkwegstelsel. Hoewel de Jedi er geen deel van uitmaakten, waren ze belangrijke bondgenoten: Nadat de Oude Republiek 1000 jaar geleden uit elkaar dreigde te vallen na de Grote Sith Oorlog, waren het de Jedi die de brokstukken van het verbrijzelde sterrenstelsel nog net bij elkaar hielden. Tenminste, totdat de Hoge Republiek uiteindelijk uit de as van de Oude Republiek herrees en de melkweg naar eeuwen van vrede leidde.
In de schaduw van de arrogantie van de Jedi staat echter een acoliet op: een jong meisje verleid door de Duistere Kant van de Kracht. Ze wordt op reis gestuurd door een mysterieuze meester en vermoordt Jedi. Eigenlijk een onmogelijkheid. Niemand anders dan de Jedi zelf zou in staat moeten zijn om het tegen hen op te nemen. De verdenking valt dan ook al snel op een voormalige Padawan. Samen met een klein team gaat Jedi-meester Sol ("Squid Game" ster Lee Jung-Jae) op pad om ze te heroveren, zich er niet van bewust dat hij een duister geheim op het spoor is.
Ik zal eerlijk zijn: Ik vind het moeilijk om niet mee te gaan in de hype van de serie. Om eindelijk het tijdperk van de "High Republic" te zien buiten boeken en strips is een droom die uitkomt voor mij als die-hard "Star Wars"-fan. Ook omdat Disney de afgelopen tien jaar veel Star Wars-content heeft geproduceerd, maar dat speelt zich allemaal af kort voor of na de bioscoopfilms. Dit laat weinig ruimte over voor compleet nieuwe locaties, frisse personages en onbekende politieke landschappen.
Het tijdperk van de "Hoge Republiek" is een uitzondering. Tot nu toe hebben de verhalen zich ongeveer 200 jaar voor "Star Wars: Episode 1" afgespeeld - met andere woorden, 100 jaar voor "The Acolyte". Disney verdeelt ze in drie fasen. De eerste begint met de bouw van het "Starlight Beacon", een Jedi-fort aan de buitenrand van het melkwegstelsel, en eindigt met de grote eindstrijd tegen de Nihil, een gevaarlijke groep ruimtevikingen, die daar plaatsvindt. Fase twee vertelt de voorgeschiedenis van de Nihil - als het ware Disney's eigen versie van de prequels. Fase drie daarentegen volgt direct op de eerste en is nog niet helemaal verteld.
"De Acoliet" markeert het einde van het tijdperk van de Hoge Republiek zelf - en niet alleen. De serie wil ook laten zien hoe de machtige Jedi-orde paradoxaal genoeg in haar Gouden Eeuw kan zijn en tegelijkertijd op de rand van haar eigen ondergang staat. Aan de ene kant zien we dit in de prachtige, gouden en witte kostuums van de Jedi en de vanzelfsprekendheid waarmee ze zich door het heelal bewegen. Aan de andere kant hun bijna ondraaglijke arrogantie, die vooral Jedi-ridder Yord (Charlie Barnett) uitstraalt als de strenge regelvolger alles volgens het Jedi-leerboek wil doen.
Jedi gebruiken hun lichtzwaard niet om aan te vallen, maar om te verdedigen. Dit is precies wat Indara en de andere Jedi Masters belichamen. Minder snel, maar meer acrobatisch, bijna balletachtig, gebruiken ze de Force om door scènes te vliegen op kabels die duidelijk zijn weggeretoucheerd, langs muren te rennen en een poëtische dans uit te voeren met hun tegenstander in een duel. Ze gebruiken hun lichtzwaarden alleen als het echt nodig is. Dit doet zo denken aan Chinese martial arts-films als "Crouching Tiger, Hidden Dragon" dat ik niet anders kan dan enthousiast in mijn handen klappen.
Op de eerste plaats ziet "The Acolyte" zichzelf als een mysteriethriller. En zoals het hoort, worden er meer vragen gesteld dan beantwoord in de eerste twee afleveringen. Bijvoorbeeld de vraag wie de mysterieuze meester van de Acolyte is, die haar het heelal instuurt om Jedi te doden. Waarom uitgerekend deze Jedi? En waarom nu? Het is meester Vernestra (Rebecca Henderson) die aanvoelt dat de acoliet slechts een pion is in een veel groter, gevaarlijker plan om het evenwicht in de Force te verstoren.
