Review

The Flash en het Multiversum van Waanzin - deze keer echt

14/6/2023

Vertaling: machinaal vertaald

The Flash zou een treinwrak moeten zijn. Vooral met alle schandalen en bedriegerijen rond de productie. Maar tegen alle logica in is de film niet alleen goed. Hij is fantastisch. Misschien wel een van de beste films die het oude DC-universum ooit heeft afgeleverd.

Laat ik beginnen met te zeggen dat mijn recensie **geen spoilers bevat.**Alle informatie die hier wordt vermeld, komt voor in trailers die al zijn uitgebracht.

Het meest opmerkelijke aan The Flash is waarschijnlijk dat het bestaat. Aan de ene kant ondergaat de studio erachter baanbrekende veranderingen. Sinds Guardians of the Galaxy-regisseur James Gunn aan het roer staat bij Marvel's aartsrivaal DC, is niets meer zoals het was - Gunn is op dit moment de hele franchise aan het rebooten. The Flash is slechts een van de laatste losse draadjes van de oude filmconstructie - het DC Extended Universe - die moet worden doorgeknipt. En toch verbaast deze film.

Aan de andere kant is er de olifant in de kamer: Ezra Miller. Als een donkere stormwolk dreigden de herhaalde arrestaties en rechtszittingen van de hoofdrolspeler de productie stil te leggen. Fans vreesden zelfs dat de film helemaal afgelast zou worden vanwege Millers capriolen. Maar de acteur heeft sindsdien berouw getoond en ondergaat een psychologische behandeling. Misschien komt hij tot bezinning.

Ik vraag me nog steeds af hoe een film goed kan zijn als alles rondom de creatie zo rampzalig was? Ik heb geen idee. Maar tot mijn verbazing is The Flash niet zomaar goed. Het zou wel eens de beste film kunnen zijn die de stervende DCEU ooit heeft voortgebracht.

Waar The Flash over gaat

Barry Allen (Ezra Miller) is niet bepaald bedreven in het balanceren van zijn dubbelleven als forensisch onderzoeker bij Central City Police Department en superheld Flash. Als hij niet te laat op zijn werk komt, helpt hij Batman (Ben Affleck) om criminelen achter de tralies te krijgen. Alsof dat nog niet genoeg is, probeert Barry nog steeds de onschuld van zijn vader te bewijzen in de weinige vrije tijd die hij nog heeft. Toen Barry nog een kind was, werd zijn moeder (Maribel Verdú) vermoord door een inbreker en zijn vader (Ron Livingston) werd er ten onrechte voor veroordeeld.

Net als Barry het dieptepunt bereikt, ontdekt hij dat hij meer kan dan alleen hard rennen. Hij kan de tijd terugdraaien. Helemaal terug naar de moord op zijn moeder. Dus waarom zou hij dat niet doen en het rechtzetten? "De littekens die we hebben maken ons tot wie we zijn," waarschuwt Batman hem. Wie weet immers wat voor multiversale orkaan de vleugelslag van één enkele vlinder kan ontketenen?

Warner Bros., een geschiedenis van falen

Tijd. Daar draait het allemaal om in The Flash. Over het veranderen van het verleden, het corrigeren van fouten. Iets wat studio Warner Bros. maar al te goed weet. Als Man of Steel van Zack Snyder in 2013 in de bioscoop komt, wordt er verwacht dat het de machtige gelijke wordt van Marvel's Cinematic Universe. Bijna tien jaar - en 14 films - later moet de studio toegeven dat haar films zelden zo populair en succesvol zijn geweest als die van Marvel.

Wat ging er mis?

Wat ging er mis? Misschien was de grootste fout van de studio een gebrek aan geduld. Man of Steel werd gevolgd door Batman v. Superman, de eerste crossover tussen twee iconische superhelden. En kort daarna werd de rest van DC's superhelden line-up in één keer uitgesponnen met Justice League. In één film. Te veel als de helft van de personages nog geïntroduceerd moet worden, zelfs met een speelduur van 2 uur.

Marvel was hier slimmer. Eerst vertelden ze geduldig het verhaal van de afzonderlijke personages voordat ze die lieten botsen in grote actiestukken. DC deed het andersom. Eerst het team presenteren en dan pas het verhaal achter elk personage uitdiepen. De door en door bevredigende Wonder Woman en Aquaman, bijvoorbeeld. Het leek erop dat de studio zijn lesje had geleerd. Of misschien ook niet. Warner Bros. slaagde er nauwelijks in om echte DCEU-hits te maken. In ruil daarvoor boden ze prullen als Suicide Squad en Wonder Woman 1984. Onlangs nog leek Black Adam de definitieve faillietverklaring van de studio.

