Konijnen zijn schattig en triggeren de "ik wil je aaien" reflex. Maar er is bijna niets dat ze minder leuk vinden dan aangeraakt worden. Het is hoog tijd om de mythe te ontkrachten dat konijnen veeleisende huisdieren zijn.
Prime time: konijnen zijn vooral 's avonds en vroeg in de ochtend levendig
Sociale dieren: houd konijnen tenminste in paren
In tegenstelling tot bruine hazen, die solitaire dieren zijn, leven konijnen in grote groepen. Iedereen die ooit heeft gezien hoe toegewijd konijnen elkaar likken en constant bij elkaar in de buurt willen zijn om te knuffelen, zou het nooit in zijn hoofd halen om zo'n sociaal dier alleen te houden. Dus, regel nummer 2 is dat konijnen minstens één soortgenoot nodig hebben.
Misvatting: konijnen hebben geen graanvoer of brood nodig
Groen en vers: wat konijnen het hele jaar door willen
Als je je konijnen goed wilt voeren, kun je maar beter gaan plukken. Normaal gesproken vind ik het heel ontspannend - groene wellness in de avond tussen de weideberenklauw en heermoes. Alleen als ik urenlang gras sta te plukken in de constante regen, naar mijn plantenidentificatie-app zit te staren, mijn regenlaarzen nog niet aan heb en geïrriteerde blikken krijg van hondenbezitters, zou ik soms willen dat ik thuis geen bladeter had.
Maak ruimte: een konijn heeft altijd minstens twee vierkante meter nodig
Konijnen zijn eigenlijk luxe dieren: de kosten van hun onderkomen, dat ik gedeeltelijk zelf heb gebouwd, waren bijna vier cijfers. s Nachts leven mijn twee in een inloopvolière met luifel en slaapbox op een oppervlakte van ruim zes vierkante meter. Toen onze buurvrouw voor het eerst in onze tuin kwam, zei ze: "Het hok van jullie konijn is groter dan de kamer van onze kinderen!"
Konijnen hebben dus ruimte nodig - de klok rond. Regel nummer 5: plan voor minstens twee vierkante meter per dier. De Dierhouderijcalculator (in het Duits) van de Zwitserse dierenbescherming STS gaat zelfs uit van een minimale ruimte van zes vierkante meter voor twee dieren.
Ik had leraar kunnen worden, maar omdat ik liever leer dan lesgeef, leer ik mezelf met elk nieuw artikel bij. Vooral op het gebied van gezondheid en psychologie.
Achtergrond
Interessante feiten uit de wereld van producten, een kijkje achter de schermen van fabrikanten en portretten van interessante mensen.
Twee glanzende ogen, zijdezachte zwarte vacht en een constant trekkende stompe neus: ik was machteloos tegen de schattigheid die ik zag op de huisdierenafdeling van een warenhuis. Net zoals mijn ouders machteloos waren tegen mij. Ik was 11 jaar oud en het babydier kwam niet lang daarna bij ons wonen. Zoals zoveel ouders vonden mijn ouders konijnen het perfecte huisdier voor een kind: klein, goedkoop, niet veeleisend en knuffelbaar. Konijnen hebben eigenlijk veel beweging nodig, goede voeding kost geld en bovenal zijn het absoluut geen dieren om te aaien. Maar dat wisten we toen allemaal nog niet.
Daarom deden we na de aankoop alles fout wat we fout konden doen: we adopteerden gewoon een konijn, kochten een kooi en gaven het graanvoer, wortels en appels. Gelukkig voelde ik als kind al aan hoe weinig een dier dat in het wild tot 60 km/u kan sprinten van een leven achter tralies zou houden. Dus overdag liep Trixie vrij rond in het appartement of buiten in de tuin, waar ze vrolijk het bloembed omspitte. Het kriebelneusje hoefde alleen 's nachts in haar kooi, en ik had erop gestaan dat die erg ruim van formaat zou zijn.
Regel nummer 1: konijnen zijn schemerdieren. Ze zijn op hun actiefst in de vroege ochtend en vroege avond en willen huppelen, zitten, rondspringen (konijnen kunnen gemakkelijk tot een meter hoog springen) of graven (voor zover mogelijk maken wilde konijnen holen van wel 50 meter lang). Eén reden waarom konijnen geen plaats hebben in een kinderkamer. Bij ons thuis vielen stoelpoten, kussens en behang al snel ten prooi aan Trixie's knaaginstinct. Konijnen zijn geen knaagdieren; zoölogisch gezien worden ze geclassificeerd als haasachtigen. Desondanks knagen de meeste nog steeds aan dingen.