De acoliet is het schaakstuk dat het machtsevenwicht bedreigt. Bron: Lucasfilm / Disney
Vernestra is een oude bekende voor High Republic veteranen zoals ik. Ze debuteerde zelfs in "The High Republic - Light of the Jedi", het eerste boek uit het tijdperk van de Hoge Republiek. Daarin is ze nog een 15-jarige Padawan. Kort daarna wordt ze de jongste Jedi Knight in de geschiedenis. In "De Acoliet" is ze meer dan 100 jaar oud. De jeugdige roekeloosheid waarmee ik haar leerde kennen, heeft ze allang achter zich gelaten. In plaats daarvan belichaamt ze de strenge, strenge kant van de nu starre orde.
Jedi-Meester Sol staat volledig tegenover haar in het emotionele spectrum. Acteur Lee Jung-Jae, die de meeste mensen kennen van "Squid Game", zou speciaal voor deze rol Engels hebben geleerd. Dat kun je zien aan zijn soms houterige uitspraak als je de serie in de originele taal bekijkt. Maar zijn gezichtsuitdrukkingen stralen de warmte en vriendelijkheid uit die de rest van de Orde lijkt te missen. Geen wonder, Meester Sol doet de dingen anders. Een beetje zoals Qui-Gon Jinn een eeuw later zal doen als hij de uitverkorene Anakin wil trainen, ook al verbiedt de Jedi-raad hem dat streng.
Ook een verschil met de meeste andere Star Wars-producties: het budget. De acht afleveringen zouden ongeveer 180 miljoen US dollar hebben gekost. Dit maakt "The Acolyte" de op één na duurste "Star Wars" serie ooit. Tot nu toe heeft alleen "Andor" meer gekost: 250 miljoen dollar. De anderen zitten rond of onder de 100 miljoen merk.
Review
"Andor" - De Sterrenoorlog wordt volwassen
van Luca Fontana
Je ziet het in elk shot: "The Acolyte" ziet er fantastisch uit. Niet alleen vanwege de vlekkeloze special effects uit de computer. Het zijn vooral de uitgebreide sets die barsten van de details en inventiviteit, gevolgd door de overvloed aan wezens die Keltisch aandoende dorpjes op kliffen, Aziatisch geïnspireerde duiken en bruisende stadjes bevolken. Het is duidelijk: "The Acolyte" is klaar om een groot "Star Wars"-vehikel in het Disney-universum te worden, vooral in vergelijking met nogal goedkope producties als "Obi-Wan Kenobi" en "The Book of Boba Fett".
Dit is geen toeval: zowel "The Acolyte" als "Andor" werden gefilmd in het Verenigd Koninkrijk. Daar zorgen royale belastingvoordelen voor hogere budgetten. Daarentegen zijn "The Mandalorian" en co. Californische producties. Om daar geld te besparen, vertrouwen ze op het zogenaamde "volume". Met andere woorden, een set met LED-schermen met hoge resolutie die een wereld creëren die direct door de camera kan worden vastgelegd. Dit ziet er veel realistischer uit dan effecten die later op de computer worden toegevoegd en is ook kosteneffectiever. Maar het is ook beperkend. Met name actiescènes nemen nooit dezelfde epische proporties aan als wanneer je op echte locaties of op enorme sets filmt.
In het algemeen: "Andor" blijft ongeëvenaard qua schrijfstijl en volwassenheid. Ik had echter niet verwacht dat de nog relatief onbekende regisseur en showrunner Leslye Headland zich zou kunnen meten met de "Edgar Allan Poe Award" winnaar Tony Gilroy. Hoe leuk ik het begin van "The Acolyte" ook vind, ik betwijfel ten zeerste of de serie à la "Andor" golven zal maken buiten "Star Wars" kringen. Daarvoor is "The Acolyte" te sterk afgestemd op het meer jeugdige Disney-publiek.
