Review
"Ne Zha 2": een Chinese kolos rolt binnen
van Luca Fontana
"Mad Heidi" is een grap die lactose-intolerante mensen discrimineert
21/11/2022
Vertaling: machinaal vertaald
Het filmproject "Mad Heidi" komt naar de bioscopen. Tussen humor, horror en een nieuwe interpretatie van de thuisfilm "Heidi" is alles aanwezig - vooral veel kaas.
"Mad Heidi" begint met een disclaimer: Voordat je de film bekijkt, moet je even de tijd nemen om te begrijpen hoe hij gemaakt is. "Mad Heidi" is geen studioproject, maar kwam tot stand via crowdfunding door filmfans over de hele wereld. De realisatie ervan door de twee Bernse regisseurs Johannes Hartmann en Sandro Klopfenstein en de Baselse producent Valentin Greutert duurde in totaal vijf jaar.
Op hun homepage schrijven de filmmakers: "538 mensen uit 19 landen zijn betrokken bij de filmomzet." Twee miljoen frank werd op deze manier ingezameld. De producenten schrijven verder dat ze onafhankelijk van Netflix of Amazon wilden produceren - niet alleen omdat ze hun intellectuele eigendom niet wilden verkopen, maar ook omdat ze willen dat mensen zonder streamingabonnement de film kunnen bekijken.
Het resultaat is een soort komedie waarin het Zwitserse niet wordt verwaarloosd. En er is ook veel nepbloed en andere horrorvoorstellingen.
Dit is waar "Mad Heidi"
over gaat.
De nieuwe interpretatie heeft nauwelijks iets te maken met Johanna Spyri's "Heidi", het Zwitserse kinderboek en de thuisfilm. "Mad Heidi" speelt zich af in een dystopisch Zwitserland dat onder het fascistische bewind is gekomen van de kwaadaardige kaasbaron en Zwitserse president Meili (Caspar van Dien) en zijn kaastirannen - de zogenaamde "Nieuwe Orde van Zwitserland". Terwijl de krankzinnige president Meili betrokken is bij diverse dubieuze kaasmachinaties en het hele land angst aanjaagt, spaart commandant Knorr (Max Rüdlinger) geen wreedheden om Zwitserland in dit kaasfascisme te houden.
Het duurt niet lang of Heidi (Alice Lucy) raakt vanuit de idyllische Alpen in de knoop met commandant Knorr. Want die executeerde onmiddellijk Geissenpeter (Kel Matsena) zelf in koelen bloede op het dorpsplein wegens het produceren van illegale zuivelproducten - en blies later de alpenhut van de beminnelijke Alpöhi en grootvader van Heidi (David Schofield)
.
Geen wonder, is Heidi lelijk.
Zwitserse humor en clichés alom
Als er één ding is waar het "Mad Heidi" niet aan ontbreekt, dan zijn het absurde ideeën die meestal alleen in een dronken roes tot je komen. In de hele film wordt bijvoorbeeld Engels gesproken. Echter niet het film-Engels dat we gewend zijn, maar eerder "Swish English": het Zwitserse dialect is onmiskenbaar. "Dank je, schat, het ruikt heerlijk", zo wordt gezegd voor het diner in de alpenhut en herinnert ook aan hoe Zwitserse toeristen in het buitenland proberen te communiceren met de lokale bevolking.
Natuurlijk wordt ook het cliché van de Zwitserse kaas niet verwaarloosd. Het zuivelproduct is alomtegenwoordig en eigenlijk het haakje van de hele film. In het begin is er een dramatische en bloedige mars tegen de kaasfabrikant "Meili" - het bedrijf is van de Zwitserse president. Hij heeft bepaald dat voor lactose-intolerante mensen geen plaats is in het kaasfascisme. Om mensen met spijsverteringsproblemen eruit te zeven, laat hij ze een stuk kaas in hun mond stoppen. Wie het niet binnen kan houden wordt geëxecuteerd of sterft toch aan kaasvergiftiging. Zo gaat dat onder de kaasnazi's.
