Achtergrond
"Risico" - is het goed als ik Oekraïne verover, eh, bevrijd?
van Martin Jungfer
Treinrijden in Europa: niet zo gemakkelijk
24/8/2022
Vertaling: machinaal vertaald
Ik heb voor het eerst een Interrail Pass gekocht. Op 31-jarige leeftijd. Hierdoor maakte ik niet alleen kennis met een deel van Europa, maar ook met de valkuilen van de verschillende spoorwegmaatschappijen. Een ervaringsverslag.
Een Interrailpas bleek de goedkoopste deal. En dat ondanks het feit dat er voor de TGV en de Eurostar nog een reserveringsbedrag moest worden betaald. De app was heerlijk makkelijk te gebruiken. Ik kon op elk moment treinreizen toevoegen en verwijderen, die allemaal werden gecombineerd in één QR-ticket.
.
Maar de treinreis zelf bleek iets ingewikkelder.
Dag 1: Zürich - Parijs - Londen - Reading
De TGV van Zürich naar Parijs stapelt zich zonder duidelijke reden steeds verder op, zodat ik bijna de Eurostar mis, die vanaf een ander station in Parijs vertrekt. Dankzij het vriendelijke personeel kan ik me tenminste door de paspoort- en bagagecontrole persen en zelfs op de trein stappen met nog zes minuten over. Door de Kanaaltunnel bereik ik Londen St. Pancras in 2,5 uur. Nu is het een kwestie van de metro nemen naar Paddington station en vandaar naar Reading.
Zou eigenlijk geen probleem zijn als het Britse spoorwegpersoneel momenteel niet in staking was, zodat een deel van de treinen gewoon geschrapt wordt. Er is tenminste tijd voor een koude cola. Ook de trein van de Great Western Railway kan mij bekoren met zijn moderne uitrusting en gekoelde wagons.
Op het station kan ik de trein nemen.
Daar begint mijn onderzoek naar het Engelse spoorwegsysteem. Sinds 1994, toen de Railways Act 1993 van kracht werd, is er geen Britse spoorweg meer zoals de SBB. Dankzij Margaret Thatcher en haar conservatieve Tories werd het toenmalige "British Rail" opgesplitst in 100 verschillende bedrijven om de winst te maximaliseren.
Dit maakte treinreizen in Engeland niet goedkoper, maar wel aantrekkelijker. Althans dat zeggen de cijfers - in de jaren na de privatisering is het aantal passagiers verdubbeld.
En dat zeggen de cijfers ook.
En ze zijn zeker aangetrokken. De Londense stations zijn tenminste vol, evenals de treinen. Toch kom ik uiteindelijk relatief comfortabel aan in Reading. Maar ik nam ook bijna alleen maar hogesnelheidstreinen.
Dag 2: Londen - Dover- Calais - Lille - Brussel - Antwerpen
Dit verandert op de tweede dag, als ik mijn Interrail Pass activeer. Ik kwam terug in Londen na een nacht dansen met jonge leden van het Britse leger. Vanuit een mooi hotel met direct uitzicht op de houten Jezus van de naburige kerk ging ik op weg richting Antwerpen. Omdat het Eurostar-zitplaatsreserveringsquotum voor interrailers allang is opgebruikt, besluit ik de veerboot over het Kanaal te nemen.
Ik heb geen kinderen.
Aangezien ik zonder kinderwagen en koffer reis, lukt het me zelfs een zitplaats te bemachtigen in de trein naar Dover, waar ik uiteindelijk 20 minuten te laat aankom. Vanaf daar gaat het allemaal bergafwaarts.
Dag 3: Antwerpen - Brussel - Frankfurt am Main - Zürich
In Frankfurt verbaas ik me meer over de karige keuze aan voedsel (ongeveer 14 stands met bijna identieke broodjes, maar verder nauwelijks iets) dan over de schamele 15 minuten vertraging van de ICE. Het maakt zelfs drie minuten goed naar Zürich. Ik heb heel andere dingen meegemaakt met DB, bijvoorbeeld een beetje voedselvergiftiging door een broodje stationsschnitzel op de terugreis uit Berlijn.
Terug thuis in bed.
Mijn horizon verbreden: zo zou ik mijn leven in een paar woorden samenvatten. Ik hou ervan nieuwe dingen te ontdekken en meer te leren. Ik ben voortdurend op zoek naar nieuwe ervaringen op alle gebieden: reizen, lezen, koken, cinema of zelfs DIY.
Achtergrond
Interessante feiten uit de wereld van producten, een kijkje achter de schermen van fabrikanten en portretten van interessante mensen.
Alles tonen