Na een paar weken kwam de verrassing: Trixie was eigenlijk een jongetje. Maar de naam bleef, en helaas ook zijn territorium markeren door urine te sproeien. Castratie zou hier een einde aan hebben gemaakt, maar ook dat hebben we uit onwetendheid niet gedaan. Hij rende weg om niet geaaid te worden, maar deelde graag hapjes uit. En omdat we niet de juiste opvang voor hem konden vinden tijdens de zomervakantie, reisde Trixie gewoon met ons mee naar Denemarken. Ons vakantiehuis was een paradijs voor hem: 's ochtends ging hij door de open verandadeur naar buiten, de Deense duinen in, en 's avonds huppelde hij gehoorzaam het huis weer in. Het moet beginnersgeluk zijn geweest dat Trixie nooit wegliep.
Ik heb nu weer konijnen. Maar deze keer was ik - dankzij het internet - van tevoren goed geïnformeerd. Naar mijn mening is de beste online informatiebron voor liefhebbers van lagomorfen "Kaninchenwiese" (website in het Duits). Viola Schillinger, aspirant-dierenarts, heeft haar kennis in de loop der jaren gebundeld in een boek.
Wanneer ze worden gehouden zoals het hoort, vind ik konijnen persoonlijk spannender dan TikTok. Onze twee leeuwenkonijnen rennen overdag rond in de tuin en bieden voortdurend de gelegenheid om ze vanuit ons kantoor thuis te observeren. Zelfs mijn zoon roept uit: "Mama, zoooo schattig!" als Hermine met haar pootjes een oor naar beneden buigt om het schoon te maken, of als Löwi op haar zij ligt te slapen. Voor niet-ingewijden ziet ze eruit als een levenloos knuffeldier - wat zelfs konijnenexperts regelmatig een bijna-hartaanval kan bezorgen.
Omdat konijnen zo perfect zijn om naar te kijken, zijn ze niet erg geschikt voor (kleine) kinderen. Regel nummer 3 is dat konijnen het haten om opgepakt en gedragen te worden. Ze huppelen weg, krabben of knabbelen - uit puur instinct. Prooidieren zien immers alles wat van boven komt als een dodelijke bedreiging. Ze kruipen het liefst tegen hun gezelschap aan. Ze vinden het alleen fijn om door mensen geaaid te worden als ze op de grond mogen hurken. Als je konijn vrijwillig op je schoot springt, wees daar dan blij om. Maar forceer niets. En in dit opzicht zijn konijnen vergelijkbaar met katten: ze blijven alleen geaaid worden zolang ze dat prettig vinden.
Net als katten kun je konijnen ook omkopen met lekkers. Of je kunt ze kunstjes laten doen of zelfs over kleine hindernissen laten springen (video in het Duits). Tegelijkertijd zijn ze ongelooflijk conservatief als het om hun interne klok gaat: om precies 19.00 uur verlaten mijn twee hun vrij rondlopende dieren om ongeduldig in hun verblijf te wachten op vers voer. Feit is dat ze hun buikjes de hele dag zouden kunnen vullen met eten, want er ligt 200 vierkante meter groen aan hun voeten - het is vrij beschikbaar. Andere konijneneigenaren melden ook dat ze het liefst eten wat vers geplukt is. "Alsof je de ober vraagt om je schnitzel in hapklare stukken te snijden," zei een vriend onlangs over het fenomeen.
Op dit punt moeten we het hebben over een misvatting. Nee, konijnen hebben geen graanvoer of hard brood nodig. Integendeel, het schaadt ze juist. Ze moeten ook alleen met mate fruit en wortel- of knolgewassen eten. Regel nummer 4 legt uit waarom dit zo is. Als folivoren, d.w.z. bladeters, zijn konijnen afhankelijk van vers groen voedsel: weideplanten zoals gras, paardenbloemen, duizendblad, ridderzuring en weegbree, maar ook takken en wilde kruiden. De tanden van konijnen groeien hun hele leven door en slijten tijdens het kauwen, niet door het eten. Als het dier echter iets hards eet, werkt de tandafslijting (website in het Duits) niet zo effectief. Dit kan ernstige tandziektes en dodelijke abcessen veroorzaken.
Maar zodra ik niet meer in weer en wind door het groen kruip omdat de winter is aangebroken, wordt het duur. In de koude maanden hebben konijnen vers voer nodig, zoals bitterbladeren, kruiden, kool en groentjes uit de supermarkt. Dit loopt al snel op tot enkele honderden euro's per maand. Konijnen zijn bijna net zo duur om te houden als katten, zoals heimwerker.de heeft berekend (website in het Duits). Verre van klein en goedkoop...
Mijn eerste konijn, meneer Trixie, is ruim twee jaar bij ons geweest. Uiteindelijk ontsnapte hij. Niet in Denemarken, maar op de veranda van mijn oma, die uitkwam op een tuin van een hectare naast een bos. Tot op de dag van vandaag hoop ik dat Trixie daar niet meteen een hongerig wild dier is tegengekomen. Vergeleken daarmee leven mijn huidige konijntjes in Fort Knox: zelfs de kleinste schuilplaats is beschermd met marterbestendig draad. Want marters kunnen zich door gaten wurmen die zo klein zijn als een kippenei. Maar deuren met schuifrails kunnen ze niet openen. Gelukkig!