Naast Heidi, Geissenpeter en Alphöhi zijn ook de andere hoofdpersonen van de "Heidi" kinderboeken uit de jaren 1880 in de film vertegenwoordigd. Klara, Fräulein Rottenmeier - ze zijn er allemaal. Geissenpeter wordt bijvoorbeeld gespeeld door een persoon van kleur. Dit maakt de film terloops en informeel divers. Of de filmmakers hiermee een politiek statement wilden maken is niet duidelijk - maar het past in de glorieuze willekeur van de rest van de strip.
Bovendien toont de film herhaaldelijk het prachtige Zwitserse landschap in fast-forward. Vanaf de Matterhorn is het een snelle reis naar Davos, en eenmaal om de hoek, terug naar het centrum van Bern.
Aan horror geen gebrek
Maar dat maakt "Mad Heidi" zeker geen familiefilm: er zijn goede redenen waarom hij alleen voor 16 jaar en ouder wordt uitgebracht. Een daarvan is dat "Mad Heidi" behoort tot het genre van trash en splatter films. Een trashfilm beledigt op provocerende wijze smaak, moraal en burgerlijke conservatieve vooroordelen en is vaak buitensporig brutaal. Dat laatste geldt ook voor splatterfilms. Bij "Mad Heidi" worden in ieder geval actie en komedie toegevoegd.
Niettemin moet ik een paar keer wegkijken omdat er gewoon te veel organen rondvliegen en bloed uitspuit: In "Gekke Heidi" worden mensen in tweeën gehakt met hellebaarden, doodgeslagen met Toblerone chocolade als knuppels en Zwitserse soldaten met armbanden die doen denken aan de Tweede Wereldoorlog schieten wild met aanvalsgeweren. Soms worden gezichten uit elkaar geblazen. Soms worden er hoofden afgeschoten. Soms krijgt Heidi een goede afranseling in een concentratiekamp-achtig heropvoedingskamp.
En dat is nog niet alles.
En dat is nog niet alles. Fonduefoltering is alomtegenwoordig. In plaats van martelen met waterboarding wordt hete fondue over de slachtoffers gegoten: Fondueboarding. De slachtoffers verbranden en stikken tegelijkertijd in de vloeibare kaas. Zo werkt de "trash" in de "trash film".
Maar dit was blijkbaar te veel voor de politie: een kaderagent werd zonder opzegtermijn ontslagen vanwege zijn medewerking aan de film - het produceren van zo'n horrorfilm met nazi-parodieën zou niet verenigbaar zijn met de positie van de politieagent. Achteraf werd het ontslag echter ontvankelijk bevonden.
.
Conclusie: veel humor, maar niet voor iedereen
Heidi als hellebaardzwaaiende wreker en Alpöhi als partizanenstrijder tegen het regime van kaasfascisten zijn zeker de moeite waard. Met één maar: "Mad Heidi" is leuk, maar de film is beslist niet voor de zwakzinnigen. Een trash film zoals het in het boek staat, met humor die af en toe bewust de grenzen van zeden en smaak opzoekt; nazi-polemiek ahoy. En er is veel bloed - net als in een splatterfilm.
Wat opvalt is de verrassend hoge productiewaarde. Trash films hebben immers vaak de gewoonte er net zo slecht uit te zien als hun budget. Zie "Het Ringding". Maar de foto's in "Gekke Heidi" zijn helemaal niet slecht. Vooral die uit de Alpen zijn prachtig. Over het algemeen heb ik bijna niets te klagen: De acteurs en actrices zijn overtuigend en ook het verhaal is degelijker dan ik had verwacht. Je kunt echt zien dat de film door alle betrokkenen met veel liefde is gemaakt - alleen niet voor iedereen.
"Mad Heidi" is vanaf 24 november 2022 in de bioscopen te zien. En wie niet naar de bioscoop wil, kan de flick vanaf 8 december rechtstreeks streamen op madheidi.com - geen abonnement nodig.
Alle Bilder: © Swissploitation Films / madheidi.com
Experimenteren en nieuwe dingen ontdekken is een van mijn passies. Soms gaat iets niet zoals het hoort en in het ergste geval gaat er iets kapot. Voor de rest ben ik serieverslaafd en kan ik niet zonder Netflix. In de zomer kun je me echter buiten in de zon vinden - aan het meer of op een muziekfestival.
125 opmerkingen
later