Review
"Black Adam"? Morgen ben ik het vergeten
van Luca Fontana

Volgens mij had ik weinig hoop voor The Flash. De over-the-top trailers leken mijn angsten te bevestigen. Namelijk dat de studio gewoon alles wat ze nog konden vinden in de DC archieven naar de fans gooide om te zien wat er bleef hangen.

Niet dat ik het mis had; The Flash doet precies dat voor het grootste deel van zijn 144 minuten. Wat me echter verraste was hoeveel er bleef hangen. Vooral Batman. En niet zomaar één. Twee! Michael Keaton's Batman!!! Je weet wel, die uit de Batmanfilms van Tim Burton. 1989 en 1992 bellen, en ze willen hun Batman terug. Niet dat ze hem krijgen. Ik vind hem gewoon te leuk waar hij nu is, in The Flash.

De nostalgie heeft me ingehaald.

Fan service? Ik ben een fan, bedien me!

Oh ja. Als het om Michael Keaton gaat, zwaait The Flash met volle kracht met de nostalgieclub - en raakt zijn doel. Keaton is aan de ene kant nog steeds gevat en zelfs ondeugend. Aan de andere kant gromt hij met een dreigend diepe Batman-stem en gooit hij rijen vijanden tegen de muur in indrukwekkend gechoreografeerde gevechten. Het beroemde Batman-thema van Danny Elfman op de achtergrond maakt het helemaal af. Het kind in mij verheugt zich. De weddenschap dat Keatons optreden zou verworden tot een cameo voor de trailer heb ik definitief verloren - ik had er met een goede vriend om gewed. Deze ronde gaat naar jou, Dominik.

In feite ziet de nu 71-jarige acteur er geen dag ouder uit sinds hij voor het laatst het 25 kilo zware latex vleermuiskostuum droeg. Integendeel. Met dank aan moderne filmmagie (nee, niet ontgroening... denk ik).

Michael Keaton maakt een triomfantelijke terugkeer als de Dark Knight in The Flash.
Bron: Warner Bros./DC Studios

Ik ben blij dat hij ook een middelgrote rol heeft gekregen in de film. De Flash van Ezra Miller heeft het nodig voor karakterontwikkeling, ook al had Affleck - de echte DCEU Batman - de rol net zo goed kunnen spelen. Dat toch Keaton de honneurs waarneemt, wordt door de schrijvers gerechtvaardigd met Barry's multiversale reis. Zijn acties veranderen het verleden en de toekomst zo erg dat zelfs nieuwe personages in oude vertrouwde kostuums glijden - en niet alleen Batman. Keaton vergelijkt dit met een bord spaghetti: sommige noedels lopen parallel. Andere kruisen elkaar. Weer andere gaan totaal verschillende kanten op. Hij prikt er vervolgens in en legt met Keatoniaanse droogheid uit dat de sugo de puinhoop is die Barry heeft gemaakt door de tijdlijn te veranderen.

Wie heeft wetenschap nodig als je een bord spaghetti hebt?

Maar laten we onszelf niet voor de gek houden: ja, Keaton (en anderen) is pure fanservice. De studio weet het. Keaton weet het. Zelfs Batman weet het in de film, als hij knipoogt naar de camera en zichzelf citeert. "Wil je gek worden? Let's get nuts!" Het stoort me niet, ook al wordt fanservice door sommigen nog steeds uitgelachen als een goedkope truc om onverdiende brownie points te krijgen. Deze mensen beschuldigen de schrijvers ervan dat ze de eer opstrijken voor andere ideeën. Voor mij daarentegen is fanservice een loyaliteitsbeloning voor strip- en filmnerds die genieten van elk klein detail. Ik ben tenslotte een fan. Ik wil bediend worden. Daarom koop ik een bioscoopkaartje. Tenminste, zolang de film niet vergeet een goed verhaal te vertellen naast de fanservice. Met personages waar ik om geef, natuurlijk.

Een nieuwe oude en een oude jonge Flash - of zoiets

Dit was waarschijnlijk de grootste uitdaging voor scenarioschrijfster Christina Hodson, die ook het scenario schreef voor Birds of Prey en Bumblebee. In eerdere DCEU-films werd Barry altijd gereduceerd tot de rol van grappige sidekick. Zelfs in Zack Snyders epische 4 uur durende cut van Justice League. Barry de hoofdrol geven in zijn eigen film betekent ook zijn karakter herschrijven. Zijn krachten. Zijn eigenaardigheden. Ja, hij laat nog steeds kwinkslagen vallen. Maar veel minder. Een nieuwe sidekick neemt het over: een jongere en nogal domme versie van hemzelf, gevaarlijk dicht in de buurt van de stereotype lastpak.

Een andere truc om de oude versie te "promoten".

Een andere truc om de oude sidekick ook inhoudelijk te "promoten".

Yep, sidekick Flash ziet er meestal zo suf uit.
Bron: Warner Bros./DC Studios

Maar het script van Hodson geeft blijk van een goed begrip van Barry. Vooral omdat het zijn motivaties eenvoudig maar emotioneel houdt. Voeg daar het acteerwerk van Miller aan toe, dat goed verkoopt. Ik voel het verlies dat Barry heeft geleden door de moord op zijn moeder en de onterechte opsluiting van zijn vader. Ik begin ook te begrijpen waarom hij een surrogaat vaderfiguur heeft gevonden in Ben Affleck's Batman. Waarom de wees Batman Barry überhaupt onder zijn hoede nam. Dit vormt de emotionele kern die me door de overvolle actie heen sleept, vooral in het laatste derde deel. Het zou anders overvloedig plat zijn gevallen - zoals in Black Adam dat ik hierboven noemde, bijvoorbeeld.

Over actie gesproken: dat het niet ontaardt in een puur CGI onweer is ook te danken aan regisseur Andy Muschietti. Hij bracht actie en special effects al uiterst succesvol in balans in de tweedelige It remake. In The Flash slaagt hij daar opnieuw in. Het grootste deel van de tijd. Zoals ik al zei, wordt het laatste derde deel een beetje te kleurrijk, zelfs voor mij. Dit deed echter weinig afbreuk aan de algehele indruk.

Verdict: yep, meer alsjeblieft

The Flash is geen perfecte film. Maar wel een die zijn eigen draai vindt. Voornamelijk omdat de belangrijke personages net genoeg diepgang krijgen om het verrassend eenvoudige maar mooi vertelde verhaal te dragen. De rest gaat verloren in de CGI-donderstorm van de derde akte of heeft zo weinig schermtijd dat hun aanwezigheid niet helpt of schaadt.

Sasha Calle maakt helaas een vrij korte maar indringende verschijning als Supergirl.
Bron: Warner Bros./DC Studios

Wat de productie betreft heb ik weinig te klagen. Andy Muschietti leidt het publiek meestal met finesse door de actie en komt altijd met creatieve camerastandpunten en bewegingen. De special effects zijn voor het grootste deel ook solide. En dat is niet vanzelfsprekend. Er is maar één ding - helemaal aan het begin van de film - dat rechtstreeks afkomstig moet zijn uit de hel van de special effects waar Dwayne Johnsons Scorpion King in 2001 werd geboren. Ik zal niet zeggen wat. Maar ik wil graag een uitleg over hoe dit is gebeurd.

In de grote context van de nu stervende DCEU verdient The Flash een plek op het winnaarspodium. Ik zou hem vlak achter Justice League van Zack Snyder zetten. Al moet ik zeggen dat de goedkope nostalgische knaller met Michael Keatons Batman misschien beter op me heeft gewerkt dan ik wil toegeven.

The Flash draait vanaf 15 juni 2023 in de bioscoop. Speelduur: 144 minuten. Leeftijdsclassificatie: 12.

Headerafbeelding: Warner Bros./DC Studios

34 mensen vinden dit artikel leuk

Luca Fontana

Senior Editor

Luca.Fontana@digitecgalaxus.ch

Ik schrijf over technologie alsof het cinema is – en over films alsof ze echt zijn. Tussen bits en blockbusters zoek ik naar de verhalen die gevoelens oproepen, niet alleen klikken. En ja – soms luister ik naar filmmuziek harder dan goed voor me is.

Review

Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren

Review
De Batman is een triomf - een meesterwerk!
van Luca Fontana
Review
"The Amateur": verrassend sereen voor een "amateurspion"
van Patrick Vogt
Review
"Wapens: De perfecte horrorfilm? Bijna.
van Luca Fontana